Powerplant, de nieuwste plaat van de uit Los Angeles afkomstige indie-formatie Girlpool, deed bij trouwe fans de wenkbrauwen fronsen. Girlpool maakte naam als een duo. Met enkel hulp van zang, gitaar en bas brachten ze wiebelende liedjes die ondanks een sterke jaren ’90 invloed, erg fris aanvoelden. Voor hun nieuwste plaat besloten ze hun instrumentenarsenaal uit te breiden en er slagwerk aan toe te voegen. Het gaf Powerplant een andere sfeer dan zijn voorganger, hun doorbraakalbum Before the World Was Big. Zoals altijd zorgde verandering voor wisselende reacties. De tournee in navolging van Powerplant bracht de band gisterenavond naar de Botanique in Brussel.
Vooreerst kregen we als voorprogramma Ian Sweet, een lo-fi project rond de Amerikaanse muzikante Jillian Medford. Op haar plaat Shapeshifter uit 2016 liet ze zich nog bijstaan door een bassist en een drummer, maar op het podium van de Rotonde verscheen ze solo. Het was een behoorlijk wazige set, waarin haar nummers alle richtingen uitvlogen. Er zaten enkele aanzetten tot goeie nummers onder verborgen, maar veel verder dan aanzetten ging het nauwelijks. Een gebrek aan afgewerkte ideeën probeerde ze te maskeren door halverwege een nummer schel te gaan schreeuwen of wild op haar gitaar te rammen, maar het mocht niet baten. Ondanks het geschreeuw viel de set toch heel licht uit en het resultaat kon ons niet overtuigen.
Zoals al vermeld heeft Girlpool de voorbije twee jaar verandering doorgemaakt. We kenden ze als een lo-fi duo bestaande uit enkel Harmony Tividad (zang/voornamelijk bas, heel soms gitaar) en Cleo Tucker (zang/voornamelijk gitaar, heel soms bas), maar gisterenavond daagden ze met vijven op. Behalve het kernduo was er ook nog een drummer, een toetsenist die zich voornamelijk als saxofonist zou ontpoppen en een tweede gitariste die op de achtergrond voor wat ondersteuning zorgde. Het was dan maar de vraag hoe hun muziek met die uitgebreidere bezetting tot zijn recht zou komen.
Aanvankelijk putten ze uit het nieuwe werk. Er werd afgetrapt met “123”, de eerste single van hun laatste album. Direct zetten ze er een stevige vaart in en het viel op hoe vol hun sound klonk. Dit voornamelijk door toedoen van de drummer die behoorlijk rond zich heen zat te meppen. Een hoogtepunt was het titelnummer van hun laatste plaat dat ze (doelbewust?) heel wankelend inzetten, wat uiteindelijk een erg charmant effect had. We twijfelden aan de toegevoegde waarde van de toetsenist, tot die opeens een saxofoon bovenhaalde. We hadden het niet verwacht, maar die sax paste wonderwel bij het geheel.
De toetsenist ging dan af en toe wat met zijn effectendoos aan de slag. Schijnbaar dreven zo nog verder weg van hun roots-geluid (met enkel gitaren en zang), maar toch werd de knusse vibe er niet door verbroken. Werkelijk terug naar hun roots gingen ze even in de tweede helft van hun set, toen enkel het kernduo overbleef en de rest van de band in de coulissen verdween. Ze speelden slechts twee nummers van Before the World was Big als duo, direct daarna kwam de rest van de band ze alweer vervoegen. Het was fijn voor de variatie, maar echt noodzakelijk was deze korte personeelswissel niet.
Bij Girlpool staan ze niet alleen op een podium om muziek te spelen, ze willen tussendoor ook nog van de gelegenheid gebruik maken om wat lol te trappen. Tijdens de bindteksten kletsten ze wat in het rond over een variëteit aan thema’s zoals o.a. de smurfen, Dunkirk (en dan vooral de rol van Harry Styles!) of Fish & Chips. Toen er bij tijd en stond een gitaar moest gestemd worden staken ze zelfs enkele geïmproviseerde jams van luttele seconden af. Zo creëerden ze een guitig imago, wat perfect in lijn lag met hun muziek.
In de bisronde brachten ze twee singles van Before the World was Big, namelijk het titelnummer en “Chinatown”, met de volledige band. En dat werkte. Girlpool slaagde erin om liedjes die hun charme halen uit hun kleinschaligheid op een geslaagde manier breder open te trekken, zonder dat die charme verdween. De intieme vibe bleef, met hoeveel ze ook op het podium stonden. Het schisma tussen hun vroeger en hun nieuwer werk moeten we dan ook relativeren. Girlpool is gewoon Girlpool gebleven, ze zijn erin geslaagd om met een vollere sound en een uitgebreidere bezetting nog steeds als zichzelf en nog steeds erg goed te klinken. De invloed van nineties bands (vooral Modest Mouse) sijpelen er nog steeds langs alle kanten door en hun nummers blijven volop rammelen. Wie daarvan kan genieten, was gisterenavond in de Rotonde op het juiste adres.
