Interviews

Interview Nordmann: “Op één nummer van de nieuwe plaat hoor je een dampkap die nog aanstond”

Vandaag wordt The Boiling Ground, de tweede plaat van Nordmann gereleased. Een album waar velen door de teasers The King en Save The Twos vol ongeduld naar uitkeken. En het was het wachten waard: Nordmann verrast opnieuw met vernieuwende instrumentale muziek met een serieuze portie mysterie. Een muzikaal lichtpunt in deze herfstige dagen. We ontmoeten Matthias De Craene, saxofonist en Edmund Lauret, gitarist van de Gentse band op het panoramisch dak van het instrumentmuseum in Brussel waar ze enthousiast over hun nieuwe plaat, hun afgelopen ervaringen en toekomstplannen vertellen.

De muziek van Nordmann is bijzonder origineel en niet in één hokje te duwen, dus voor we jullie met verkeerde definities bestempelen, vraag ik graag hoe jullie je muziek zelf zouden omschrijven?

Matthias: We willen die muziek zelf niet in een hokje duwen. Nordmann is het resultaat van vier muzikanten en of je dat nu jazz, rock, jazzrock of whatever wilt noemen, dat doet er niet echt toe voor ons.

Nordmann bestaat sinds 2012, maar in jullie vijfjarig bestaan hebben jullie al een mooi parcours achter de rug: jullie wonnen verschillende muziekwedstrijden, jullie werden tweede op Humo’s Rock Rally in 2014, het jaar daarop kwam jullie eerste plaat Alarm! uit, dit jaar speelden jullie op Pukkelpop en vandaag komt jullie tweede plaat uit. Hoe kijken jullie op die vijf jaar terug?

Edmund: Het is inderdaad allemaal redelijk snel gegaan. Vooral onze tweede plaats op Humo’s Rock Rally heeft een serieuze duw in de rug gegeven. De eerste plaat is er dan snel gekomen.

Matthias: Wel een verrassend parcours voor ons. We hadden dit nooit verwacht. In het begin deden we enkel jazzcaféoptredens. Het was echt een sprong in het duister om aan de Rock Rally mee te doen, waar we toch wel als tweede eindigden! Voor ons kwam dan wel het besef “oh shit, er zit hier een ander potentieel dan we eigenlijk dachten.”

Vandaag komt de nieuwe plaat uit. Wij zijn in elk geval positief verrast. De typische Nordmannsound zit er zeker opnieuw in, maar toch is de plaat anders. Wat vinden jullie zelf van de plaat?

Edmund: We zijn er heel content over, trots ook. Het is een logisch vervolg op Alarm!. We zijn blijven evolueren en The Boiling Ground is een meer coherent geheel. Twee jaar geleden waren we nog iets meer aan het zoeken en stilistisch hoor je dat ook. Nu zit er een duidelijkere lijn in.

Matthias: Wat niet wil zeggen dat de plaat niet gevarieerd is. Er zitten heel veel variaties in qua nummers en aanpak, maar het hangt wel beter samen in zijn geheel.

Waarvoor staat de titel The Boiling Ground?

Matthias: Het spreekt tot de verbeelding hé? Je kunt het een beetje invullen zoals je wilt. De naam van de titel komt eigenlijk van een groter geheel No holy feet on the boiling ground, oorspronkelijk een nummer op de plaat. We waren op zoek naar een titel voor het album en dan hebben we de titel van dat nummer in twee gekapt. Het nummer werd enkel No Holy Feet en het album kreeg de naam The Boiling Ground. Voor ons persoonlijk is het als iets vanzelfsprekends en enigszins iets politiek, niet dat dat relevant is met onze instrumentale muziek of dat er nu mee samenhangt of niet. De titel kan dus meerdere betekenissen hebben.

Het mooie aan instrumentale muziek is inderdaad het suggestieve karakter. De luisteraar kan er zelf betekenis aan geven. Hebben jullie voor jullie nummers altijd een betekenis in gedachten of een bepaald gevoel die je wilt oproepen?

Edmund: Een bepaald gevoel oproepen, dat zeker. Absoluut. Maar dat heeft niet noodzakelijk iets te maken met de titel. De titel kan evengoed random zijn, wat soms wel het geval is.

Matthias: (barst in lachen uit)

Edmund: Er is wel een soort betekenis, maar als luisteraar kun je er eigenlijk vanalles van maken.

Naast de teasers kregen we eerder ook al de albumhoes te zien. Deze is ontworpen door kunstenaar Sammy Slabbinck die ook voor onder meer Leonard Cohen en Wallace Vanborn platenhoezen ontwierp. Hoe was die samenwerking?

Matthias: We hadden al heel wat platen in onze handen gehad en eigenlijk net voor Leonard Cohen bij Sammy kwam aankloppen, hebben wij het hem gevraagd. Sammy Slabbinck heeft echt al veel goeie platenhoezen ontworpen. Zijn werk spreekt sterk tot de fantasie.

De hoes toont een lijnenspel met daarbinnen het beeld van een Aziatische vrouw uit een naaktmagazine uit de jaren ’50. Op welke manier is de hoes representatief voor jullie muziek?

Matthias: Dat is iets wat je moeilijk kan uitleggen met woorden. Je gaat met vier op zoek naar een goeie platenhoes, wat al geen evidentie is. En plots stoot je op iets waarvan je alle vier het gevoel hebt “oké, dit klopt met de muziek”. Waarom dat dan zo is? Weet ik veel.

Nordmann maakt altijd bijzonder originele muziek. Iets totaal anders dan de meeste hedendaagse muziek. Ergens zijn er wel gelijkenissen met STUFF. of Morphine, maar waar halen jullie je inspiratie eigenlijk vooral?

Edmund: Dat is moeilijk te zeggen. Onze klank en onze muziek zijn het resultaat van vier verschillende invalshoeken en invloeden. We brengen veel tijd samen door in het repetitiekot en wat er uiteindelijk uitkomt, is moeilijk te benoemen op vlak van invloeden. We streven zeker niet expliciet bepaalde groepen na.

Matthias: Eigenlijk ben je dan ook al slecht bezig als band. Als je iets dat je de max vindt gewoon gaat kopiëren, tja, dat bestaat al hé.

En jullie eigen favoriete groepen, liggen die in de lijn met de muziek die jullie zelf maken? 

Edmund: Niet echt eigenlijk. Eén favoriete groep aanduiden is bijvoorbeeld ook heel moeilijk, er is zoveel.

Matthias: Onze favoriete muziek is heel divers en het hangt echt af van het moment. Soms vind je Radiohead supergoed, maar soms heb je meer zin in een jazzplaat van John Coltrane.

Edmund: Of de Bee Gees bijvoorbeeld.

Jullie muziek wordt vaak met jazz geassocieerd, is de jazzscene nog steeds levendig?

Edmund: Ja, zeker in België is er een heel levendige scene. Maar als je jazz zegt, denken mensen direct aan moeilijke muziek.

Matthias: Inderdaad, mensen denken aan moeilijke muziek zoals Charlie Parker, terwijl er ook supertoegankelijke en superschone jazz is die gewoon niet bij de mensen raakt. Dat is een beetje het probleem, het is geen commercieel genre meer en raakt daardoor niet zo wijdverspreid.

Merken jullie zelf ook dat jullie muziek moeilijk verspreid raakt?

Matthias: Ik heb de indruk dat het toch geleidelijk wijder en wijder verspreid raakt.

Willen jullie met de tweede plaat een breder publiek bereiken?

Edmund: Ja. De nummers zijn iets toegankelijker dan op de eerste plaat. We zijn op zoek gegaan naar een goeie balans tussen uitgesponnen nummers met heel veel improvisatie en meer popsongachtige, kortere nummers, bondiger van structuur.

Matthias: Het is vooral de muziek op het juiste podium krijgen wat een fijne ambitie is. Dat we dit jaar op Pukkelpop konden spelen was volgens mij deels te wijten aan het feit dat we enigszins rekening hielden met het publiek. Niet dat we op een dag beslisten “nu gaan we iets toegankelijkere muziek maken, zodat we op Pukkelpop mogen spelen”. Het is eerder een wisselwerking. Het gaat gewoon vanzelf en dan blijken er andere deuren open te gaan.

Hoe was jullie ervaring op Pukkelpop?

Edmund: Het was heel spannend. De tent stond helemaal vol en we hadden het gevoel dat het goed overkwam op het moment zelf. Wat ook in recensies bevestigd werd. Een heel leuke ervaring.

Matthias: We stonden eerder al op het hoofdpodium van het Gent Jazz Festival, maar het was toch een andere vibe en een breder publiek dat ons nog niet kende. Op zich wel fascinerend dat de tent helemaal vol zat en dat iedereen er zin in had. We kwamen van het podium met een gevoel van “yeah cool”. We speelden ook al een aantal nummers van de nieuwe plaat en we hadden wel het gevoel dat het gesmaakt werd.

Ook de pers dacht er zo over. Pukkelpop leverde jullie enorm lovende recensies op. Zorgt dit voor druk op hoe het nieuwe album zal onthaald worden?

Edmund: Goh niet echt eigenlijk.

Matthias: Neen niet echt. We hadden zelf het gevoel dat het de max was, maar dat we zeker nog beter konden. Dat besef in combinatie met de goeie reviews geeft je wel zelfvertrouwen en het gevoel dat de plaat geapprecieerd zal worden.

2017 lijkt echt hét jaar van de doorbraak van Nordmann te zijn. Hebben jullie nog tijd voor nevenprojecten? Edmund, jij speelt in The Milk Factory en Matthias, jij bent onder meer in VUURWERK betrokken en ook MDC is een ander persoonlijk project.

Edmund: Ja dat lukt nog wel.

Matthias: Ja dat klopt. Ik heb al meegespeeld op Werchter met VUURWERK, voor de rest ben ik bezig onder mijn eigen initialen MDC I, II, III en IV, dat staat voor solo, duo, trio en kwartet. Tijd hebben we zeker nog. Met de release van The Boiling Ground gaat al onze energie even naar daar. Daarna zullen er weer wat gaatjes vrijkomen voor andere projecten. Zolang de tijd en de ruimte er is, waarom niet.

Wat zijn jullie favoriete nummers op het nieuwe album?

Edmund: Dat is een moeilijke. Ik heb niet één persoonlijke favoriet. Ik vind ze allemaal tof.

Matthias: Ik eigenlijk ook. We gaan live geen nummers tegen onze goesting spelen. Het is de bedoeling dat het leuk is, zowel om te spelen als om te beluisteren. Dus niet echt een favoriet. Het is ook niet zo dat we diep emotioneel verweven zijn met onze nummers zoals de singer-songwriter van een bepaald nummer kan zeggen “oh wat was dat toch een prachtige dag daar romantisch aan de zee”, neen.

Onze persoonlijke favoriet is The King. Jullie maakten ook een videoclip voor dit nummer. Hoe was die ervaring?

Matthias: De clip is gemaakt voor de radio-edit, de verkorte versie. Het maken van de videoclip was vrij chaotisch (lacht), maar wel wijs. We zouden het nog doen in de toekomst. Van het nummer Save The Twos komt er binnenkort waarschijnlijk een videootje aan. En ook live op de optredens gaan we werken met visuals gemaakt door Sammy Slabbinck.

Dat jullie muziek een heel filmisch karakter heeft wisten we al, maar dat hebben jullie nu ook letterlijk toegepast en de film noir Dementia/Daughter of Horror uit 1955 van filmmuziek voorzien. Hoe is dat meegevallen?

Edmund: Dat was zeker moeilijk. We hebben wat onderschat hoeveel werk dat zou zijn. Het is helemaal anders dan nummers voor een plaat maken.

Matthias: De muziek moest helemaal gesynchroniseerd worden met de beelden, daar hebben we voor gekozen.

Edmund: Inderdaad, we moesten dat niet doen, we hebben daarvoor gekozen om de muziek perfect simultaan met de beelden te laten lopen. Maar het was wel heel leuk om te doen. Echt iets helemaal anders. Normaal kom je als band echt naar buiten en daar zaten we geheel in het donker en waren we bijna niet aanwezig als muzikanten. De eerste keer zorgde het ook voor stress. Alles ligt ongeveer vast, de film blijft lopen dus moet je zorgen dat je mee bent.

Hoe zien jullie de toekomst voor Nordmann?

Edmund: Een derde plaat komt er zeker, maar concrete plannen zijn er nog niet. We blijven sowieso bezig.

Matthias: Hopelijk kunnen we naar het buitenland. Uit Nederland komen de opties nu wel binnen. Vorig jaar stonden we al op een showcase festival in Spanje, dat was de eerste keer dat we echt ver gegaan zijn met onze muziek. We zien wel waar we komen. We zijn in elk geval zeer goed omringd door ons management, label en boekers en hebben een tof creatief team dus ik denk wel dat we voor het eerst echt stappen richting buitenland kunnen ondernemen.

Zijn er festivals waar jullie nog zouden willen spelen?

Edmund: Glastonbury Festival zou tof zijn.

Matthias: Ja zeker. Of een schone spot op de mainstage op Werchter is toch een droom. Fuck ja, het is Werchter weet je wel, dat is cool.

Edmund: Een keer Dour zou ook wijs zijn.

Matthias: Dour tuurlijk. Maar alles is tof hé, het zal wel zijn.

Zouden jullie in de toekomst een samenwerking met een andere artiest/band overwegen?

Matthias: Ik denk dat wel. Als het moment er is, waarom niet. Nu zijn we bezig met een tof onderzoek naar onze band, naar onszelf, naar de sound en we zijn sterk aan het ontwikkelen. Dus ik denk dat we binnenkort wel eens kunnen zeggen “yeah waarom niet”.

Edmund: Het kan zeker eens gebeuren, maar nu is niet het juiste moment. Als het echt voor een meerwaarde zorgt, als we een duidelijk idee hebben, kunnen we dat doen, maar we gaan het zeker niet zomaar doen.

Matthias: Er zal zich wel eens een gelegenheid voordoen dat we denken: die moeten we hebben.

Als je nu compleet out of the box mag denken: met welke artiest zouden jullie ooit wel eens willen samenwerken?

Edmund: We hadden het onlangs over Nick Cave, maar dat is helaas onhaalbaar.

Matthias: Ja, als we mochten dan zouden we het aan Nick Cave vragen. Als we dan toch mogen dromen.

Edmund: Ja dat zou tof zijn. Ook een goeie kans voor hem. (lacht)

Matthias: Ja het is dat, om eens een groter podium te doen. (lacht)

Hebben jullie nog belangrijke toevoegingen voor de luisteraar over het nieuwe album?

Edmund: Matthias stond in de keuken tijdens de opnames. Dat klonk beter voor de sax. Wij stonden allemaal in de studio en we konden hem zien door een luikje. Op één nummer hoor je een dampkap die nog aanstond. Welk nummer? Dat moet je zelf ontdekken. Wel een beetje schamelijk als je het verkeerde nummer ervan verdenkt. (lacht)

De Dansende Beren zullen op zoek gaan naar het dampkapnummer, maar uitspraken durven we hier niet doen! Jullie stellen het album voor het eerst voor op 18 oktober in de Ancienne Belgique in Brussel en op 11 november in de Handelsbeurs te Gent. Kijken jullie hier naar uit?

Edmund: Ja we kijken er echt naar uit. In de AB spelen we in de Club, dat zijn supergoede omstandigheden om te spelen, dat wordt sowieso leuk.

Matthias: Ja dat wordt superspannend, zeker als je het publiek ziet binnenkomen en iedereen is daar voor u. Het zijn ook alle twee superwijze zalen. We zijn heel benieuwd. Dan zullen we ook voor de eerste keer de vinyl en de cd bijhebben.

Jullie live-performances worden enorm enthousiast onthaald. Hoe zijn optredens voor jullie?

Edmund: Als je een plaat uitbrengt, is het einddoel toch in de eerste plaats een concert. Wat het publiek ervan vindt, is belangrijk, anders kunnen we niks doen.

Matthias: Ja de wisselwerking met het publiek is echt belangrijk, daarvoor doen we het. Optredens zijn ook telkens anders. Het geluid, hoe je je voelt op dat moment, soms zijn dingen vanzelfsprekend, want er is ook een pak improvisatie mee gemoeid.

Edmund: Ja, er is toch wel zeker 47% improvisatie.

Matthias: Misschien 49%.

Edmund: Daar zijn we het nog niet over eens.

Matthias: Op Pukkelpop bijvoorbeeld waren de eerste 7 minuten zeker 80% geïmproviseerd. Dan is dat wel spannend. In het repetitiekot oefenen we niet veel op improvisatie. We leggen structuren vast en dan hebben we al snel iets van “we gaan dat live spelen”. Op die manier blijft dat wel wijs en fris.

Nordmann stelt hun plaat The Boiling Ground voor op 18 oktober in de Ancienne Belgique te Brussel en op 11 november in de Handelsbeurs te Gent. Volgende concerten zullen binnenkort aangekondigd worden. Wij kijken er in elk geval naar uit!

Het volledige album hoor je hier: https://open.spotify.com/album/5ZPxVGr5K8CY69Gv2HJiyV

 

Related posts
FeaturesInterviewsUitgelicht

Interview Murdock: 'Door de keihard evoluerende techniek kunnen we de Rampage-bezoekers elk jaar opnieuw omverblazen'

Het jaar is nog niet eens zo ver gevorderd, maar voor dj-producer en Rampage-oprichter Murdock moet er al heel wat mislopen opdat…
FeaturesInterviewsUitgelicht

Interview Reinel Bakole: 'Ik ben nog op zoek naar mijn publiek'

Zangeres, danseres, kunstenares… de Belgisch-Congolese Reinel Bakole laat zich niet in hokjes plaatsen. De voorbije jaren werkte ze aan het bouwen van…
FeaturesInterviewsUitgelicht

Interview ELOI: 'Spelletjesavonden zijn het nieuwe uitgaan'

De autodidactische producer ELOI stak in 2020 haar kop boven het muzikale water. Zwevend tussen rock, hyperpop en rave bouwde de Franse…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.