Foo Fighters is terug. En hoe! Dat hun optreden op Rock Werchter fenomenaal was, kon je hier al lezen en toen moest hun album nog uitkomen. Met singles “Run”, “The Sky Is A Neighborhood” en “The Line” kregen ze ons al warm, de beloftes van samenwerkingen met oa. Paul McCartney en Justin Timberlake lieten onze verwachtingen stijgen. Is het Dave en co gelukt deze verwachtingen in te lossen? Leest u vooral verder.
Op 1 juni 2017 bracht de Amerikaanse band hun eerste single van het album uit, “Run”. Dit lied ligt helemaal in de lijn van hun vorige werk, strakke gitaren en sterke vocals. Twee maanden later, 23 augustus, kwam de opvolger: “The Sky Is a Neighborhood”. Iets rustiger dan zijn voorganger, maar toch nog stevig genoeg om op door te kunnen rocken.
Concrete and Gold bestaat uit elf tracks, met een stevige eerste helft om dan tot rust te komen naar het einde toe. Die tweede helft is ideaal voor de koude winterdagen die er stilaan aan beginnen komen. Zo zou “Happy Ever After (Zero Hour)” een perfect nummer kunnen zijn om te spelen naast de open haard. Ook zijn we stiekem benieuwd naar een akoestische versie van “La Dee Da”, één van de hardere nummers op het album. Op dit nummer kunnen we tevens ook de stem van Alison Mosshart herkennen, de zangeres van The Kills.
Met dit album gaat Foo Fighters de andere kant van de rockmuziek opzoeken. Concrete and Gold bevat naast de herkenbare nummers als “Arrows” en “Make It Right” ook enkele verrassingen. Zo is “Dirty Water” een heel erg speels nummer en is “Concrete and Gold”, de titeltrack, een opvallend rustig nummer om een Foo Fighters-album mee af te sluiten. Maar Dave Grohl zou Dave Grohl niet zijn, als hij hier niet mee weg zou kunnen komen.
Het album is heel erg goed opgebouwd en zal zowel oude fans als nieuwe fans kunnen bekoren. Er komen strakke gitaren aan bod, akoestische gitaren, geweldige drumsolo’s… Dit album is iets toegankelijker dan hun eerdere materiaal en zou voor sommigen misschien de perfecte overstap kunnen zijn naar hun hardere materiaal. En eenmaal gewend aan Concrete and Gold, zal de stap naar het bombastische Sonic Highways (2014) of het stevige In Your Honor (2005) niet meer zo groot zijn.
Foo Fighters heeft onze verwachtingen dus zeker ingelost. Ze weten ons van bij het begin in het album te sleuren en ons er in te houden. Ze slaan en ze zalven, ze geven krachtvoer maar zorgen ook voor een bescheiden slaatje. Eén van de minst bombastische platen van de band in jaren, en ook het meest doordacht. Het toont aan dat je de band nog niet zo gemakkelijk kan afschrijven. Na het luisteren van dit album waanden we ons terug op de festivalweide en dat is exact het gevoel dat een album moet opwekken.
Concrete and Gold verschijnt op 15 september uit bij RCA Records.
Facebook – Instagram – Twitter – Spotify
Hebben jullie een ander album geluisterd wellicht?? Ik vind dat je goort dat ze na al het succes zoekende zijn en het helaas niet echt vinden….weinig concrete & gold, maar vague & bronze….niet slecht, maar ook geen duidelijk statement:-(