Toen Jermaine Lamarr Cole een aantal jaren terug besloot om onder te duiken in de anonimiteit, vreesden veel fans het ergste. Wilde geruchten verspreidden zich in hoog tempo: J. Cole zou zijn mic definitief aan de haak hangen en meer tijd maken om zijn gezinsleven op te bouwen. Eind 2016 verscheen uit het niets een nieuw album en tien maanden later is de rapper bezig aan het Europese deel van zijn ‘4 Your Eyez Only Tour’. Aangezien hij helaas besloot om België links te laten liggen, volgden onze hiphopberen hem helemaal tot in Amsterdam…

Terwijl de arena langzaam volloopt, geven de voorprogramma’s stevig van jetje. Labelgenoten EarthGang, Ari Lennox en J.I.D laten zien waarom ook zij, net als J. Cole, tot het fameuze Dreamville-label behoren. Ondertussen proberen wij de podium-opstelling te ontrafelen. Over de volledige breedte is een met prikkeldraad bedekt hek geplaatst, met daarvoor vier grote lichten opgesteld in een vierkant. Als de lichten uitgaan, een deur in het hek tergend traag openschuift en een rijzige man in een oranje gevangenisplunje het podium betreedt, wordt alles duidelijk. J. Cole is zojuist een gevangenis buitengestapt (zijn DJ en live-band blijven wel achter tralies) en de ‘binnenplaats’ met de lichten is zijn podium voor het komende anderhalf uur.

Het publiek wordt vanzelfsprekend gek nog voor Cole één woord heeft gezegd en toch valt er een doodse stilte wanneer hij de micro benadert om aan het openingsnummer te beginnen. “For Whom The Bell Tolls” is ook de opener op 4 Your Eyez Only en dus rolt ‘I see the rain pouring down’ enthousiast van de tribunes. Wat meteen opvalt: de zuiverheid en perfectie in zijn stem, ondanks het feit dat hij eigenlijk bijna staat te schreeuwen. Ongezien bij rappers.

Vervolgens baant J. Cole zich in chronologische volgorde een weg door zijn recentste plaat. Op “Immortal” deint de zaal op en neer, het daaropvolgende “Deja Vu” is duidelijk nog iets bekender en zorgt ervoor dat de vlam definitief in de pan slaat. Cole neemt tussen de nummers door ook rustig de tijd om tekst en uitleg te geven. Zo stopt hij middenin “Ville Mentality” om samen met het publiek de rode draad doorheen het nummer te ontwarren: verlaat je thuisbasis, je comfortzone om nieuwe uitdagingen in het leven te ontdekken. Bij het hervatten van het nummer wordt de rapper plots een zanger: ‘How long can I survive with this mentality?’ galmt door de arena terwijl Cole herhaaldelijk met zijn vinger tegen zijn voorhoofd tikt. Vanop afstand lijkt hij met zijn lange dreads op een verre afstammeling van Bob Marley , qua passie moet ‘ColeWorld’ alvast niet onderdoen voor de Jamaicaanse reggaelegende.

Met “Change” en “Neighbors” rondt J. Cole het 4 Your Eyez Only-gedeelte af. Dat laatste nummer introduceert hij met een leuke twist: eerst horen we de begintonen van “Forbidden Fruit”, daarna wordt er overgeschakeld naar “Neighbors”. De reden? De beat van “Neighbors” is eigenlijk dezelfde als die van “Forbidden Fruit” met instrumentals die gewoon omgedraaid zijn. Een handigheidje van een artiest die het volledige muzikale proces voor zijn rekening neemt en dus nooit gebruik maakt van externe producers. Ook nu weer houdt Cole halverwege het nummer halt om duiding te geven. Drie minuten lang vertelt hij hoe de Amerikaanse politie dankzij een telefoontje van de buren zijn huis binnenviel op zoek naar illegale substanties. Op het scherm zien we de camerabeelden: ‘This happens when the police realizes even a black man can have cameras in his backyard,’ gaat Cole verder terwijl we zien hoe één van de agenten de camera’s probeert kapot te maken, uiteraard tot grote hilariteit van het publiek. Als het nummer hervat wordt, is er dan ook niet één iemand die niet meeschreeuwt: ‘I guess the neighbors think I’m selling dope’. En wat vertellen we hen? ‘Well, motherfuckers, I am!’

Tijdens het tweede gedeelte van het concert maakt J. Cole een aantal tijdsprongen om zijn fans helemaal omver te blazen. ‘For the people who’ve been fucking with me from day one,’ teaset hij, waarna hij aan drie klassiekers van zijn debuutalbum, Cole World: The Sideline Story uit 2011, begint. “Lights Please”, “Nobody’s Perfect” en “Can’t Get Enough” worden luidkeels meegezongen. De duizenden mensen in de zaal weten welke weg deze wereldberoemde rapper uit Fayetteville heeft afgelegd, zoveel is duidelijk. Cole neemt ons vervolgens mee naar drie jaar later, de release van zijn meest succesvolle album toe nu toe 2014 Forest Hills Drive.

Wanneer de stevige bassline van “A Tale of 2 Citiez” door de boxen klinkt, gaat het publiek in het midden uiteen. Als er iets is dat we niet verwacht hadden tijdens dit concert, was het wel een moshpit. J. Cole trekt er zich duidelijk niets van aan en spuwt zijn vurige verses op een perfect tempo de zaal in. Een verademing is het, een rapper die zijn eigen nummers van begin tot einde afmaakt en niet hoeft terug te vallen op de autotune van zijn DJ voor bepaalde stukken tekst. De rapper wordt nog één keer zanger tijdens een heel bijzonder moment. Op vraag van Cole worden alle lichten in de zaal gedoofd, waarna de eerste tonen van “Love Yourz” weerklinken. Heel voorzichtig begint J. Cole aan misschien wel zijn gevoeligste nummer. Het is om helemaal stil van te worden en de honderden flashlights in de zaal versterken alleen maar dat gevoel.

Afsluiten doet J. Cole ietwat verrassend met “No Role Modelz”. Verrassend want in de States deed hij dat met “4 Your Eyez Only”, het acht minuten durende nummer dat eigenlijk een ode is aan een inmiddels overleden jeugdvriend. Acht minuten lijkt lang, maar van videomateriaal weten we dat de live uitvoering van het nummer een unieke, intieme belevenis is met Cole op zijn best als verhalenverteller. Het zou een intense afsluiter geweest zijn, maar Cole beslist om er uit te gaan met een knaller, want “No Role Modelz” is een absolute favoriet onder zijn fans, die nog een laatste keer hun longen leeg schreeuwen. ‘Don’t save her, she don’t wanna be saved…’

Het anderhalf uur durende concert voelde aan als vijf minuten en met een repertoire als dat van J. Cole zullen er altijd liedjes zijn waarvan je betreurt dat hij ze niet heeft gebracht. Hoewel hij in zijn nummers het tegendeel probeert te bewijzen, laat Jermaine Cole met verve zien waarom hij zoveel meer is dan een ‘doodgewone rapper’. Met de nodige ervaring kunnen we besluiten dat we een van de beste live-rappers van zijn generatie aan het werk hebben gezien. Onvervalste klasse.