De Limburgers van Six Hands draaien ondertussen al een tijdje mee. Zo hebben ze al enkele EP’s op hun naam staan, wat hun deze zomer zelfs tot op Pukkelpop bracht. Eerder ging het drietal al touren in Groot-Brittannië. Toch is het nu pas tijd voor hun eerste langspeler. JXTA, een half uur gevuld met meanderende math-rock, kwam afgelopen vrijdag uit. Op hun eerste langspeler laat het drietal –de band beschikt zo niet toevallig over zes handen- op een gedreven manier sprankelende melodieën de revue passeren.
De plaat is volledig instrumentaal, of toch als we even voor het gemak de spoken word fragmenten tijdens “C10H12N20” en “Doublethink” en wat kort geschreeuw tijdens “Input Output” wegdenken. Met zo’n gebrek aan vocalen besef je als recensent direct dat de kans groot is dat je het voor de hand liggende label ‘monotoon’ zal mogen bovenhalen. Eventueel moddert het zelfs zoveel aan dat direct het etiket ‘saai’ te voorschijn komt. Zolang het gebrek aan variatie maar genoeg in de verf gezet kan worden. Maar hier gaat dit niet op. JXTA van Six Hands is te fascinerend om zo gemakkelijk af geserveerd te worden.
JXTA kan niet doorgaan als achtergrond- of liftmuziek. Het is een plaat die veel meer van je aandacht vergt. Op sommige momenten is het redelijk indrukwekkend hoe de drie met slechts gitaar, bas en drum toch een erg boeiende en brede sound kunnen neerzetten. “Tic Tac Tactics”, de single en tegelijk onze favoriet op het album, is hier een voorbeeld van. Het is een driftig nummer dat tegelijk nog steeds ongedwongen aan doet. Het is lastig om er op stil te zitten. Een ander hoogtepunt is “Primavera”. Het heeft een erg catchy en energiek begin, maar het nummer valt pas echt in zijn plooi wanneer ze het contrasteren met een eindstuk dat terughoudender is, we zouden het dan haast ontroerend kunnen noemen. Wanneer Six Hands zo’n ongedwongen gevoel weet te creëren, zijn ze op hun best.
Andere nummers missen dan weer wat scherpte. Eenmaal over de helft zakt de plaat een beetje in en gaan we van het puntje van onze stoel toch wat meer naar achter leunen. In “Input/Output” ontbreken de scherpe randjes volledig en ook komt het al eerder vermelde geschreeuw nogal potsierlijk over, het past totaal niet bij de sfeer van de rest van het album.
Naar eigen zeggen is de band beïnvloed door de heilige driehoek Battles-Fugazi-Karate. Echo’s van deze drie bands zijn dan ook zeer nadrukkelijk te horen. Six Hands mist wel de urgentie van hun voorbeelden. Het is Battles zonder de gekte, Fugazi zonder de agressie en Karate zonder de subtiliteit. Six Hands verzet zelf geen bakens en houdt zich netjes binnen de lijntjes van de math rock clichés, maar ze slagen er toch in om hun muziek niet als een cliché te laten aanvoelen. JXTA is geen vervelende parodie op een jaren ’90 genre, daarvoor heeft de band te veel kwaliteiten. Om het kort samen te vatten is de plaat is simpelweg fijn om naar te luisteren. Het rammelt een half uur heen en weer, klinkt fris, kleurrijk en levendig en komt met een hele hoop aantrekkelijke melodieën aanzetten. Veel meer is er in feite niet nodig om van bijzonder genietbare muziek te kunnen spreken.
