Iedere week worden we om de oren geslagen met nieuwe albums. Omdat het moeilijk is om ieder album zijn eigen review te geven, hebben we een nieuw concept uitgedokterd. Het is simpel, we houden het ‘beire kort’ maar geven het album toch zijn review die het verdient. Deze keer brengen we een review van Alex Cameron, Shout Out Louds, Noah Gundersen, Falling Man, Midnight Sister, TORRES, Odesza, The Magic Ray, Wand, METZ en Kelela.
Alex Cameron – Forced Witness (★★★★½)
‘So here it is. A dossier on all that is delicate and beautiful and within mankind’s corrupt reach. Crimes of passion and victims of love. Who’s the culprit? I’ve got my inklings. Go get your own. Until then, take my album: Forced Witness.’ Dit kregen wij als inleiding op het tweede, alweer meer dan geslaagde album van Alex Cameron. Elk nummer van zijn tweede plaat Forced Witness heeft haar plaats op dit album meer dan verdiend. Niet alleen krijgen we puik werk van een minder terughoudende Alex, op “Stranger’s Kiss” serveert hij ons een duet met Angel Olsen en daarbovenop is het Weyes Blood die zorgt voor hemelse achtergrondzang. De stemming in deze tien nummers is steeds gelijkaardig: telkens wordt een personage naar voor gebracht dat absoluut niet te benijden is. Een man die zichzelf Studmuffin96 noemt en op zoek gaat naar jonge meisjes op internet, sukkelaars op roadtrip, een man die gedumpt wordt … Stuk voor stuk situaties die niemand wenst mee te maken, maar waarvan Cameron ons dwingt getuige te zijn. Hij kan er wat van die Alex Cameron, dat staat in elk geval vast.
Forced Witness verscheen op 8 september 2017, lees hier ook ons interview met de man.
Shout Out Louds – Ease My Mind (★★)
Hoewel hun hoogtepunt al bijna tien jaar in het verleden ligt (het geweldige Our Ill Wills uit 2007) brengt de Zweedse popband opnieuw een fijn popplaatje uit. Ease My Mind is net als zijn titel doet vermoeden een makkelijk plaatje. Simpele songs die lekker in het oor liggen en nergens op tenen gaan trappen. “This is only the beginning,” zingt frontman Adam Olenius ons toe in de fijne opener “Jumbo Jet”. Ook “Porcelain” en het titelnummer weten wel te boeien, de rest is helaas veel minder memorabel. Single “Oh Oh” weet de boel weer wat op te fleuren en afsluiter “Souvenir” is een mooie beloning als je het album helemaal doorgeraakt bent. Het is een van de weinige keren dat Shout Out Louds je echt raakt (dat simpele maar effectieve gitaarriffje!) en deed ons hopen dat ze dat meer konden doen op hun nieuwe album. Het grootste probleem met Ease My Mind is dat het je slechts bij wijlen echt bij de lurven grijpt. Zoals je van Zweden kan verwachten, zit het muzikaal heel goed in elkaar, maar het ontbreekt hem aan de nodige diepgang. Een fijn tussendoortje, al blijven we toch wat op onze honger zitten.
Ease My Mind verscheen op 22 september via Merge Records.
Noah Gundersen – White Noise (★★★★)
Op zijn derde album in vier jaar tijd gooit de Amerikaanse singer-songwriter uit Seattle, Noah Gundersen, het roer helemaal om. Zadelden zijn vorige releases je nog op met een brok in de keel en waterige ogen, dan schreeuwt hij op White Noise alle emoties en tristesse van zich af. Die verandering was nodig, want na een paniekaanval op het podium besloot Noah Gundersen dat hij zo niet verder kon. De nummers uit zijn vorige platen waren té persoonlijk en té emotioneel en dus hult hij zich deze keer in metaforen en vergelijkingen. Al blijven dezelfde thema’s als liefde, leed en verlangen toch terugkeren. ‘Zelfde inhoud, andere verpakking’ zou je denken. Bij nader inzien is het eigenlijk helemaal niet zo’n grote stap van het Damien Rice-achtige Ledges uit 2014 naar deze nieuwe plaat die meer doet denken aan Ryan Adams en Bruce Springsteen. En dat is zeker een compliment. “The Sound” en “Heavy Metals” moeten niet onderdoen voor die eerste en hoewel hij minder bekend is als The Boss klinkt hij minstens even meeslepend op “Bad Desire” en “Number One Hit of The Summer”. Het is een lange zit (67 minuten), maar het is zijn entreeprijs meer dan waard.
White Noise verscheen op 22 via Cooking Vinyl.
Falling Man – GHOST (★★★½)
Falling Man heeft er een nieuwe plaat bij. Nadat ze in februari afscheid namen van hun boegbeeld en frontman Sam Louwyck, aka den Ollander uit Eigen Kweek, brengen ze nu GHOST uit. Met nieuwe zanger Sander Van den Broecke doet Falling Man wat ze het beste doet: hard uithalen met noisey riffs en stormende drums. Je zou verwachten dat het iets is om uit je boxen te laten knallen, maar door alle stereo-effectjes is met een koptelefoon ook een coole ervaring. “My Ghost” zou perfect gestaan hebben op de nieuwe van Millionaire, maar dan met een iets minder strakke productie. Voor wie overigens goed luistert zullen de invloeden van nineties-helden als Sonic Youth en The Jon Spencer Blues Explosion opvallen. Het is even wennen aan de vernieuwde line up, maar uiteindelijk blijft Falling Man Falling Man: dansbare noise rock met een hoek af.
GHOST verscheen op 20 september in eigen beheer.
Midnight Sister – Saturn Over Sunset (★★★)
Het imago dat Midnight Sister creëert is bijzonder mysterieus. Zo zweert de frontvrouw erbij om zich te vermommen als een mimespeler alvorens het podium te betreden en zijn hun videoclips enorm surrealistisch. Toch reikt deze wereld veel verder dan het oog, want ook op muzikaal vlak klinkt Midnight Sister behoorlijk ontwricht. Ondanks dat hun psychedelische pop herkenbare elementen heeft (denk aan orgels, belletjes en galmende drums), wordt deze in vreemde bochten gewrongen. Wanneer het album voor de zoveelste keer een ommezwaai maakt en verandert in een psychedelische nachtmerrie, wordt onze luisterbeurt niet alleen een bevreemdende, maar ook een incoherente en vervelende ervaring. Gelukkig staan tegenover deze nutteloosheden ook ijzersterke singles. Nummers als “Leave You”, “Daddy Long Legs” en uiteraard het magistrale “Blue Cigar” bevatten melodieën die zich wekenlang in je gedachten zullen nestelen. Dat is niet alleen te danken aan de spannende invulling, maar ook aan de unieke ontspannen stem van de zangeres. Midnight Sister is een veelbelovende band met een visie, maar de volgende keer hopen we toch op wat minder albumvulling.
Saturn Over Sunset verscheen op 8 september via Jagjaguwar.
Odesza – A Moment Apart (★★½)
Odesza is een duo bestaande uit Harrison Mills en Clayton Knight opererend vanuit Seattle. Daar maken ze al enkele jaren zwoele electro die wel bij verschillende mensen in de smaak valt. Chillwave wordt het ook soms genoemd en dat is ook waar de derde plaat van het duo voor staat. Op 8 september 2017 kwam hij uit en het is hun grootste, meest gepolijste plaat tot dusver geworden. Daar wringt ook het schoentje, doordat alles tot in de puntjes is afgewerkt, mist het soms bepaalde overtuigingskracht. Gastzangers op de plaat zijn onder meer Leon Bridges, Regina Spektor en Ry X. De nummers met zang zijn dan ook heel divers waardoor het soms moeilijk is een lijn te vinden. “Across The Room” neigt naar soul terwijl “Corners Of The Earth” een heel dromerige afsluiter is. Op zich zijn die nummers wel goed, maar op deze plaat lijkt het niet altijd evengoed samen te passen. Toch straalt het volledige album rust uit met een dansbare ondertoon en heeft niet iedereen daar wel eens nood aan?
A Moment Apart verscheen op 8 september via Ninja Tune.
The Magic Ray – The Magic Ray (★★★½)
The Magic Ray is het nieuwe project van Fred Bigo die eerder bekend stond als Electronicat. Voor dit nieuwe project verliest hij zijn elektronische roots niet volledig, maar laat hij toch meer psychedelica op ons los. Het resultaat is een fijn exotisch plaatje waarin je samen met hem op trip gaat door de jungle. Je voelt de warme wind rond je lichaam blazen en ook de geur van frisse bomen is nooit ver weg. Hoogtepunt van het album komt er al vroeg met “The Enjoyment Of Fear”, ingezongen door Kid Congo Power. Een straf nummer dat dankzij de parlando stem en de repetitieve gitaren heel sterk klinkt. Al een geluk dat dit allemaal zeer goed klinkt. Perfect om eens gratis op reis te gaan zonder je effectief te verplaatsen.
The Magic Ray verscheen op 22 september via Dischi Autunno.
Wand – Plum (★★★★)
In de beginjaren van Wand kregen we het ene album na het andere wat resulteerde in drie albums op 13 maanden tijd. Cory Hanson had het dan ook geleerd van zijn leermeesters Ty Segall en Mikal Cronin. Toch was het ondertussen alweer twee jaar geleden dat er met Wand een nieuwe plaat uitkwam. Hanson bracht een solo-album uit en de band onderging wat wissels. Dit komt de groep zeker ten goede, want met Plum laten ze de ruige garagerock voor wat hij is en maken ze een volwassen rockplaat. Plum is dynamisch, bevat veel meer rustpunten dan zijn voorganger en is vooral een groeiplaat. Fans van het eerste uur kunnen teleurgesteld zijn door deze evolutie maar wij horen vooral een band die toont wat ze allemaal in huis hebben. Dat is een sterke plaat zonder zich volledig kapot te moeten spelen.
Plum verscheen op 22 september via Drag City.
TORRES – Three Futures (★★★★)
Al sinds haar debuutsingle “Honey” in 2013 is Mackenzie Scott (aka TORRES) een graag geziene artieste bij muziekblogs aller lande. Met stevige en sterke platen TORRES en Sprinter beitelde ze eigenhandig een plekje in de indierockwereld en met haar nieuwste Three Futures doet ze meer dan dat plekje verdedigen. Haar plaat barst van de tegenstrijdige ideeën en melodieën en weet zowel venijnig als liefkozend te bekoren. “Tongue Slap Your Brains Out” begint al meteen met haar onheilspellende stem en pulserende drum. Scott laat ook haar gitaar spreken, al doet ze dat met effecten, loopjes, echo’s. Het doet meteen denken aan wat St. Vincent met een gitaar doet, maar hier voelt het meer aan als ‘geïnspireerd op’ dan als een goedkope kopie. “Skim” snijdt al wat dieper en op “Concrete Ganesha” laat Scott zich helemaal gaan met loopjes en gitaargeweld. Toch doen haar vreemde ritmes en melodieën je soms raar opkijken. Na ettelijke keren luisteren, klinkt er nog altijd iets vreemds in de frasering van “Righteous Woman”, maar op “Bad Baby Pie” werken die vreemde zanglijnen dan weer wonderwel. De nummers van TORRES zijn vaak ‘hit or miss’ en met haar derde plaat scoort ze zowaar een hattrick!
Three Futures verscheen op 29 september via 4AD.
METZ – Strange Peace (★★★★)
In 2012 was er het titelloos debuut, in 2015 was er II en nu komt de band met Strange Peace. Er komt dit keer geen bullshit aan te pas, al van bij het begin knalt de band je om de oren met noisy gitaren die je ingewanden doen trillen. “Mess Of Wires” zet de toon voor de rest van het album. Brutale noise die nergens voor terugdeinst en toch een bepaalde melodie in zich heeft. De band bouwt verder op hun vorige twee platen, maar brengt alles intenser, melodieuzer en vooral furieuzer. De skills van producer Steve Albini zullen hier wel voor iets tussen zitten. Het is vooral fijn dat METZ de straffe liveshows ook op plaat kunnen brengen. Wie eens alles wilt los laten en zijn angsten gewoon wilt wegschreeuwen, moet de plaat van METZ beluisteren. No nonsens noise met ballen, dat is zeker.
Strange Peace verscheen op 22 september via Sub Pop, op 10 november staan ze in De Kreun van Kortrijk voor Sonic City pre party.
Kelela – Take Me Apart (★★★★)
In 2013 werd haar mixtape door onder andere Björk en Solange getipt en na een eerste EP in 2015 volgt nu eindelijk het debuutalbum Take Me Apart van Kelela. Haar jazzstem is de rode lijn doorheen de veertien sexy jams die een twist geven aan ’90s r&b. De vernieuwende stijl klinkt verrassend goed in “Waitin” en “Jupiter”. De echo en minimalistische productie geven de stem van Kelela een gouden lijst en net dat maakt van haar een sterke solo act. De lyrics zijn scherp en gedurfd: ‘I could touch myself, bae/But it’s not the same/If you could stop and help me out.’ Naast sass en seks zingt Kelela ook hartverscheurende liedjes zoals “Turn To Dust” en “Better”, die ze samenschreef met Romy Madley Croft (The XX). Take Me Apart is een heet debuut waarin Kelela alle stadia van een break-up overloopt. Het staat boordevol sexy slow jams die ’90s r&b mixen met chaotische dubstep-invloeden en experimentele producties. De eerste helft van de plaat is de beste met onder andere nog “LMK” en “Frontline” als uitschieters.
Take Me Apart verscheen op 6 oktober via Warp. Kelela komt op 2 december naar Trix in Antwerpen.
