PVRIS is terug van (nooit echt) weg geweest. De duistere rockband rond zangeres Lynn Gunn laat hun nieuwe plaat onder de noemer All We Know Of Heaven, All We Need Of Hell los op de wereld. Het nieuwe album, kortweg AWKOHAWNOH, is de opvolger van het in 2014 uitgebracht White Noise waarmee de band zich, met ijzersterke singles als “Fire”, “St. Patrick” en “Smoke”, direct in de harten van de alternatieve muziekliefhebbers vestigde. De nieuwe plaat bouwt verder op White Noise maar laat ook ruimte om verder te experimenteren en nieuwe invloeden te verweven in hun muziek alsook uiterlijk, gezien de witblonde coupe van Gunn. Het resultaat is een duister, mysterieus rockalbum met her en der wat ruimte voor een streepje pop waarop de band aantoont met genoeg demonen te hebben geworsteld om de Hel alvast even te laten voor wat het is.
Van het tien nummers tellende album bracht PVRIS alvast vier singles vroegtijdig uit. Het goed onthaalde “Heaven“, “What’s Wrong” , “Half” en “Winter” maakten al snel duidelijk dat we geen vrolijke feel good plaat over romantische zomers in Malibu, happily ever afters of roze eenhoorns mochten verwachten. Die zaken laten we met veel plezier aan Mika en Miley Cyrus over. Wel bleven we, na het beluisteren van deze teasers, met een een paar vragen achter: Waar was de explosiviteit in de nummers naartoe? Waarom blijven de gitaren net dat tikkeltje te veel op de achtergrond? Zullen de pop invloeden overheersen op de rock? En zijn wij de enigen die een moderne versie van Daenerys Targaryen zien in Lynn?
Mocht PVRIS Tinder gebruiken hebben ze zeker een match met het begrip mysterie. Mocht u een match op Tinder hebben met ene Mystery mag u die gewoon opheffen en zeker niet op de link klikken die u toegezonden krijgt. Openingstrack “Heaven” toont alvast dat PVRIS weet hoe mysterie en intensiteit gecombineerd moeten worden om een treffelijke single neer te zetten. Het eerste radiovriendelijke hitje is alvast gescoord met dit nummer. Ook “Half”, “What’s Wrong” en “Winter” zijn op zich wel degelijke nummers maar we moeten eerlijk zijn en toegeven dat er ergens iets ontbreekt. Waar Gunn en co vroeger niet schuw waren van wat gitaargeweld, merken we op AWKOHAWNOH heel wat terughoudendheid op dat vlak. In ruil wordt er wel volop geëxperimenteerd met dreigende, duistere samples en beats met als gevolg dat echte explosies in de nummers uitblijven.
Een mooi voorbeeld van een dergelijk experiment is “Walk Alone”. Geen gitaren, zwevende samples en een dansbare beat zorgen er eventjes voor dat PVRIS een bocht van honderdtachtig graden neemt op dit album. Het nummer doet ons ergens denken aan een melancholische versie van Oscar and the Wolf. Ook “Separate” is een downtempo nummer geworden waar gefocust wordt op het overbrengen van gevoelens zoals angst, depressie en verdriet. Het zijn gevoelens en onderwerpen die we doorheen de hele plaat opmerken, aldus Gunn: ‘Those feelings are all the most basic feelings of sadness, confusion and fear, and that’s ultimately what I think a lot of the emotions of the record are. But even if you don’t necessarily deal with those anxieties and depression, you feel those emotions anyway as a human being. I think it’s such a human experience and so many people go through it in their own way.‘
Voor wie vreest dat PVRIS doorheen AWKOHAWNOH niet terug grijpt naar hun oude, vertrouwde sound hebben we echter ook goed nieuws. Wie tussen de eerder kalmere nummers even wil opladen en ‘wat meer ballen’ wil, zal zeker aan zijn trekken komen bij nummers zoals “No Mercy” en “Same Soul”. “No Mercy” geeft gitarist Alex Babinski, na toch een eindje wachten, de gelegenheid om eens goed op zijn gitaar te rammen en dat distortion pedaal toch eens in te drukken. Het resultaat is een knallende rocksong waarbij ook Lynn Gunn nog eens demonstreert dat ze over een paar krachtige stembanden beschikt. Ook tijdens “Same Soul” spuwt de zangeres de zin ‘I’m just a body that you used to know. I’m just somebody that you used to know‘ meerdere malen venijnig onze richting uit. Eindigen doet PVRIS door wederom wat gas terug te nemen met “Nola 1” dat terugkoppelt naar “Heaven” door diens herkenbare deuntje te recycleren in een nieuwe, elektronisch getinte, setting.
We kunnen concluderen dat PVRIS een ferme portie lef heeft. Het Amerikaanse trio heeft doorheen AWKOHAWNOH heel wat risico’s durven nemen, de ene al wat meer geslaagd dan de andere, en levert op die manier een ietwat rustige doch boeiende plaat af. Het tempo mocht gerust wat hoger en ook wat meer gitaren gingen ons zeker kunnen bekoren, maar de groep levert desalniettemin een waardige opvolger voor White Noise af. We zijn vooral benieuwd welke richting de band in de toekomst zal kiezen nu ze in het Vagevuur tussen de pop – en rockwereld verblijven.
Na een eerder matig optreden op Pukkelpop mag PVRIS zich present tekenen voor een tweede zit op 19 oktober in de Trix.
Site / Facebook / Instagram / Twitter
