Nick Mulvey is een toffe peer. Met zijn guitig kopje en voorliefde voor Spaanse gitaren lijkt hij de geknipte persoon om menig kampvuren op te vrolijken. Waren de nummers op zijn debuut First Mind nog melancholische luisterliedjes, dan graaft hij in opvolger Wake Up Now ietsje dieper. Muzikaal is er niet veel veranderd. We horen nog steeds dezelfde fijne gitaren en arrangementen. Vooral op tekstueel vlak probeert Mulvey deze keer iets meer mee te geven. Onderwerpen als politieke onrust, de vluchtelingencrisis of klimaatsveranderingen gaat hij niet uit de weg, al resulteert dat gelukkig niet in een prekerig album.
Op zijn 19de trok Nick Mulvey naar Havana, Cuba om er muziek te studeren. Enkele jaren later richtte hij samen met zijn studiegenoten op de Londen School of Oriental en African Studies de jazzcombo Portico Quartet op en scoorde met hun debuut Knee-Deep in The North Sea al meteen een prestigieuze Mercury Prize nominatie. Toch besloot Nick Mulvey het sinds 2011 alleen te doen en met succes, want ook met zijn debuut First Mind wist hij een nominatie voor de Mercury Prize én voor de BBC Sound of 2014 te bemachtigen. Er zat muziek in zijn solocarrière en die kon hij al meteen te verzilveren op plaat.
Het is moeilijk om geen paralellen te trekken met Mulvey’s debuut. Vooral omdat er muzikaal weinig verschil is tussen Wake Up Now en First Mind. Neem nu eerste single en opener “Unconditional”, een liefdeslied over ‘consciousness’, zoals Mulvey het zelf uitlegt. We horen dezelfde Spaanse gitaren, afrikaanse percussie en een vleugje trompet als in “Fever to The Form”. Met wat kwaaie wil zou je het zelfs een lichtjes aangepaste kopie kunnen noemen, maar dat zou het nummer oneer aan doen. Ja, het klinkt gelijkaardig, daarom is het nog geen slecht nummer.
Eventjes verder horen we nog zo’n overduidelijke callback. De basis voor “Mountain To Move” werd al gelegd tijdens zijn tournee, toch duurde het een tijdje voor alle puzzelstukken in elkaar vielen. Na de tournee met het eerste album voelde Mulvey zich gefrustreerd en gedesillusioneerd. Hij merkte dat hij ondanks alle optredens en succes van de plaat hij steeds hoger mikte en bleef vergelijken met andere artiesten.
‘We get lost in comparison
Looking outside of me
I see this world is unraveling
I wonder, who could we be’
Hij moest veranderen en die verandering moest uit zichzelf komen. Wake Up Now is dan ook een bericht aan zichzelf, al kan die tegelijk ook een boodschap zijn aan zoveel anderen. Hij smeekt om realness, stillness, forgiveness en wholeness, maar kan die alleen maar vinden als hij de prut uit zijn ogen wegveegt en ontdekt dat die er al de hele tijd zijn. Op zich een wat melige boodschap, maar Mulvey brengt het met zo’n oprechtheid en eerlijkheid dat je niet anders kan dan hem te geloven.
Doorheen heel de plaat hangt een overweldigende ‘feel good’ sfeer. Tijdens “Transform Your Game (We Remain)” kan je je perfect voorstellen dat Mulvey met een brede glimlach zijn zanglijnen stond in te zingen. Het nummer brengt meteen schwung in de zaak met zijn uptempo percussie en opzwepende baslijn. Ondanks de overvloed aan arrangementen en kleine details, klinkt het nummer nooit te vol. Een pluim voor de uitstekende productie, want nergens klinkt Wake Up Now overdadig of exuberant. De nummers hebben een natuurlijke flow die nooit geforceerd klinkt. Begint “Imogen” met subtiele fingerpicking op gitaar dan krijgen we op het einde strijkers, een koor, minimale percussie en een vleugje electronica. Mulvey weet perfect wat hij wanneer moet brengen. Ook “Remembering” is zo’n nummer dat gestuwd wordt door zijn koortjes en uptempo gitaren. Het kampvuur en meezingmomentje moet je er zelf bij verzinnen.
Toch is het niet allemaal positiviteit dat de klok slaat. Het meest politiek getinte en actuele nummer is zonder twijfel “Myela”. Hier windt Mulvey er geen doekjes om.
‘God only knows the pain you feel to leave your country looking for a home
But they’d rather die once in the sea than dying everyday a little more’
In de bijhorende clip (gemaakt door een Iraanse illustrator die vluchtte naar het Verenigd Koninkrijk) zien we beelden die we al zo vaak op het nieuws hebben zien passeren. Mensen op de vlucht zijn vaak naamloos en onbekend. Mulvey geeft ze een gezicht en noemt ze bij naam: ‘Her name is Sonda Jade, Twenty-one years old, she’s Sudanese. She’s four months pregnant now alone in Lampedusa, Sicily.’ In vier eenvoudige zinnen heeft hij haar leven en toestand geschetst. Het zijn dit soort mensen die vluchten en een ware calvarietocht ondernemen op zoek naar een beter leven. Toch geeft Mulvey de schrijnende toestand een positieve draai. We moeten meer naastenliefde tonen en ons bevrijden. Of zoals hij het zelf zingt: ‘Freedom from the cage of this supposed civilization.’
Toch missen we wel het inventieve en intrigerende gitaarspel dat het debuut zo spannend maakte. Neem nu het fantastische spel met harmonics in “Juramidam” of het atypische samenvloeien van bas en melodie op één gitaar in “Venus”. Mulvey profileerde zich zo meteen als een fantastische en creatieve gitaarspeler. Als het debuut een showcase was van zijn gitaarkunsten, dan probeert hij nu vooral zijn teksten te laten schitteren. Het gitaarspel neemt nergens de spotlight, het is vooral zijn stem en de beelden die hij oproept die alle aandacht opslorpen. Dat pakt soms goed uit (zie “Myela”) maar kan ook mindere nummers opleveren.
“When The Body Is Gone” is een verstilde haast meditatieve track, die niet echt memorabel is maar wel lekker wegluistert. “Lullaby” is niet meer dan een tussendoortje dat de lyrics van “Unconditional” leent. Ook “We Are Never Apart” doet een soortgelijke callback. Hier borduurt hij verder met het personage Myela en zingt over oliepijplijnen en fracking. De titel doelt op een gevoel van verbondenheid met elkaar en met de wereld. ‘Knowing who we are and our place in the stars,’ dat kan alles in een groter perspectief plaatsen. Die verbondenheid voelen we ook op afsluiters “In Your Hands” en “Infinite Trees” die een hoopvol en warm einde aan de plaat breien.
Nick Mulvey stond voor een moeilijke opdracht, het fantastische debuut overtreffen of ten minste evenaren. Daar slaagt hij wonderwel in. Wake Up Now is niet beter, niet slechter, maar vooral een eerlijker en oprechtere plaat geworden. De nummers gaan over de problemen en zorgen waar hij mee zit en hij smijt ze zonder schroom op tafel. Dat is niet alleen moedig, het is vooral nodig. In een wereld waar cynisme en verdeeldheid heerst, is het verfrissend om eens een album op te zetten dat lekker wegluistert en mensen verbind. Allemaal gezellig rond het kampvuur en genieten van de laatste zomerwarmte. Soms moet een mens niet meer hebben.
Wake Up Now verscheen op 8 september.
