In 2014 katapulteerde de Canadese band Alvvays zichzelf ineens naar een sterrenstatus binnen indie-pop kringen. De oorzaak daarvan was hun titelloze debuutplaat. Die bracht een half uur aan onschuldige, maar tevens onweerstaanbare liedjes. De zonnige, catchy oorwurmen volgden elkaar in snel tempo op en het leverde Alvvays heel wat populariteit op. Genoeg om behoorlijk wat anticipatie te creëren voor hun tweede album, dat de opvallende titel Antisocialites meekreeg. Op deze plaat doen ze hun trucje nog eens dunnetjes over. Alvvays bevestigt hun status als vaandeldragers van de indie-pop in 2017. Antisocialites is vaak een feest om naar te luisteren, maar we stellen toch vast dat de plaat naar het einde toe wat begint in te zakken. Het is maar de vraag of al deze leuke liedjes niet de diepgang missen om ook na vele luisterbeurten boeiend te blijven.
De eerste drie nummers waren al te beluisteren. Deze zijn tegelijk ook de prijsbeesten, dus de singles zijn duidelijk niet toevallig gekozen. Nadat het refrein van “In Undertow” zich eenmaal in je hoofd heeft genesteld, is het er met geen stokken uit te krijgen. Ook het energieke “Plimsoll Punks” is even gevaarlijk op dat vlak. “Dreams Tonite” schakelt een versnelling lager en is een stuk schuchterder, maar het blijft evenzeer in je hoofd rondzweven. Het zijn drie van de meest prettige nummers van het jaar.
Dit sterke begin doet de vraag rijzen of de rest hier in kwaliteit aan tegemoet kan komen. Het korte antwoord is nee. Het iets langere antwoord is dat het algemene niveau weliswaar wat daalt, maar dat er toch nog een aantal pittige en fijne liedjes op de loer liggen. Alvvays begrijpt de stiel om charmante indie-pop liedjes te maken heel erg goed. Ze hebben dan ook weinig moeite om dit een half uur vol te houden. Toch zijn er enkele misstappen waarop we de band moeten betrappen. “Your Type” is opnieuw energiek, maar de melodie van het refrein valt toch echt te licht uit om het boeiend te maken. Een ander minpunt is “Already Gone”. Het heeft niets van de levendigheid die Alvvays normaal kenmerkt en glijdt nogal uitgeblust voorbij.
Net als bij hun eerste plaat doen ze geen moeite om hun invloeden te verbergen. En die invloeden komen opnieuw uit dezelfde hoek. De indie-underground van de jaren ’80, denk aan een band als The Pastels, is in overvloed terug te horen. Ook recentere bands als Camera Obscura en The Pains of Being Pure at Heart krijgen hier voldoende weerklank. De melodie van “Lollipop (Ode to Jim)” doet denken aan “Dancing With Myself” van Billy Idol, al kan dat volledig aan onszelf liggen. We zouden de hele review in feite kunnen vullen met ‘klinkt als’ referenties. Het wijst er op dat Alvvays niet de meest originele band is, maar dat hoeft hier net per se te deren. Ze doen namelijk hun invloeden alle eer aan. De Twee Pop bands uit de jaren ’80, waar Alvvays zo door geïnspireerd is, klinken vaak nogal uitgebeend en kaal. Hier slagen ze erin om een voller geluid te creëren, zonder dat de authenticiteit verloren gaat. Ook zijn de liedjes gewoon zo verdomde catchy dat de originaliteit een bijzaak wordt.
Antisocialites is geen verrassende plaat. Zowel de sound als de thema’s die Molly Rankin aansnijdt zijn exact wat je zou verwachten. Het einde van een relatie, eenzaamheid, verliefdheid, LSD, je tijd verdoen, escapisme en verlegenheid. Gingen indiepop platen ooit ergens anders over? De thema’s van de plaat hoeven eigenlijk niet te verbazen, het heeft niet voor niets de titel Antisocialites meegekregen. De teksten zijn misschien niet altijd even zonnig, toch staat Antisocialites vol met liedjes die zo ongedwongen sympathiek klinken dat ze onbewust een glimlach op je gezicht brengen. De volgende cliché zomerse tienerromantiek film heeft zijn soundtrack al gevonden.
