Dan Bejar gaat al een flinke tijd mee in de muziekwereld. Hij heeft al in tal van bands gezeten (waaronder The New Pornographers), maar wij kennen hem vooral van zijn project Destroyer. Met ken staat de teller ondertussen op twaalf albums, dus het werd stilaan tijd om het over een andere boeg te gooien. Dat heeft Bejar gedaan, want op deze plaat werden de blazers en strijkers uit het geweldige Kaputt en Poison Season ingeruild voor elektronica. “Verandering van spijs doet eten” zeggen ze, al weten we niet of dat ook op ken het geval is.
Maar om te beginnen zijn ook veel zaken hetzelfde gebleven. Destroyer opteert nog steeds voor brede arrangementen om zijn boodschap muzikaal te dragen. Al mijmerend zingt hij over herinneringen, zelfreflectie en de maatschappij en daarbij is hij niet verlegen om zijn tijd te nemen. Voor korte krachtige nummers ben je dus nog steeds niet aan het juiste adres bij Destroyer. Want ook al klokken zijn liedjes soms af rond de 3-4 minuten, is er altijd wel een gevoel van traagheid en geduld in zijn muziek.
Die manier van musiceren vinden we nog steeds helemaal prima, maar het is ook bij die arrangementen dat het op ken mis loopt. De plaat begint nochtans veelbelovend met het ademende “Sky’s Grey”. Hier weet Destroyer elektronische elementen complementair te maken aan zijn kenmerkende stijl. Een flitsende drumcomputer, luchtige synths en een trage gitaarsolo zijn tot een innemend geheel in elkaar geweven met zijn stroom van gedachten. Helaas weet Dan Bejar dit niveau niet meer te halen op de rest van de plaat…
Zo vergaat de frisheid en dromerigheid van het eerste nummer meteen dankzij de stroperige gitaar op “In The Morning”. Er wordt ook plots een bizarre fascinatie voor de jaren ’80 blootgelegd. De drums krijgen de nodige gated reverb mee, een techniek waar artiesten als Peter Gabriel en Phil Collins destijds hun drumgeluid meer punch gaven. Ook de basgitaar die prominent in de voorgrond staat, doet terugdenken aan de eighties. Op zich zijn dit kenmerken waar wij wel een boon voor hebben, maar ze werken beter bij bands als New Order, The Cure en al die andere new wavers dan bij Destroyer. De sfeer en de magie die zo belangrijk is in Dan Bejars werk, wordt nu compleet verdoezeld onder dat geforceerd eighties randje.
Op “Tinseltown Swimming In Blood” wordt dit knelpunt nog duidelijker. Een galopperende bass synth doet zijn intrede en die is niet van plan om snel weer weg te gaan. De ene keer is deze al subtieler geïmplementeerd dan de andere, maar ondanks de variatie die getracht werd te voorzien, wordt deze behoorlijk irritant. Na “Sometimes In The World” en “Ivory Coast” kan je er niet meer naast luisteren en begrijpen we maar al te best dat je er genoeg van zou hebben. Ook wordt het doorheen het album pijnlijk hoorbaar hoe smaakloos de synths zijn op ken. Ze zijn clichématig afgesteld en vallen op geen manier te rijmen met de rest van de begeleiding.
Gelukkig weet Destroyer ook van deze onaangename chaos af te stappen en interessantere paden te betreden. Zo wordt alle bombast aan de kant geschoven voor het verstilde “Saw You at the Hospital”, een nummer dat hij – jawel – in een ziekenhuis geschreven heeft. De akoestische begeleiding zorgt hier voor een rustpunt, maar voelt ook rijk aan dankzij de gevoelige melodieën op piano. Ook “Rome” is een verademing. Dit lied ligt veel meer in de lijn van zijn vorig werk en doet ons stiekem zin krijgen om die platen uit de kast te halen in plaats van naar ken te luisteren. Hier worden de arrangementen opnieuw elegant en sfeervol uitgesponnen, wat tot een dromerig geheel leidt. Jammer dat deze nummers getergd worden door de context waarin ze zich bevinden.
Op afsluiter “La Règle du Jeu” wordt al het teleurstellende van dit album nog eens bovengehaald. Alsof de irritante synth loops nog niet genoeg waren, moeten we ook nog eens luisteren naar Bejar die met zijn meest matige Frans accent de titel van het nummer maar blijft herhalen. Daarbovenop wordt er afgesloten met een ellendige en pompeuze gitaarsolo die het album tot een uiterst bedenkelijke climax moet leiden. Experimenteren en durven veranderen kunnen we alleen maar toejuichen, vooral als je al een aantal indrukwekkende albums op je naam hebt staan. Het risico is genomen, maar wat ons betreft heeft het zijn vruchten niet afgeworpen. De nieuwe manieren waarop Destroyer de nummers op ken muzikaal benadert, wringen langs alle kanten.
