Wie dacht dat de zijprojecten van Balthazar een kort leven beschoren waren, is er aan voor de moeite. Terwijl J. Bernardt steeds grotere zalen in eigen land uitverkoopt, gaat Maarten Devoldere samen met Sylvie Kreusch en Jasper Maekelberg al op veroveringstocht in Europa. Met hun nieuw album Warhaus onder de arm en een tour die hen langs Zwitserland, Duitsland, Spanje en Frankrijk brengt, zijn ze wel nog minstens tot het einde van het jaar zoet. Dat lijkt slecht nieuws voor de fans van Balthazar (een reünie lijk nu wel echt ver af), maar gelukkig maakt Warhaus het goed met een fijn tweede album.

We Fucked A Flame Into Being was het eerste album na de hiatus van Balthazar en meteen een voltreffer. De nonchalance van Maarten Devoldere combineerde perfect met de smachtende stem van zijn vriendin en ex-Soldiers Heart frontvrouw Sylvie Kreusch. De vergelijkingen met Leonard Cohen, Gainsbourg en Birkin waren helemaal niet bij de haren getrokken. Echt nieuw klonk het allemaal niet, maar de sensuele sfeer die Warhaus creëerde, wist zowat iedere luisteraar te overtuigen. Omschreven we die eerste plaat als het liefdeskind van Devoldere en Kreusch, dan is de tweede plaat veel meer dan een nakomertje.

Het resultaat is een opvolger die exact in dezelfde lijn ligt als het debuut, maar hier en daar losser klinkt. Na de opnames van de eerste plaat bleek de inspiratie nooit weggeëbd en ontdekte Devoldere dat hij al jaren op een berg songs zat te broeden. Het vele touren zorgde niet alleen voor inspiratie, maar maakte van Warhaus ook een geoliede machine die ondertussen op een sterke livereputatie kan rekenen. Logisch dan dat Devoldere deze keer met zijn liveband de studio in trok. Hij mag ons dan wel met een guitige blik van op de albumcover aanstaren, toch klinkt Warhaus nu meer als een band dan een soloproject. Waar de opnames van het debuut allemaal plaats vonden op zijn woonboot, is de nieuwe plaat vooral on the road geschreven, inclusief een korte retraite in Kirgizië.

Zowel muzikaal als tekstueel breit de tweede plaat verder op de thema’s en motieven van de vorige plaat. Ook hier druipt de liefde en verleiding er van af en krijgen we op tijd en stond het heerlijk dronkemansgelal van Devoldere. Geen zanger die zo vettig kan zingen en er nog mee weg kan komen ook (met uitzondering van Arno misschien). We zien hem zo met een whiskey in de hand de outro van “Mad World” inzingen. Ook in “Bang Bang” toont hij zich opnieuw van zijn meest nonchalante kant, zoals alleen hij dat kan. Het is zijn handelsmerk en komt hier opnieuw volledig tot zijn recht.

“Dangerous” verkent dan weer de scherpe randjes van de liefde. Kreusch’s zweverige stem draagt het nummer terwijl galmende gitaren en marimba’s een zwoele sfeer creëren. Ook in “Love’s A Stranger” zorgt die marimba voor wat luchtig en speels tegenwicht aan de licht cynische tekst. ‘Go easy on me,’ smeekt Devoldere dan in “Well Well” terwijl de drums en Maekelbergs gitaren eindeloos lijken door te gaan. De nummers krijgen heel wat ademruimte en lijken soms wel wat op gecondenseerde jamsessies. Maar verwacht je evenwel niet aan jazzy experimenten als Dans Dans of STUFF., Warhaus houdt het eenvoudig en focust meer op de melodie dan op de groove.

‘How do we come to terms with our heart, I’m wondering how we grew so far apart,’ vraagt Devoldere zich af op “Control” dat met zijn dreigende violen de centrale vraag van dit album prijs geeft. Dat het in de liefde niet altijd rozengeur en maneschijn is, hoef je hem niet meer uit te leggen. Op Warhaus krijgen we de liefde in al zijn kleuren en facetten te zien. Van rooskleurig in “No Such High” tot aardedonker in “Control”.

Fotograaf: Inge Kinnet

“Everybody” drenkt zich in melancholie, terwijl het speelse refrein haaks staat op de cynische ondertoon. ‘Everybody’s better off when we’re together, if you only knew,’ zingen Kreusch en Devoldere in koor, alsof liefde en onbereikbaarheid hand in hand gaan. Meligheid troef op “No Such High”, dat Devoldere zelf omschrijft als zijn puurste liefdeslied tot nu toe. De chemie stuwt hen naar ongekende hoogten, terwijl de mooie strijkersarrangementen het nummer nog meer vleugels geven. ‘You called it love, I called it a sin,’ horen we even verder op “Kreusch”, een nummer dat we niet anders dan een onomwonden liefdesverklaring kunnen noemen. Het is steeds een verhaal van aantrekken en afstoten, willen maar niet mogen. In afsluiter “Fall In Love With Me” komt het besef dat je de liefde niet kan forceren en het daarom zo zalig is als je halsoverkop verliefd wordt.

Met zijn tweede plaat vindt Warhaus het warme water niet uit. Maar dankzij de fijne nummers en de losse sfeer houden Maarten Devoldere en Sylvie Kreusch het vuur brandend. De passie is er nog steeds en lijkt nu zijn thuis gevonden te hebben in de jazzy pop die Warhaus serveert. Jinte Deprez, Patricia Vanneste en Simon Casier zullen hun Balthazar frontman nog wat langer moeten missen, al is dat helemaal geen slecht nieuws. Meer zelfs, de verwijzingen naar Balthazar mogen voortaan in de vuilbak gegooid worden want met Warhaus bewijst Devoldere opnieuw het bestaansrecht van zijn soloproject. Was We Fucked A Flame Into Being de geboorte van een soloproject, dan is Warhaus de geboorte van een band. En wat voor één!

Warhaus verschijnt op 13 oktober via PIAS, de band speelt ook nog dit najaar op 11 november in de Roma en 16 november in de Vooruit.