LiveRecensies

Het Grote Pukkelpop Verslag 2017 Deel 6: De Belgen

LiveRecensies

Het Grote Pukkelpop Verslag 2017 Deel 6: De Belgen

Het voorbije weekend kon je Dansende Beren terugvinden op de weide of in één van de vele tenten op het terrein van Pukkelpop. We zagen veel, heel veel. Zo veel dat het moeilijk allemaal in één post te vatten is. Afsluiten doen we in deel zes met onze waarde landgenoten. Hoe de belgen het er vanaf brachten op Pukkelpop 2017 lees je hier onder.

Het festival was net begonnen, de zon scheen (toen nog wel) en de eerste drankjes vloeiden al rijkelijk. Laten we zeggen dat de sfeer goed zat toen we woensdag om 19u naar de Dance Hall trokken. Na zijn passage in Trix, hoefde de Antwerpse TheColorGrey ons eigenlijk niet meer te overtuigen. Als TheColorGrey u bekend in de oren klinkt, zal dat vooral komen door zijn recent uitgebrachte debuutalbum Rebelation. Catchy singles “Need to Know”, “On & On” en “Silence Speaks” doen het zowel op plaat als live goed, ook op een festivalpodium. Toch was Grey niet bang om ook enkele oudere, onbekendere nummers te brengen en dat getuigt van een durf die we enkel kunnen aanmoedigen. Hoewel de pompende beats van de Boiler Room de muziek wat verstoorden, stroomde er steeds meer volk toe in de Dance Hall en die klapten enthousiast mee met wat Grey hen voorschotelde. Na een redelijk korte set moest hij jammer genoeg plaats maken voor DJ Lady S, maar Pukkelpop 2017 was alvast goed begonnen. Wie TheColorGrey gemist heeft, kan hier zijn intieme set in Humo’s Secret Sessions herbekijken.

Beter een halflege tent met enthousiaste publiek, dan een volle tent met ongeïnteresseerde mensen. Het publiek in de dance hall werd vanaf de eerste seconde mee gesleurd in de wondere en absurde wereld van Kenji Minogue. Beste voorbeeld? Opener “Naam Familienaam” die werd bijgestaan van een slideshow van sjacochen op het grote scherm achter de band. Hun show houdt geen steek, is niet te vatten en is toch perfect logisch. Jammer genoeg gingen hun hilarische teksten verloren in de echoende dance hall, maar gelukkig brachten de absurde visuals ons wel aan het lachen. Een lesje origami, haarknippen, make-up, katjes, yoga … de link met nummers als “Veranda”, “Oekomta mekanikken” was soms ver te zoeken (als die er al was). Frontvrouwen Fanny Willen en Connie Komen amuseerden zich ondertussen kostelijk, gooiden “Pipi op je feest” in het publiek en begonnen zelfs te vechten. “Als er mensen niet akkoord zijn, mogen ze altijd naar voor komen voor een goed gesprek,” zei Conny Komen (aka Sarah Vandeursen). Waar het ook over gaat, wij geven Kenji altijd gelijk!

Lijkt Delv!s eigenlijk niet heel sterk op een funky soul versie van Elbow? En is frontman Niels Delvaux niet onze eigen Vlaamse versie van Guy Garvey? Enkele argumenten voor: De backingband van Delv!s bestaat uit stuk voor stuk getalenteerde muzikanten die nooit echt in de spotlight treden. Hoewel alles perfect uitgevoerd wordt, mist het toch de nodige panache en peper om echt te overtuigen. Het ligt zeker ook niet aan fantastische stem van Delvaux of zijn fijne nummers. Met zijn baard en buikje heeft hij veel weg van een knuffelbeer en zijn enthousiaste dansje brengen vaak een lach op je gezicht. Was het begin nog wat wennen, dan overtuigde Delv!s en zijn zeven koppige band gaandeweg het publiek. Natuurlijk hield hij “Come My Way” als afsluiter achter de hand. Het feest kwam toen pas echt op gang en had gerust nog wat langer mogen duren.

Het is altijd fijn om onze Waalse vrienden van Girls in Hawaii terug te zien. Met een nieuw album in het vooruitzicht, was Pukkelpop de ideale plek om wat nieuw werk uit te proberen. Toch waren de jongens verrast dat ze zoveel volk over de taalgrens konden lokken. Maar dat hebben ze vooral an zichzelf en de sterke nummers uit everest te danken. Het emotionele “Misses” ging door merg en been en ook nieuwe single “This Light” overtuigde de aardig volgelopen marquee. Wat niet overtuigde was hun Nederlands, maar voor de sympathieke kerels knijpen we graag een communautair oogje dicht. Tussendoor haalden ze herinneringen op aan hun optreden van 4 jaar geleden. Toen kwam de band net als het festival uit een moeilijke periode en speelden ze alle problemen van zich af. Dat deden ze nog eens fijntjes over met het toepasselijke “Not Dead” en weergaloze afsluiter “Rorschach”. Dan toch maar eens aan die verovering van Vlaanderen beginnen?

Pukkelpop is niet alleen een eclectisch festival, het is ook soms een droomfabriek die de stoutste dromen van kleine Belgische bands laat uitkomen. Deze editie mochten de jongens van Newmoon de Kempische kleigrond inwisselen voor de wei van Kiewit en dat deden ze met verve. Hun sferische rock klonk stevig en deed soms wat denken aan Mogwai. Nieuwe album Space werd uitvoerig voorgesteld en tussendoor brachten ze ook hulde aan de mensen die de koude, wind en regen hadden doorstaan. Hun oprechte dankbaarheid was aandoenlijk, hun muziek aanstekelijk en hun droom hun werkelijkheid.

De nieuwe chouchou in de Belgische muziekwereld, VRWRK, kreeg de kans om na een uitstekende Rock Werchter-show zichzelf nog eens te bewijzen. Het was duidelijk dat ze vertrouwen hadden getankt uit hun show op Rock Wechter: frontman Salem Khazali danste de kont van zijn lijf, Seynaeve en Callebaut leken helemaal in hun nopjes en ook de drummer knalde moeiteloos elke beat uit zijn drumstel. Toch kregen ze het publiek niet mee. Voor velen in het publiek was het misschien gewoon nog veel te vroeg op de dag om te dansen op de donkere electropop van VRWRK, anderen hadden misschien nog niet genoeg pintjes op. Toen kwam Glints het podium op en kregen ze iedereen voor de eerste keer maar jammer genoeg ook de laatste keer oprecht aan het dansen met hun grootste hit New Flow. Toch viel de set daarna terug stil en vertrokken zelfs heel wat mensen uit de Castello. De set kabbelde nog een kwartiertje door en eindigde zonder klimax. Jammer, want de muziek van het Belgische duo is uiterst dansbaar en verdient meer respect.

Ons land heeft in de duistere technowereld een nieuwe godin erbij en ze luistert naar de naam, Amelie Lens. Toen ze overnam van Claptone in de Boiler Room werd ze enthousiast onthaald. Techno is in en Amelie Lens surft met haar duistere technobeats op die golf. Anderhalf uur was zij de koningin van de Boiler Room. De stevige bassen toonden glimlachen op de technoliefhebbers en Amelie Lens genoot zichtbaar ook van al die aandacht.

Een uitpuilende Club met een muisstil publiek van quasi alle leeftijden, dan weet je dat er iets speciaals staat te gebeuren. Nu heeft Tamino deze zomer al bijna alle festivals afgeschuimd, toch blijft het publiek benieuwd naar wat de man van “Habibi” in zijn mars heeft. Natuurlijk speelde hij “Cigar”, natuurlijk eindigde hij met “Habibi” en natuurlijk was het soms een beetje saai. Maar vergeet niet dat Tamino normaal enkel een kwartiertje tijdens De Nieuwe Lichting mocht optreden en hij nu al eigenhandig de club laat vollopen. Hoe hij het doet, hebben we nog altijd het raden naar, maar daarom is het niet minder indrukwekkend. Getooid in dezelfde kleur als zijn muziek (vele laagjes zwart) begon hij solo en eindigde hij solo. Maar wat vonden we nu van deze winnaar van De Nieuwe Lichting. Goed of slecht, Tamino was het allebei. Dat je met amper één EP onder de arm een wisselvallig concert neerzet, is zeer begrijpelijk. Maar wij zien wel bakken potentieel. Tamino zit nog lang niet aan zijn plafond en heeft nog veel meer in zijn mars. Dat hij nu al zo ver staat, is hoopgevend voor wat nog te komen staat.

Wie donderdagmiddag niet meer in de Club geraakte om Tamino aan het werk te zien, kon dat vrijdag inhalen tijdens het optreden van De Nieuwe Lichting-finalist in een half lege Marquee. Hij speelde er drie nummers zonder band voorafgegaan door mede-winnaars Kai Wén en The Lighthouse. In een veel te grote tent, kreeg iedere winnaar een kwartier om twee eigen songs en een cover te brengen. The Lighthouse stak er met kop en schouders bovenuit. Terwijl een trotse papa dit legendarische optreden filmde, waande de band zich terecht al een volwaardige Pukkelpop-act. Het miserabele decor van 100 vroege vogels en een miezerig Studio Brussel-logo deden daar geen afbreuk aan. “Hollywood” en “Backbeats” werden al makkelijk meegezongen en TLC-cover “No Scrubs” was verfrissend. Kai Wén die de ondankbare taak kreeg om het chaotische uurtje af te trappen, begon goed met twee eigen nummers maar sloeg dan helemaal de bal mis. Zonder enige overtuigende podiumpresence zong hij vals mee met de nieuwste van Justin Bieber. Een cover waar hij in tegenstelling tot zijn eigen songs het publiek wél mee aan het dansen bracht. Om onze trommelvliezen te besparen switchte hij middenin de cover over naar “All the way up” (Fat Joe, Remy Ma) dat al beter klonk. De salto die hij er op het einde achteraan plakte maakte niet veel goed leverde wat verbaasde blikken op. Rappen kan hij, zingen (met een beperkt stembereik) ook, nu is het afwachten wat hij met dat muzikaal talent zal aanvangen. De jongen heeft nog tijd genoeg om na te denken over zijn carrièrekeuzes. Hij zou alvast de eerste turnende rapper in België kunnen zijn. Tamino had geen nood aan flikflaks om het publiek te charmeren. Lana Del Rey’s “Blue Jeans” is op zijn lijf geschreven en met “Cigar” wiegden de slaperige massa lustig mee. Afsluiten deed Tamino met wondermooie “Habibi”. Een nummer dat op de radio ergerlijk klinkt maar live bij iedere scepticus het kippenvel omhoog doet komen.

Goeiemiddag, zeg! Meteen kregen we om 11u55 in de Marquee “Black Eyed” tegen ons bakkes. Naar de dader zoeken, was niet moeilijk. Brent Vanneste (met pornosnor), ging als een bronstige stier te keer op het podium en zorgde dat het publiek meteen wakker was. Steak Number Eight plukte vooral uit hun laatste plaat Kosmokoma en met “Your Soul Deserves To Die Twice” en “Dickhead” stonden er al meteen twee kopstoten van jewelste op het menu. “We én te zesn moeten ipstoan, vin je da normaal?” zei Vanneste in sappig West-Vlaams. Nee we vinden dat niet normaal, maar een festival zonder Steak Number 8 zou ook niet normaal zijn.

Brutus die de Main Stage van Pukkelpop opent, niemand had deze voorspelling vorig jaar durven maken. Hun debuut Burst wisten wij wel te smaken en we zagen hen ook al ettelijke keren aan het werk. Toch is zo’n gigantisch podium net nog iets anders dan die underground clubs. Toch wist Brutus dit grote podium te omarmen en knalden ze alles aan gort (en dat zo vroeg op de middag). De frontvrouw is net iets minder qua stem maar je ziet wel dat bassist Peter Mulders erg in zijn sas is op dat grote podium. De weide liep steeds voller wat bewees dat hun missie meer dan geslaagd is. De gitaren zijn strek, het nodige beukwerk is ‘on point’ en een aanstekelijk “All Along” op het eind toont dat deze band zijn plek op de Main Stage wel verdiende.

Laat het aan de kerels van Oostende om je festival leven in te blazen. Lag het meeste volk nog versuft uit te rusten aan de main stage, dan kwamen The Van Jets als echte “21st Century Boys“ de boel op stelten zetten. Ook al komt er een nieuw album aan, met afsluiter “Boy To Beastie” als belangrijkste exponent, toch waren het de golden oldies die het ‘m deden. Het triumviraat “Down Below”, “Here Comes The Light” en “The Future” deden hun live-reputatie meteen alle eer aan. “We turn shit into gold,” zong Johannes verschaeve nog om dan even later de daad bij het woord te voegen met het wereldnummer “Two Tides of Ice”. Eventjes West-Vlaanderen boven op Pukkelpop!

“We hebben eens gerepeteerd,” zeiden de mannen van STUFF. nog voor hun optreden in de Club. En het was er duidelijk aan te zien. De sputterende climax van “Skywalker” of de trots fladdernde “Colibri” waren meteen al twee steengoeie argumenten voor wie de Belgische chouchous van de Jazz nog niet kenden. Tijd om ze te weerleggen kregen we niet, want het vijftal sleurde ons meteen richting hogere sferen met hun eigenzinnige mix van spacey electro-jazz. Waar anders zou je terecht komen tijdens “Strata” of “Axolotl” dan in een buitenaardse jungle van geluid waarin elk bliepje, baslijn of drumfill perfect afgestemd staat op elkaar. De jongens van STUFF. hadden het ondertussen zelf behoorlijk naar hun zin en wisselden geconcentreerde blikken af met intens genieten. En sloeg drummer Lander Ghysellinck halverwege zijn trom stuk, dan nog miste niemand het tempo. STUFF. is een geoliede machine zoals ze die volgens de verhalen enkel in Duitsland maken. Niet dus, STUFF. is op en top Belgisch en een afsluiter om u tegen te zeggen!

Ooit al eens een zatte Tim Vanhamel zien dansen met een kampeerstoeltje op zijn hoofd? Dan was je bij Gruppo di Pawlowski zaterdagnacht aan het juiste adres. De groep rond gitarist Mauro Pawlowski (bekend van dEUS, Evil Superstars en nog honderden andere bands) kreeg in de Lift een uur de tijd om hun ding te doen en die kans grepen ze met beide handen. Begon het nog met nazale keelgezangen van Mauro dan trokken ze al snel een blik manische gitaren en bezeten zang open. Al snel zagen we iemand met het hoofd van Sociaal Incapabele Michiel het podium op dansen. Bleek dat Tim Vanhamel (Millionaire) te zijn. Even later zagen we een kartonnen auto en een man onder een doek die zwaait met iets wat we nog het best kunnen vergelijken met een combinatie van een chinese draak en een Indiaanse totem. Halverwege het concert werden we ook getrakteerd op een gevecht tussen twee kartonnen draken en verzorgde de band ondertussen een mysterieuze soundtrack voor dit schooltoneeltje. Maar eens de draak verslagen was, barste het feest los en stond het podium al snel vol met vreemd uitgedoste mensen (waaronder dus ook Vanhamel met een kampeerstoeltje op zijn hoofd) die zich helemaal lieten gaan. Het publiek kon dan ook niet anders dan meegaan in de manische en absurde wereld van Mauro en zijn Gruppo di Pawlowksi. Wat een afsluiter!

Wie eens echt goed wou lachen tijdens de driedaagse, kon afzakken naar de in Hollands thema gehulde Petit Bazar. Van een krokettenbingo met de échte Cora van Mora tot Radio Topkaas, die incognito doorgingen als Radio Veronikaas, tot de jamcaravan, waar vals zingen tijdens de karaoke (wij pleiten schuldig met “Total Eclipse Of The Heart”) toegestaan was. Aan animatie, schuim en vertier geen gebrek dus. De roze kerk, die er stond als een huis, had de meest dansbare line-up van alle Pukkelpoppodia, zo ook tijdens Gestapo Knallmuzik, waarvoor de kerk dag na dag te klein bleek. Met een publiek dat maskers van Angela Merkel droeg en onstuimiger werd bij elk nummer, prezen wij onszelf gelukkig dat we een half uur op voorhand het heilige huisje waren binnengegaan. Om als Duitse electro-popgroep te kunnen aarden in de oranje gekte, brachten ze een cover van “Banger Hart” van Rob De Nijs, maar ook de oude hits werden gewillig meegebruld. Stein, Vinzent en Yannuck deden zich te goed aan crowdsurfen, de perfecte bisronde met “Schüren mit ein Schürpapier” en “Wir Gehen Von Grond”, waar het publiek dat buiten stond ook op hun hurkje ging toen we een noodlanding moesten maken met het vliegtuig gemaakt von shtrond. “Sabine und Frank” deed ons innerlijk zonnetje schijnen en bij “Happy Spagetti Mix” was iedereen even flexibel aan het springen als een te lang gekookte spaghettisliert. Gestapo speelde de kerk letterlijk plat. Jammer dat we niet elke dag aanwezig waren, want dit was fenomenaal.

Net als vorig jaar gingen ook De Ideale Wereld-fandagen door, toevallig tijdens Pukkelpop, deze keer omgedoopt tot de Sausfeesten met voorstelling van hun nieuwe saus Chalarmaise. Nadat de fans drie dagen warm waren gemaakt in de Petit Bazar met de Saus Mountain, een optreden van Kenji Minogue waar de saus in het rond vloog en een heuze Chalarmaisedans, stroomde de Castello op zaterdag al vroeg vol voor de slotshow. In een ideale wereld staat er ook een ideale band op het podium van zo’n show. Isolde Lasoen, Flip Kowlier, Tim Vanhamel en Tijs Delbeke zorgden voor de muzikale omkadering van de hilarische slotshow sponsored by Chalarmaise, met onder meer “Grootste Lul Van ’t Stad” en “Champagne” die passeerden. En toen De Kleine Man zo fier als een gieter stond te springen op “Kind Van De Duivel”, waren ze de ideale begeleidingsband.

De mannen van Teletekst hadden gezorgd voor tien pretballonnen en een hartverwarmend shalala-meezingmoment met Lindsay, Sven De Leijer deed de hele zaal moppen tappen met de comedy karaoke en Didier van de hobbyhoek maakte deze keer een stemmig orgeltje van pijn. Het hardst hebben we gelachen met Luk Haeckens, die alweer een pracht van een reportage had gemaakt en daarvoor vier onschuldige Pukkelpoppers hun bandje afknipte en hen er een fruitmand voor in ruil gaf. De ooh’s en aah’s gingen de hele tent door. Het gelach van de hele tent werkte aanstekelijk en we waren blij dat we vooraf naar de wc waren gegaan.

Op 5 september zijn ze terug op Canvas te zien. Wij zetten ons teekalarm om onze televisie op tijd aan te zetten.

Luc Haekens feliciteert de miljoenste bezoekers op Pukkelpop.

Dit weekend waren het de DIW Sausfeesten, een totaalspektakel op het terrein van Pukkelpop. Chef Feestelijkheden Luc Haekens feliciteerde er de miljoenste bezoekers.

Posted by De Ideale Wereld on Monday, August 21, 2017

Je kan deel 1, 2, 3, 4 én 5 hier nalezen.

Al deze stukken van Pukkelpop werden door een fijn team aan beren geschreven: Jasper, Niels, Emma, Bauke, Arno, Julie, Charlotte, Kim en Toon!

Related posts
AlbumsFeatured albumsRecensies

Newmoon - Temporary Light (★★★★): Staren naar de wolken

De shoegazers van Newmoon zetten hun eerste stappen in 2014 met de erg sterke ep Invitation To Hold. Sindsdien werkten de Antwerpenaren…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Amelie Lens - "Breathe"

In de Belgische en bij uitbreiding internationale technowereld vormt Amelie Lens een puzzelstukje waar je al lang niet meer omheen kan. De…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Ook The Kills, Pommelien Thijs, Miles Kane, Dimension en meer naar Pukkelpop 2024!

Aan een ongezien recordtempo vlogen de Pukkelpop-tickets begin deze maand de deur uit. Het mag duidelijk wezen dat het festival op de…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.