Woensdag 18 oktober was historische dag in Ancienne Belgique. Weezer kwam voor het eerst in 16 jaar nog eens naar België. Meer nog, ze speelden er voor het eerst een zaalconcert in ons landje. Een avond waar veel mensen naar uitkeken wat ook resulteerde in een uitverkochte zaal. De verwachtingen lagen hoog en die wist Weezer ook helemaal in te lossen. Dankzij een set met alle hits en enkele nieuwtjes kregen ze ons helemaal mee in het verhaal dat vooral leunde op de Pacific Daydream.
Openen mochten de mannen van The Orwells doen, een grote eer om dit voor zo’n straffe band te doen. Met een frontman die wel heel wat charisma in zich heeft, konden ze de vroege vogels in de zaal helemaal inpalmen. Dit deden ze aan de hand van garage rock met een punk ondertoon. Soms deed het ons wat denken aan The Ramones, maar dan net iets steviger waardoor het geheel een robuuste, maar overtuigende kracht bevatte. Nummers als “Black Francis” en ” They Put A Body In The Bayou” maakten het publiek helemaal warm voor dé act van de avond.
Weezer is een legendarische band waarbij de beste referenties vooral in het begin van hun carrière liggen. Pinkterton en The Blue Album zijn albums die in het collectieve geheugen gegrift zijn. De laatste albums van de band zijn niet altijd even goed bevonden, al staat er hier en daar wel altijd een grote hit op. Met een nieuwe plaat die volgende week verschijnt, brachten ze de chille vibes uit Los Angeles mee. Het werd niet meteen de beste set, daarvoor ontbraken te veel songs, maar er was wel genoeg energie en kracht in het publiek om er iets sterk van te maken.
De band begon met een nieuwe, “Mexican Fender”. Het moest het publiek een klein beetje warm maken voor wat zou komen. Rivers verzorgde sterk gitaarwerk en al snel kwam “Surf Wax America” er aan. Het publiek ging wild en de eerste moshpits waren een feit. Weezer moest maar een steviger stuk spelen van hun klassiekers om iedereen helemaal overstuur te krijgen. De mannen van Weezer genoten er duidelijk van en wanneer “The Good Life” volgde, toonde Rivers een knappe deerne op de achterkant van zijn gitaar. Subtiele sloeberheid bij de frontman, we konden het wel smaken.
De “Perfect Situation” van de avond om eens enkele ooh’s boven te halen, is bij dit nummer. Het publiek brult vrolijk mee en ook Rivers laat zich volledig gaan. Hij bespeelt het publiek en haalt hier en daar Franse woordjes boven. Hoewel het allemaal heel voorbereid is, komt het wel schattig over. Hij brengt het met een bepaalde onzekerheid die hem zeker past. Het valt ook op hoe hard de band zich amuseert op het podium en hierdoor wordt de set alleen maar sterker. Brian Bell heeft het volledige concert een wonderbaarlijke smile op zijn gezicht en af en toe spelen de bandleden tijdens een solo ook heel dicht bij elkaar. Zo brengen ze na “My Name Is Jonas” een kort instrumentaal tussenstukje om nergens een stil moment te moeten hebben. Het zijn goeie vrienden en wij maken er voor één avond deel van uit.
Hoewel de meeste leden van Weezer er nog steeds als echte nerds uitzien, brengen ze allerminst nerdy muziek. Het is muziek die goed doorgaat en moet rocken. Toch is dit niet voortdurend zo, hier en daar neemt de band wat gas terug. Dit valt vooral op bij de nieuwe songs die ze spelen. Deze spelen meer op een rustige vibe in en halen hierdoor ook het snedige uit de set. Met “Happy Hour” krijgen we wel een live première van een nieuw nummer. Ze brengen het op de piano (de enige song waarvoor hij eigenlijk gebruikt werd), wat op zich een vreemde keuze is, maar dankzij de grappige lyrics en de sferische outro, verdient het wel zijn plaatsje in de set.
Vervolgens krijgen we een vreemde cover. “Hey Ya” is niet meteen iets wat je door Weezer ziet gecoverd worden. De sfeer van de hele avond is wel zonnig en zomers, waardoor het eigenlijk wel in de set past. Opvallend ook hoeveel mensen de lyrics helemaal vanbuiten kennen. Daarna volgen enkele stevige songs met “Undone (The Sweater Song)”, “Hash Pipe” en “Beverly Hills” die het diepere gitaarwerk boven halen. Bij die laatste doet Rivers zelfs een sombrero aan, een beetje humor is nooit ver weg. Het vreemdste nummer in de set is toch wel “Feels Like Summer”, de beats doen de zaal trillen en het is alsof we even bij een Imagine Dragons concert staan. Als dit dan ook nog eens gevolgd wordt door een cover van “I Took A Pill In Ibiza” van Mike Posner, vraag je je af of er mentaal iets mis is met de band. Gelukkig knallen ze hierna “Island In The Sun” door de speakers en brengen ze in de bis nog “Say It Ain’t So”, het beste nummer van de band naar onze mening. De gitaren gaan nog één keer door merg en been, het publiek springt nog één keer heel wild in het rond en Rivers haalt nog één keer zijn beste Frans boven.
Weezer maakte een geslaagde rentree in België en na zestien jaar lijken ze nog niet vergeten te zijn. Hoewel het publiek voornamelijk uit dertigers bestond, kende vrijwel iedereen alle lyrics uit het hoofd. Het werd een feest voor fans, liefhebbers van meezingers en iedereen die al graag eens zijn jeugd herbeleeft. De set werd strak gebracht zonder ergens een steek te laten vallen (behalve bij de nieuwe nummers misschien). Een band die met plezier op het podium staat na zoveel jaar op het conto, het blijft straf en het zorgt er ook voor dat het publiek plezier beleeft en dat deed iedereen met overvloed.
Setlist:
Mexican Fender
Surf Wax America
The Good Life
California Kids
Perfect Situation
(If You’re Wondering If I Want You To) I Want You To
Pork And Beans
Weekend Woman
My Name Is Jonas
Thank God For Girls
Happy Hour
Hey Ya (Outkast cover)
Undone (The Sweater Song)
Hash Pipe
Beverly Hills
Feels Like Summer
I Took A Pill In Ibiza (Mike Posner cover)
Island In The Sun
Bis
Say It Ain’t So
