Deerhoof is een in San Francisco gevormd viertal dat al meer dan twintig jaar een patent heeft op snedige, speelse en schijnbaar poppy songs in een experimentele verpakking. Mountain Moves is inmiddels de veertiende langspeler in een behoorlijk gevarieerd, maar consistent oeuvre van deze unieke band. Wat maakt ze zo uniek? Eerst en vooral heb je de bassiste en tevens zangeres Satomi Matsuzaki die een frêle zangstem combineert met een schattig Japans accent. De lyrics die zij uit haar strottenhoofd jaagt, zijn bovendien vaak enigszins cryptisch of absurd (type “Come See The Duck” of “Kafe Mania!”), maar vooral humoristisch en to-the-point. Allesbehalve oeverloos geleuter dus. Net daardoor lijkt Deerhoof soms behoorlijk toegankelijk, hoewel de muziek dat zeker niet altijd is. Tot slot is het knap om te horen (en te zien) hoe graag drummer Greg Saunier – in zijn ADHD-achtige stijl – zo graag op zijn minimalistische set-up mept waardoor de muziek over een extra dosis energie beschikt.
De net beschreven aspecten zijn op Mountain Moves wederom van de partij. Toch slaagt Deerhoof er steeds weer in om vernieuwend uit de hoek te komen. Ditmaal doen ze dat door een hele resem gastartiesten uit te nodigen. Zo hoor je onder meer Juana Molina, Jenn Wasner van Wye Oak, Lætitia Sadier van Stereolab, femcee Awkwafina, R&B-ster in wording Xenia Rubinos en saxofoniste Matana Roberts. Op de veelal korte nummers – de plaat telt er vijftien en klokt alsnog af in minder dan veertig minuten – krijgt elke gastartiest voldoende ruimte om zijn of haar kunnen te tonen zonder dat de esthetiek van Deerhoof overboord wordt gegooid.
Eén van de opmerkelijkste passages is die van Awkwafina: bij een gitaarband pur sang verwacht je niet meteen gerap. Bij het begin van “Your Dystopic Creation Doesn’t Fear You” schrikt de opmerkzame luisteraar zich dan ook een bult. Dat zou diezelfde luisteraar eveneens kunnen overkomen bij “Palace of the Governors”, waarbij na een korte intro uit het niets een violenmelodie op je afkomt die dagenlang in je hoofd blijft krioelen. Het album telt nog veel meer hoogtepunten: het onnozele met zelfspot gevulde “Singalong Junk” is mogelijk een metacommentaar op de vele la la la la’s in de muziekwereld. Meteen daarna volgt nog een prima samenwerking. Op “Mountain Moves” valt Matana Roberts in met haar saxofoon op een funky basloopje en dat klinkt op de een of andere manier bijzonder organisch. Tel daarbij de compleet onverstaanbare lyrics op (hoewel een Kempenaar stukken als “jomo, jomo” nog kan interpreteren als “ja maar”) en je krijgt een vreemd experiment dat bijna als een popsong klinkt.
Naadloos is de overgang naar “Freedom Highway”, een cover van The Staple Singers. In tegenstelling tot voorgenoemde zijn de lyrics hier wél duidelijk. Sterker nog, Deerhoof wil naast alle spielerei toch ook een boodschap uitdragen: “March the freedom highway / March, each and every day” en “The whole world is wondering what’s wrong with the United States” zijn vermoedelijk sneren naar de “tyrants and CEOs” van deze wereld, zoals ze in een online bericht meedeelden. Mountain Moves is duidelijk een politieke plaat geworden, getuige het feit dat de band het album enkele weken voor de release op Bandcamp beschikbaar maakte voor eenieder die een vrije gift wou geven aan The Emergent Fund, een organisatie die opkomt voor minderheden.
Helaas is niet elk nummer op deze politieke plaat raak; en dat is – ook helaas – geen verrassing binnen het productieve oeuvre van de band. De korte cover van Violeta Parra, bijvoorbeeld, mist bezieling en richting waardoor het nummer eerder aanvoelt als een lichtjes irritante skit. “Con Sordino” is op zich een aardig nummertje, maar slaagt er niet in om lang te blijven hangen. Ook “Slow Motion Detonation” is in hetzelfde bedje te ziek. Het tempo ligt over het hele album trouwens best laag. Voor Deerhoofs doen zijn er bijzonder weinig uitbarstingen van noise; alleen op “Begin Countdown” en “Ay, That’s Me” wordt het gaspedaal stevig ingeduwd, zij het op een veeleer conventionele manier. Ondanks de korte duur blijft het album met andere woorden niet altijd even urgent. Dat is waar het schoentje ditmaal wringt: ze hadden meer uit de bocht mogen vliegen. Ze hadden een rauw randje, of meerdere, mogen toevoegen.
Hoewel het geen wereldschokkende plaat is, brengt Deerhoof alweer een aangename verzameling vol eigenzinnige semi-popliedjes ten berde. Na meerdere luisterbeurten zul je ongetwijfeld weer zaken ontdekken die zich voor eeuwig in je hoofd vestigen. Denk aan de reeds vermelde violen op “Palace of the Governors”, het refrein van “I Will Spite Survive” of de gitaarlijn op het door samba geïnspireerde “Kokoye”. Geef Deerhoof de aandacht die ze verdienen en sing along to their junk!
Mountain Moves is verschenen op Joyful Noise op 8 september 2017. Deerhoof kan je vinden op Bandcamp, Facebook, Twitter en Instagram.
