De reünie van Slowdive lijkt ondertussen wel compleet te zijn. De legendarische shoegazeband hield het in 1995 voor bekeken, maar is nu helemaal terug met een nieuw album. In die kleine twintig jaar afwezigheid zijn ze helemaal niet vergeten. In tegendeel, de groep heeft inmiddels een heuse cultstatus verworven binnen het genre waardoor ze nu ook een groot aandeel fans heeft die in de jaren ’90 nog in de wieg lagen. Op hun langverwacht concert in de Botanique (dat volledig uitverkocht was in 30 minuten) werd die status bevestigd dankzij hun klassiekers, maar er was ook voldoende ruimte voor verrassend werk uit hun nieuwste plaat.
Het publiek werd opgewarmd met een set van Blanck Mass, het soloproject van Benjamin John Power (Fuck Buttons). Voor een muur van abstracte, al dan niet gortige projecties bouwde hij bijtende ritmes en noise op. Een uitdagend voorprogramma, want in tegenstelling tot de subtiliteiten en verfijndheden van Slowdive, trof Blanck Mass de aanwezigen als een onverbiddelijke hagelstorm. Helaas deed die context zijn muziek niet goed, want het werd ietwat saai om hier drie kwartier lang naar te kijken en luisteren. Benjamin John Power mag dan wel treffend werk maken, live kwam deze niet zo interessant over.
Daarna was het eindelijk tijd voor Slowdive. Op de tonen van Brian Eno kwamen de Britse shoegazers voor een oorverdovend enthousiast publiek op. Met “Slomo”, de opener van hun nieuwe plaat, werd het concert dromerig ingezet. Open gitaarklanken galmden door de zaal, de zang van Rachel en Neil straalde door onze ziel en de drums deden het geheel veren. Het publiek zat er met verstilling naar te kijken. Het was een voorbode op wat die avond zou volgen: een ononderbroken droom van negentig minuten wegdromen. Wat hierbij opviel was hoe verfijnd de band te werk gaat. Daar waar ze tijdens de begindagen van de reünie nog zoekend leken te zijn, was deze set bijzonder zelfzeker gebracht. Na drie jaar en een album lijken ze dus de draad weer volledig te hebben opgepikt.
Vanaf de eerste noot van “Catch The Breeze” maakten de fans meteen een extatisch geluid van herkenning én ontroering. De texturen van dat nummer blijken namelijk nog steeds een plaats te hebben in de harten van de aanwezigen. Het werk van de jaren ’90 klinkt nog steeds fris en aangrijpend. Niet alleen omdat de songs zo goed zijn, maar ook door de krachtige uitvoering. De vijf muzikanten legden altijd al hun gewicht in de schaal met een oog voor detail. Er werd bijzonder goed op elkaar ingespeeld. Iets wat niet evident is dankzij al hun effecten en langgerekte galmende tonen. Wanneer ze dan resoluut gaan voor de climax, ontaardt hun gelaagd samenspel tot één gebalde vuist.
Slowdive lijkt hun verleden meer dan voldoende te omarmen, want er werd gisteren veel geput uit hun ouder repertoire. Hier werd er zelfs gegraven naar de allereerste EP van de groep waarbij zowel de titelsong “Slowdive” als “Avalyn” voor hoogtepunten zorgden. Dit was één en al shoegaze tot diep in de kern. Een continue stroom van galmende gitaren en de zang stil, maar fluweelzacht. Ondanks die muur van geluid waren er toch altijd verfijndheden te proeven in de vorm van verrassende baslijnen en snedig gitaarspel. Natuurlijk zorgde ook “Souvlaki Space Station”, het centraal nummer op hun populairste album Souvlaki voor veel kippenvel dankzij veel onvoorspelbare bochten en grootse hoogtepunten.
Het werk op hun vroege EP’s en albums leenden zich het beste tot het optreden, maar ook het materiaal op Pygmalion kwam tot zijn recht. Deze plaat is dankzij de meer ambient soundscapes een beetje een buitenbeentje binnen Slowdive’s repertoire, maar de band herwerkte deze songs tot nummers die mooi pasten binnen de set. “Crazy For You” kreeg een uitgesproken shoegazevibe mee en het wondermooie “Blue Skied An’ Clear” zorgde voor een rustpunt in het optreden, maar kreeg ook wel de luide gitaren mee. Het is heel leuk om eindelijk materiaal uit dit album live te kunnen horen, maar toch is het een dubbel gevoel. De mystieke sfeer en abstractie van de studioversies ging een beetje verloren, wat jammer was. Desalniettemin waren deze live-uitvoeringen mooie toevoegingen.
Ook het nieuwe werk kreeg een mooie plaats. De grote verrassing van de avond was hier toch wel “Don’t Know Why”. Plots klonk de muziek bijna springerig dankzij de speelse drums van Simon. Rachel’s vluchtige zang (die even aan Elizabeth Fraser van Cocteau Twins deed denken) maakte alles luchtig en vervolgens kwamen de onverbiddelijke shoegaze gitaren. Slowdive klonk bijzonder kleurrijk op dit nummer en stelde de mooie wisselwerking tussen Rachel en Neil tentoon. Daar waar Rachel vaart bracht, vertraagde Neil alles met zijn kalmerende stem.
Er werd duidelijk naar een finale toegewerkt naarmate het concert haar einde naderde. Toen de intro van “When The Sun Hits” met de herkenbare gedempte gitaar werd opgebouwd, stond het publiek vol blijdschap en anticipatie klaar voor de ontladende refreinen. Na de vurige climax werd er doorgegaan met die andere klepper uit Souvlaki, “Alison”. Natuurlijk niet zo intens als het vorig nummer, maar wel betoverend mooi. Inclusief etherische gitaren, maar ook met een hart van pop. “Golden Hair”, een cover van Syd Barrett is ondertussen gegroeid tot hun vaste afsluiter en stelde deze keer ook niet teleur. Nadat Rachel het nummer met haar spookachtige stem inzette, ging ze subtiel van het podium en liet ze de rest bouwen naar een allesvernietigende finale waarbij ze de limieten telkens net dat beetje hoger trokken.
Slowdive kwam nog terug voor een bisronde met onder andere “No Longer Making Time”, “40 Days” en ook verrassend genoeg “Dagger”, dat klein maar prachtig liedje op Souvlaki. De zaal werd er even helemaal stil van. “The world is full of noise yeah”, klonk het eventjes contradictorisch uit Neil’s mond, maar voor dit concert was het wel een goede beschrijving. Alleen is het verschil dat het “lawaai” dat Slowdive gisteren in de Botanique bracht, bloedmooi, betoverend en ontroerend was.
Setlist:
Slomo
Catch The Breeze
Crazy For You
Star Roving
Slowdive
Souvlaki Space Station
Avalyn
Don’t Know Why
Blue Skied an’ Clear
When The Sun Hits
Alison
Sugar for the Pill
Golden Hair
No Longer Making Time
Dagger
40 Days
