Als collega-beren zouden kwatongen ons wel eens kunnen betichten van partijdigheid. Maar had je Grizzly Bear zelf aan het werk gezien in de Ancienne Belgique, dan kan je niet anders dan het met ons eens zijn. Deze beren zijn helemaal terug uit hun lange winterslaap. De band kwam er hun nieuwste wapenfeit Painted Ruins voorstellen dat wat ons betreft onverdiend onder de radar bleef. Samen met klassiekers uit Veckatimest en Shields zat de setlist gevuld met heel wat lekkers en was het smullen tot de laatste noot. De beren bewezen dat ze na de gouden periode van Veckatimest wellicht op een nieuw hoogtepunt in hun carrière zitten.
De band tussen Grizzly Bear en voorprogramma Liima gaat al een tijdje terug. Maakte frontman Casper Claus met zijn vorige band Efterklang nog remixes van Grizzly Bear’s debuutplaat dan is het niet meer dan logisch dat hij met zijn nieuwe band Liima de beren vergezelt op hun Europese tournee. Claus is nog steeds zijn sympathieke en excentrieke zelve, zijn stemgeluid herken je meteen, maar de nummers zijn heel wat elektronischer dan wat Efterklang ooit gemaakt heeft. Hun debuut ii wist ons zeer te smaken en kwam ook live heel goed uit de verf. Het publiek wist zich wel op te warmen aan de donkere electronica van “Amerika” of “Trains in The Dark”, dat gedragen werd door een lekkere bas. Claus zelf bleef er wel cool onder, al was het onder zijn dikke witte jas wellicht ook enkele graden te warm. Ook de nieuwe nummers vielen niet uit de toon. Meer zelfs, de band had drie weken voor zijn officiële release het album 1982 al mee op vinyl. Als dat geen fanservice is! Afsluiter “1982” was zelfs ondanks de autotune een lekker dansbaar nummer. Het deed ons alvast uitkijken naar hun nieuw album.
Ook de beren hebben een nieuw album. Gaven wij Painted Ruins nog een stevige vier sterren, dan leek het alsof Grizzly Bear het daar niet mee eens was. Met een fel openingstrio dat begon bij de minimale pulserende electro van “Four Cypresses” en eindigde in een stevig klauwende “Cut-Out”, was het alsof ze ons wilden overtuigen dat hun nieuwe plaat wél op hetzelfde niveau als hun vorige platen thuishoort. Hun voornaamste argumenten: de heerlijke jazzy drums die Christopher Bear achteloos uit zijn mauw schudde, de loodzware bas van Chris Taylor op “Losing All Sense” en het intuïtieve samenspel tussen co-frontmannen Ed Droste en Daniel Rossen. Vintage Grizzly Bear, met andere woorden.
Zo ingewikkeld hun songstructuren zijn (met “On A Nick, On A Split” als mooiste voorbeeld), zo eenvouding was hun podiumopstelling. Twee gigantische driehoekige luifels creëerden de simpele maar effectieve illusie van een grot. Of moeten we zeggen, het hol van een beer. Ook de band stond broederlijk naast elkaar op het podium. Er was geen hiërarchie of haantjesgedrag te bespeuren, maar wel een band die na vijftien jaar enorm goed op elkaar is ingespeeld en elkaar blindelings volgt.
De hoofdmoot van het concert werd opgeëist door het nieuwe album en de klassieker Veckatimest, al viel het wel op hoe nauw verwant alle nummers zijn met elkaar. Scheurt Daniel Rossen’s gitaar nog alles aan flarden in “Yet Again”, dan lijmt hij de brokken in “Fine For Now”. En laat Ed Droste zich gaan op zijn omnichord in “Ready, Able”, dan laat hij de spotlight weer over aan zijn co-frontman in “Sleeping Ute”. Die onderlinge dynamiek maakt hun nummers zo levendig en geniaal. Een overvloed aan ideeën wordt gestileerd tot een nummer dat vaak meerdere bochten maakt. Wagenziek wordt je er nooit van, want aan het stuur zitten steengoeie muzikanten.
Met ieder concert in Brussel lijkt het alsof Grizzly Bear’s fanbase groter en ook devoter wordt. Wellicht bekeerden nieuwe singles “Mourning Sound” en “Three Rings” nog wat mensen, al zullen de meeste fans in de Ancienne Belgique wel overstag zijn gegaan met hun wereldhit “Two Weeks”. Natuurlijk ontbrak die ook niet in hun setlist, al was het nu niet meer het nummer waar iedereen zat op te wachten en gewoon één van de vele hoogtepunten. Het is een bewijs dat Grizzly Bear sinds Veckatimest gestaag goeie platen blijft uitbrengen. Dat album definieerde hun groove en daar zijn ze op blijven bouwen.
De meest intieme momentjes plukte de band uit hun oudste albums. Van Yellow House kregen we het nummer met twee gezichten “On A Neck, On A Spit” waarin ze beloofden om ieder moment met ons door te brengen. Tijdens “Knife” waanden we ons dan weer op de dansvloer van een trouwfeest. Als toemaatje kregen we dan het nog oudere “Shift” waarin samenzang, fluiten, klarinet en melancholische gitaar een desolate sfeer creëerden. ‘I wouldn’t have it any other way,’ zong Ed Droste en de AB knikte instemmend. Ook de eenzame piano in “Foreground” bracht een subtiel moment van introspectie.
Een hele avond lang schipperde Grizzly Bear tussen hard en zacht, klauwen en zalven. Afsluiter “Sun in Your Eyes” tekende net als “While You Wait For The Others” voor een geweldig einde van hun set. In die nummers kwamen alle elementen nog eens perfect samen. Rossen’s blues gitaar, Bear’s jazzy drums, Taylor’s diepe bas en Droste’s melancholische stem: het is net die perfecte mix van ingrediënten die van Grizzly Bear één van de beste indierock bands van de laatste decennia maakten. Na hun stevig concert in de Ancienne Belgique kunnen we concluderen dat deze band in bloedvorm verkeert nog lang niet uit de indierockscene weg te denken is.
Setlist:
Four Cypresses
Losing All Sense
Cut-Out
Yet Again
Fine for Now
Ready, Able
Sleeping Ute
Mourning Sound
Glass Hillside
Two Weeks
On a Neck, On a Spit
Foreground
Knife
Three Rings
While You Wait for the Others
Shift
Sun in Your Eyes
