Afgelopen zaterdag had OLT Rivierenhof het eer en het genoegen om de Amerikaanse singer-songwriter Bill Callahan te mogen ontvangen. Callahan, vroeger actief onder zijn pseudoniem Smog, is al meer dan twintig jaar één van de meest toonaangevende folkrockacts, wiens poëtische teksten sterk geaard zijn in uitgestrekte natuurpracht in de United States of America.
Callahan en co beginnen haast achteloos aan het eerste nummer, maar vanaf het eerste moment wordt er hevig geflikflooid tussen het publiek en de band. Bij werkelijk ieder nummer wordt er enthousiast geapplaudiseerd en gefloten. Wanneer “Rock Bottom Riser” wordt ingezet horen we vooraan in het publiek ‘Komaan, Bill!’ en wanneer de eerste noten van “Jim Cain” weerklinken, horen we even verder een vertederde ‘Oooh’. Bill zelf, ook deze avond zeer spaarzaam met bindteksten, ziet zich gedwongen om het publiek van antwoord te dienen. ‘It’s really wonderful to be here tonight in this beautiful place.’
De humor komt deze avond helaas niet van openingsact Nigel Williams, maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door cassante nummers als “Dress Sexy At My Funeral”, en “America”, een anti-volkslied voor de verstandigere Amerikaan. Kritiek op het Amerikaans patriottisme hoeft niet altijd schreeuwerig of neerbuigend te zijn, en om grappig te zijn hoef je het publiek niet dwangmatig aan het lachen te brengen.
Publiekslieveling “Jim Cain” komt hard binnen en krijgt iedereen stil. ‘I started out in search of ordinary things. Like how much does a tree bend in the wind.’ Bij het horen van die woorden komt het besef dat dit optreden de enige plek is waar je op dat moment hoort te zijn. Tussen bomen, wanneer de avond valt en wanneer het afscheid van de zomer nakende is. Maar dat deert niet, want ook in de winter is er de muziek van Bill Callahan. Ook de PA-man verdient lof, de akoestische gitaar en de zware, nasale stem van Callahan kwamen perfect boven de elektrische gitaar, en de subtiele drums vonden zijn plaats tussen de drie.
Echt iedereen gaat mee in het verhaal van orkestmeester Callahan. Deze beer durft er zijn hand voor in het vuur steken dat iedereen op dit optreden verbaasd was hoe toegewijd het publiek wel niet is. Na “Drover”, nog voor het laatste nummer werd aangekondigd, volgt een staande ovatie waar Callahan verstomd van staat. ‘What is happening? Why does everybody applaude so long?.’ De oprechte verwondering in zijn stem draagt alleen maar bij aan zijn charme.
Wanneer het publiek bedaart, wordt het laatste nummer ingezet. “Riding for the feeling” is zonder twijfel het orgelpunt van een avond vol bosloof, sfeer en intimiteit. ‘Would that have been a suitable goodbye?” Laat het minutenlange slotapplaus daar een antwoord op zijn. Callahan doet niet mee aan bisnummers, maar die hoeven ook niet. Het schilderijtje is af. Dit was het voorlaatste, maar misschien zelfs het enige optreden dat er toe deed in het OLT Rivierenhof deze zomer.
Setlist:
Spring
Jim Cain
Eid Ma Clack Shaw
Dress sexy at my funeral
America
Rock Bottom Riser
Ride My Arrow
Cold Blooded Old Times
Say Valley Maker
Let Me See The Colts
Too Many Birds
Drover
Riding For The Feeling
