Op de vrijdag van Leffingeleuren kon je naast de buskers, welgeteld elf bands aan het werk zien. Negen daarvan kwamen uit ons eigen land en ze bewezen wat België zo uniek maakt. We kregen hip hop van TheColorGrey, Roméo Elvis en Zwangere Guy, zwoele pop van Tin Fingers en J. Bernardt en wat meer gitaren met Millionaire en Dieter Von Deurne & The Politics. Tot slot zagen we met The Murlocs ook nog een straffe Australische band en knalde Heavy Lids uit New Orleans het café kapot met snedige punk.
Ons festival start met TheColorGrey. De man opent de zaal, die al goed volgelopen is, met een zwoele mix van hip hop en soul. Live wordt hij bijgestaan door een gitarist en een dj die voor de beats zorgt. In het begin heeft hij wel wat moeite om het publiek helemaal mee te krijgen. Ze moeten duidelijk nog opgewarmd worden, maar dankzij de zwoele soul van TheColorGrey beginnen er al enkele schuchtere danspasjes te zetten. De man uit Antwerpen staat duidelijk vol passie te zingen en dat geeft dit concert wel iets meer. Natuurlijk kan zoiets niet blijven boeien en daarvoor heeft de man een gitarist mee. Die verzorgt af en toe een gitaarsolo om het geheel wat sfeervoller te maken en er voor te zorgen dat het niet enkel rond zijn stem draait. Een aangename opener en de perfecte opwarmer voor een nog ietwat koud festivalpubliek.
De groep die de kapel mocht inzegenen was het Antwerpse Tin Fingers! Met hun gevierde debuut-EP No Hero onder de hand, lieten ze hun publiek kennis maken met hun aanstekelijk indie pop. Het publiek werd getrakteerd op een mix van sferische synths, absurde teksten en tropische ritmes die iedereen goed smaakte. Alleen is de opbouw van de set net zo wisselvallig als het weer in Leffinge. Sommige nummers kunnen live nog niet zo te overtuigen, sommige klinken best wel indrukwekkend. Ook bij het optreden an sich kan de frontman nog geen evenwicht vinden. Soms is het statisch en gespannen, andermaal gaat hij het publiek in om de grenzen van het publiek – ietwat onnodig – te overschrijden. Desalniettemin zagen we een groep die alles heeft om uit te groeien tot iets heel moois en groots.
We hebben het gevoel dat we dit weekend heel wat no-nonsense punk bands zullen zien. De eerste komt helemaal uit New Orleans en gaat onder de naam Heavy Lids. De band is helemaal in het zwart gekleed, staat er tamelijk onverzorgd bij en brengt bijgevolg ook tamelijk vuile punk. Er is ook bijna nergens een bindtekst te vinden, no bullshit en gewoon alles geven. Dit doen ze aan de hand van snelle drums, een agressieve stem en de nodige portie stevige gitaren. Gas terugnemen staat niet in het woordenboek van deze groep waardoor het concert aan een ijltempo vooruit snelt. De band heeft ook een orgeltje bij wat er voor zorgt er ook voor dat deze muziek niet enkel draait rond gitaren. Hoewel hij vooral op de achtergrond opereert, geeft het toch een warme klank bij aan de ruwe gitaren die worden geserveerd. Op het eind zien we een doorweekte zanger van het zweet en een al even doorweekte gitaar, alles geven krijgt hier een nieuwe betekenis.
Bruxelles est arrivé à Leffinge ! De hip-hopsensatie Roméo Elvis heeft ondertussen geen introductie meer nodig, dat bewees het publiek dat vol extase reageerde toen hij het podium betrad. De Brusselaar mag dan wel een gebroken rib hebben, daar merken we bijzonder weinig van (buiten af en toe eens in zijn zij tasten) in De Zwerver. De set valt net iets korter uit, maar de aanstekelijke energie van Roméo Elvis en de beats van Le Motel maken dit meer dan goed! Het ietwat terughoudend deel van het publiek was op den duur helemaal mee, waardoor de zaal naar het einde toe één groot feestje was. Chapeau!
Ooit stond Dieter nog met The Go Find op Leffingeleuren, nu wist hij de kapel in grote mate te overtuigen als Dieter von Deurne & The Politics. De sfeer die in de lucht hing is magisch en dat had veel te maken met het hartverwarmende speelplezier en de oprechtheid van de muzikanten op het podium. Gewapend met zijn akoestische gitaar (een instrument dat meer punch kan geven dan sommigen denken) en zijn sterke band brengt hij intrigerende folkrock met een vleugje nostalgie en experiment. Ook al voelt hun muziek soms wat gezellig nonchalant aan, elk woord en elke noot dat deze groep voortbrengt, komt recht uit hart. Dieter von Deurne & The Politics bewees dat eerlijkheid, een groot hart en ijzersterke muziek nog steeds de sleutels tot een goed optreden zijn!
Er is leven na Balthazar en met J. Bernardt ademt dit leven vooral seks. We zagen hem al vaak aan het werk en kunnen stellen dat zijn liveshows er alleen maar beter op worden. Op Leffingeleuren bewees hij nogmaals wat zijn debuutalbum zo sterk maakt. Via zijn zwoele stemgeluid laat hij “On Fire” meteen als opener op het publiek los. Het vuur is aangestoken en we weten dat we weer een brok sensualiteit zullen krijgen. Toch draait het niet enkel rond strakke beats en stevige drums, hier en daar speelt Jinte ook een stukje gitaar zoals bij “Come Down”. Hij geraakt hierna helemaal in de flow en probeert iedereen aan het dansen te krijgen. Toch is het publiek wat statisch en slaagt hij niet helemaal in zijn opzet. Hierdoor zien we zichtbare frustratie op het gezicht van de frontman. Desalniettemin blijft hij alles geven en verzorgt hij alweer een kanjer van een set.
Wie zin had in de ruigere psychedelische rock met ballen aan het lijf, zorgde gisteren het best dat hij op tijd was in het café. Hier ging het Australisch vijftal er – figuurlijk dan – met de sloophamer door. Ambrose Kenny-Smith (ook bekend als de mondharmonicaspeler bij King Gizzard & The Lizard Wizard) en zijn kompanen laten er geen gras over groeien en overdonderen met hun snedig geluid. Liefhebbers van het genre aller landen verenigden zich om er een waar feestje van te maken. Het groepsgevoel is dik aanwezig, iedereen heeft het naar zijn zin en kan niet stil blijven staan op de wilde muziek van The Murlocs. Maar toch is het niet allemaal wildheid wat de klok sloeg. Er zit altijd wel een diepere laag in hun nummers: slimme vondsten, kleurrijke melodieën en veel gevoel die de frontman vertaalt met zijn mondharmonica. Ze waren zo op dreef dat ze zelfs iets langer speelden dan voorzien en daar zijn we zeker niet rouwig om!
“Hallo vuile rotzakken”, de toon is meteen gezet als Zwangere Guy het podium opkomt. Hij brengt Brussel mee naar de zee om te tonen dat de hoofdstad eigenlijk in ieder van ons zit. De kapel is nog niet voor de helft gevuld, maar dat hoeft geen probleem te zijn. Van bij het begin krijgt hij het publiek mee dat eerst nogal schuchter staat de dansen op de beats die zijn dj brengt. Het begin van de set is dan ook vooral opwarming met enkel Guy op het podium die zijn levensverhaal vertelt. Na enkele nummers komt er een gast op het podium. Peet brengt “Wrap Remix” mee en verdwijnt nadien niet meer van het podium. Hierdoor ontstaat een wisselwerking tussen hip hop in het Frans en Nederlands, het geeft de set een nieuwe dimensie. Niet veel later krijgen we met NAG nog een derde rapper en wel één uit Antwerpen. Hierna ontploft de set helemaal. We krijgen eerst een exclusief nummer van op NAG zijn toekomstige mixtape Cirkels die hij met Lefto maakt, en daarna is het publiek helemaal ‘lit’. De rappers verdwijnen in het publiek en het is gedaan met de rustige nummers. De bassen overheersen en knallen alles kapot. Iedereen springt in het rond, vormt een moshpit en danst zich alles uit het lijf. De sfeer zit goed en hoe agressiever het gerap, hoe beter de sfeer. Er zal dus een mooie opbouw in de set van Zwangere Guy en dat heeft hij helemaal goed door. Hij slaagt er ook in om het publiek rond zijn vingers te draaien en er wordt zelfs een erehaag gevormd voor hem. Achteraf benadrukt hij ook nog eens hoe belangrijk het is om een independent artiest te zijn. Dat kunnen wij als onafhankelijke blog alleen maar beamen. Hierdoor verkoopt hij meteen na het optreden ook zijn platen, toffe pé de Guy!
We moeten er geen doekjes om winden, de band waar bijna iedereen op zat de wachten, is duidelijk Millionaire! De zaal vult zich al goed toen Tim Vanhamel na lange afwezigheid als een sjamaan op het podium de bühne betrad. Hij laat er even op zijn eentje zijn kunsten zien totdat de volledige groep komt opdraven en het hek van de dam is. We worden meer dan uur lang overladen met spannende riffs, lang uitgesponnen nummers en sensuele bewegingen. Ook al zijn de oudere platen van Millionaire in ons geheugen gegrift, het nieuwe materiaal uit Sciencing moet zeker niet onderdoen. Dat heeft het publiek dubbel en dik gevoeld op hoogtepunt “Busy Man” waar de voeten op de voorste rij niet lang op de vloer blijven. De band speelt een boeiende en onvoorspelbare set die ons van hoogte naar hoogte brengt. We moeten er natuurlijk niet flauw om doen dat publieksfavoriet “Champagne” toch wel de kers op de taart van de set is. Millionaire deelt de mening en trakteerde ons op een extra lange en intense versie van deze klassieker. Een onvergetelijke passage van deze helden!
