AlbumsRecensies

The Horrors – V (★★★★½): Relikwieën van een verre toekomst

AlbumsRecensies

The Horrors – V (★★★★½): Relikwieën van een verre toekomst

Als we ooit nog eens een plaat de ruimte in sturen om contact te maken met buitenaards leven, laat het dan de vijfde van de Britse band The Horrors zijn. Op V perfectioneren Faris Badwan en de zijnen hun donkere spacerock en schieten we aan de snelheid van het licht door zwarte gaten recht een nieuwe dimensie in. Na hun omzwervingen langs punkrock, shoegaze, gothic rock en vele andere labels, is de band eindelijk belandt bij wat wellicht hun grootste sound tot nu toe is. Ook al mikken The Horrors niet op stadions, toch zouden ze er met hun nieuwste plaat een aantal kunnen vullen.

Het geheim van die weidse, maar diepgaande sound ligt wellicht in de handen van producer Paul Epworth. Voorganger Luminous had de band nog zelf geproducet, maar in de zomer van 2015 doken ze dan toch de studio in met de man die al geweldige dingen deed met onder andere Bloc Party, Foster The People, Adele, Glass Animals, The Stone Roses, enz. Niet dat de band echt een ommekeer nodig had – hun vorige albums waren steeds logische evoluties van de band zonder dat ze hun afkomst verloochenden. En ook hun nieuwste plaat klinkt van meet af aan als The Horrors. Is het de synths, de logge gitaren, de dreigende stem van Faris Badwan? Wellicht is het een perfecte balans van die drie.

“Hologram” en “Machine” doen vermoeden dat de Britten iets willen vertellen over moderne technologie. Maar of ze die nu precies goed of slecht vinden, moeten we zelf zien achter te komen. Een subtiele steek naar de film Jurassic Park (‘Insect in amber’) of zelfs Blade Runner (‘You will never be more than a machine’) op “Machine” zouden wij eerder gokken op slecht. De potige synths en rockgitaren zetten dat argument ook heel wat kracht bij. Meteen voelen we ook de logge bassen en drums die elk nummer net dat tikkeltje meer slagkracht geven. “Press Enter To Exit” is de eerste van vele tegenstellingen op V. Het is het einde van de wereld en de oplossing is een vloek, klinkt frontman Faris Badwan onheilspellend. De scheurende gitaarsolo op het einde vertelt ons meteen ook alles wat we moeten weten. Het is The Horrors menens: dit wordt een meeslepende reis door de sterren heen, en daar ver voorbij.

Het gevaar van een goed gedefinieerde sound is dat de plaat dan nogal eentonig kan uitvallen. Veel van hetzelfde wordt al snel té veel. Maar ook hier weten The Horrors een mouw aan te passen. Het westernachtige “Gathering” dat met zijn strummende gitaren, klassieke piano en weidse synth meteen beelden oproept van een Sergio Leone western. “Point of No Reply” steunt dan weer op een sterke groove van drum en bas. Kort voor het einde speelt het nummer die groove wel kwijt en lijkt het te verdrinken in feedback en ruis. De tekortkomingen van technologie worden ook hoorbaar in de nummers verwerkt. “Weighed Down” weet ook te boeien met zijn dramatische strijkers en al even dramatische zang. Samen met gitarist Joshua Third’s eenvoudige, maar doeltreffende gitaarriff trekken ze je mee de dieperik in.

Op het afsluitende trio nummers horen we vooral veel tegenstrijdige dingen. In “World Below” ziet de wereld er wel wondermooi uit, we bekijken hem toch maar veilig van achter plexiglas. Op “It’s A Good Life” doet Faris Badwan ons ook echt geloven dat het leven ons toelacht, al kan hij het niet laten om ook hier het cynische ‘Till’ it’s gone’ er aan toe te voegen. Ook instrumentaal zijn de nummers misleidend: de muziek klinkt opgewekt, maar de teksten vertellen een ander verhaal. Dat is misschien de ware horror die de Britse rockgroep wil meegeven. Ook al lijkt alles rooskleurig, toch zullen er altijd addertjes onder het gras schuilen en we constant waakzaam moeten zijn. ‘Nothing left to lose / when there’s nothing left to find,’ merkt Badwan fijntjes op in de geweldige afsluiter “Something To Remember Me By”. De vette eighties-synths worden laagje per laagje opgebouwd en groeien gestaag in kracht. Samen vormen de echoënde synths, gitaarriffs en elektronische ‘bliepjes’ een overweldigend kleurentapijt waarin je niet anders kan dan verdrinken. Het laatstgenoemde nummer doet vaak ook denken aan andere instant klassiekers van The Horrors als “Sea Within A Sea” of “Still Life”.

Zelfs zonder de prangende maatschappijkritiek en hedendaagse, relevante thematiek in de teksten, blijft de vijfde van The Horrors een geweldige plaat. Muzikaal lijkt de band helemaal volwassen geworden. De langharige goths van hun debuut Strange House van tien jaar geleden zijn intussen uitgegroeid tot stevige synthrockers die allesbehalve wereldvreemd zijn. Ze doen onbevreesd en onbevangen hun ding en proberen onderhuids ook een boodschap mee te geven. Ondanks alle beperkingen is de technologie gelukkig wel zo sterk geëvolueerd dat een plaat als zo geweldig kan klinken.

van The Horrors verschijnt op 22 september. De band speelt nog op 10 november in het Depot in Leuven en ook op 11 november in Le Splendid in Lille.

 

Related posts
AlbumsFeatured albumsRecensies

The Parrots - Dos (★★★½): Uitvliegen naar een groter podium

Het is alweer vijf jaar geleden dat The Parrots hun debuutalbum Los Niños Sin Miedo losliet op de wereld. Die langspeler klonk…
Nieuwe singles

Nieuwe singles The Horrors - "Org" & "Whiplash"

Enkele weken geleden kondigde de Britse band The Horrors met hun nieuwe single “Lout” niet alleen een terugkeer naar de sound van…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single The Horrors - "Lout"

Het was alweer van 2017 geleden dat The Horrors van zich lieten horen, maar vandaag knalt de band zonder gêne terug door…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.