Beach Fossils @ Botanique: afwisseling tussen dansen en wegdromen

Een mooi gevulde Rotonde in de Botanique was gisterenavond de setting voor het concert van Beach Fossils. De indierockband uit Brooklyn wist met hun vijven het podium in te pakken en kreeg het publiek goed mee in hun set door een goede afwisseling van verschillende sounds gecombineerd met een mooie belichting. Met betoverende teksten er bovenop beloofde het een dansbare en zweverige avond te worden.

De jongens van Beach Fossils waren blij terug te zijn in deze mooie zaal, het was al sinds 2013 geleden dat ze hier nog eens vertoefden. Ze brachten zowel nummers uit hun recentste album Somersault, dat in juni dit jaar verscheen, als nummers uit hun vorige albums Clas the Truth, What a Pleasure en hun self-titled debuut.

De avond werd in gang gezet door de Brusselse Band Annabel Lee. Dat zangeres Audrey Marot geen katje is om zonder handschoenen aan te pakken, hadden we vrijwel meteen door. Een stevige portie garage pop met wat vleugjes punk vlogen door de zaal. Zelf bleef ze droog op het podium staan terwijl ze zinnen zong als ‘It was easy peasy lemon squizy’ uit “Best Good Friend” en ‘I wanna have sex with you’ uit “Period Sex”. Een dame die duidelijk weet wat ze wil en ons wat doet denken aan Courtney Barnett, wat wij graag hebben.

Daarna was het tijd voor Beach Fossils. Openen deden ze met “Generational Synthetic”. Dat er tijdens dat nummer nog wat gitaren bijgesteld moesten worden, veranderde niets aan de sfeer die ze meteen onder het publiek verspreidden. Dit werd gevolgd door “Shallow”, dat de sfeer kon omvormen en beweging bracht in het publiek. Stilstaan was geen optie meer.

Vervolgens haalden ze enkele nummers van hun nieuwste telg boven. “This Year”, “Down The Line” en “Saint Ivy” brachten de rookmachine met zich mee, wat de belichting ten goede kwam. De rook die nadien nog bleef hangen, zorgde voor een mistig, zweverig effect bij de volgende nummers. “Be Nothing” bijvoorbeeld, dat een ietwat mysterieuze, spanning opbouwende intro had en ook visueel de juiste sfeer bracht. We konden wegdromen op ons wolkje in hogere atmosferen, wat het plaatje compleet maakte.

Af en toe kon Beach Fossils het publiek ook echt aan het dansen brengen, bijvoorbeeld bij “What a Pleasure” en “Calyer”. Jammer dat dit niet het hele optreden door het geval was. Dat ze ook een ruigere kant hebben, lieten ze zien tijdens “Careless”. Hier mochten schelle gitaren en een stevige drum niet ontbreken. De rust in de Rotonde werd hierna even teruggebracht dankzij “Sleep Apnea” waar de trompet werd boven gehaald en dan maar ineens ook een solo kreeg.

Ook de bisronde werd nog een waar feestje: bij het terug opkomen klonk een groteske sound, een trucje dat ze wel vaker gebruikten om dode momentjes inventief aan te pakken. Afronden deed de band met “Crashed Out” en “Daydream”. Die laatste ging vooraf aan een speech waarin zanger Dustin Payseur een paar shout outs deed – o.a. naar zijn vrienden op het podium en hun manager – en waarin vermeld werd hoe blij hij was dat we onze tijd met hen wilden spenderen.

En of we die tijd met hen wilden spenderen! Het werd een aangename avond die we graag nog eens willen overdoen. Enig puntje van kritiek: de mannen achteraan op het podium kregen niet de aandacht en de spots die ze echt wel verdienen, hoewel de belichting voor de rest on point was.