Stijn Van Minnebruggen

Het voorbije weekend kon je Dansende Beren terugvinden op de weide of in één van de vele tenten op het terrein van Pukkelpop. We zagen veel, heel veel. Zo veel dat het moeilijk allemaal in één post te vatten is. Daarom delen we onze meningen en recensies op en lossen we nu alweer een derde deel. Dit keer met wat minder bekende namen, maar daarom niet minder goed, lees hier hoe ze het er vanaf brachten!

Een goeie frontman of vrouw kan een concert maken of kraken. Gelukkig hebben die van PVRIS er eentje rondlopen met de naam Lynn Gunn. Dat lopen mag je ook letterlijk nemen, want Gunn verkende het podium alsof ze nog nooit op Pukkelpop was geweest (wat ook zo was). Toch kon al dat enthousiasme niet verhullen dat we hun power-emo-rock toch al eens eerder (en ook beter) hadden gehoord. Hoe hard Gunn ook probeerde het publiek op te jutten, de vermoeidheid zat er duidelijk al in. Gelukkig krijgen ze dit najaar een herkansing in Muziekcentrum Trix, waar ook de hardcore fanbase die de voorste rijen bezette wellicht present zal tekenen.

Waar een Will is, is een weg, zo luidt het spreekwoord. En waar een weg is, kan je er met je auto fijn over cruisen. Met het sterke “Vincent” en meezinger “Fill In The Blank” plaveide Will Toledo met zijn Car Seat Headrest de weg naar een geweldig optreden. Zoals een volleerd rallypiloot raasde de band doorheen de set. De bochten namen ze kort, de snelheid lag hoog en tijd om van het uitzicht te genieten kregen we maar af en toe. Tijdens het trage “Maud Gone” of het trage begin van “Drugs with Friends” om daarna weer opnieuw een versnelling hoger te schakelen.

Ondertussen schiet niets meer over van de nerdy uitziende slungel die een jaar geleden het podium beklom op Down The Rabbit Hole. Will Toledo heeft schijnbaar de transitie naar arrogante rockster helemaal doorgemaakt. Er kon werkelijk geen enkel woordje tegen het publiek van af en ook zijn teksten declameerde hij vaak ongeïnteresseerd. Toppunt was zelfs dat hij op het einde van de set gewoon achteloos zijn kabels begon op te ruimen en zonder woorden van podium sjokte. Gelukkig had hij net daarvoor de hele tent laten meebrullen met “Destroyed By Hippie Powers” en instant classic “Drunk Drivers/Killer Whales”. Zonder die hoogtepunten hadden we Toledo wellicht een arrogante zak gevonden, nu stoppen we hem in het vakje van ‘arrogante genieën en rock’n roll helden’.

Kwart voor acht was veel te vroeg voor de intense en dansbare set van Floating Points. Kwam hij beter tot zijn recht zo rond één uur ’s nachts op Best Kept Secret, dan misten we op Pukkelpop het gevoel van een zwoele zomernacht. De Castello raakte wel aardig gevuld en het duurde ongeveer vijf minuten voor de Brit de hele tent aan het dansen kreeg. Al dolde hij graag met zijn publiek en zette hij ze nu en dan eens op het verkeerde been. Wordt je het ene moment meegesleurd in zijn ijskoude maar heerlijke dancebeats, dan sta je vijf minuten later verstomd te kijken van alle bleeps en brokken die hij maakt en vraag je je af of zijn mixtafel kapot was. Het moet niet perfect zijn om dansbaar te klinken en dat had Floatint Points goed begrepen. Nu nog uitkijken naar een fullband show, want die soloset op Pukkelpop leek toch verdacht veel op die van Best Kept Secret.

In de categorie ‘oud maar niet vergeten’ passen de mannen van At The Drive In. Hun tweede comeback lijkt de goeie te worden. Want met nieuw album in•ter a•li•a onder de arm en nog steeds een ijzersterke live reputatie kregen ze toch aardig wat volk op de been in de Marquee. Onder leiding van twee geniale krullenbollen, Frontman Cedric Bixler en gitarist Omar Rodriguez, ging het er meteen hard aan toe. Nummers uit het zeventien jaar oude Relationship of Command werden nog woord voor woord meegezongen en Bixler rolde en sprong over het podium als een jonge hond. Jammergenoeg hield de band er tien minuten voor tijd al mee op. Daar hadden ze naar eigen zeggen een goeie reden voor: “We took some quaaludes, so you don’t have to.” De belangrijkste les die we dus leerden van At The Drive in: Zeg nee tegen drugs.

Voor het meest bevreemdend feestje moest je zaterdag zo rond 22u afzakken naar de Club. Met Mumford & Sons op het hoofdpodium kon het contrast haast niet groter zijn. Hoorden we voor het concert nog een gecensureerde versie van Pete Doherty dan maakte Death Grips al met opener “Whatever I Want (Fuck Who’s Watching)” duidelijk dat er niemand hen zou muilkorven. Kinetische frontman MC Ride hitste het publiek op en vanaf minuut één transformeerde hij de Club in een kolkende massa. Drummer Zach Hill zorgde voor een keiharde dubbele drumbeat en Andy Morin (aan synths en computer) liet hun experimentele electro alle kanten opbotsen om tenslotte recht in je gezicht te ontploffen. In een constant paars licht had hun set nog veel weg van een waanzinnige koortsdroom waarin Death Grips de club in een houdgreep hield en pas na een uur hun greep wat loste. Aan een ziedend tempo schoot de band de ene vuile rapsong na de andere het publiek in. Een broodnodig energieshot waardoor we de laatste dag nog konden overleven.

Stijn Van Minnebruggen

Eventjes dachten we dat Sociaal Incapabele Michiel een carrière als DJ was begonnen. Van ver had de marshmellowvormige helm wel iets weg van onze getekende vriend, maar Marshmello maakte al snel duidelijk dat het er veel minder vreemd aan toe zou gaan. In zijn platenbak had de Amerikaanse DJ populaire EDM hitjes mee, en om de een of andere reden ook Blink 182, Bon Jovi, Oasis en zelfs Kendrick Lamar. Hij lijmde de meest uiteenlopende stijlen aaneen. Dikke fun, dikke hits en al klap op de vuurplijk ook rookkanonnen, vlammen en confetti om het feest helemaal over the top te laten gaan. Ongecompliceerde fun, zoveel was zeker, maar helaas had Marshmello al die show wel nodig om boeiend te blijven.

Van Dub FX hebben we al betere dingen gezien dan wat hij zaterdag in de Dance Hall bracht. Zoek gewoon eens op YouTube naar zijn street performance in Gent en je wordt weggeblazen door zijn inventieve en geweldige beatboxtechniek. Op Pukkelpop kregen we slechts af en toe zo’n glimp van zijn genialiteit te zien. De Australiër liet zich vooral bijstaan door een trackpad, elektronische beats en een saxofonist. Zijn elektronische versie van reggae luisterde nog lekker weg en het was pas toen hij eindelijk wat dub in de set gooide dat het publiek los kwam. Geen slecht concert, maar het kon zoveel beter zijn. En niets is erger dan weggegooid potentieel.

Een festivaldag openen is nooit een makkelijke klus. Toch hadden we vooraf al ons geld ingezet op Sigrid en kwamen we achteraf met bakken geld buiten. Wat maakte dit concert dan zo sterk? De schattige look van de jongedame op het podium? De aanstekelijke deuntjes die bij ieder nummer aanwezig zijn? De sterke stem waarmee ze kennelijk alles aankan? Of gewoon het charisma waarmee deze jonge artieste op het podium staat? Wat het ook mag zijn, de Club liep goed vol voor deze toekomstige popster uit Noorwegen, wist al haar nummers mee te zingen en danste zich voor het eerst te pletter. Het wederzijds respect ging zelfs zo ver dat Sigrid bloemen toegeworpen kreeg. Sigrid danst, springt, is energiek, blijft boeien en staat dan ook als een fleurige roos op dat podium. We hebben het laatste nog niet gezien van deze dame. Tip: ga ze bekijken in de AB dit najaar, het zal de moeite zijn!

Met nummers als “Sex” en “Rock + Roll” zou je verwachten dat we bij Eden veel nonchalance zullen zien. Niets is minder waar, de 21-jarige Jonathon Ng staat helemaal alleen op het podium en moet dus solo weten te boeien. Helaas voor hem lukt dat niet helemaal in een gigantische tent als de Marquee. Zijn atmosferische synths worden gemixt met sterk gitaarwerk, maar het komt precies niet zo goed over. Hij wil net iets te intiem zijn om daarna te groots uit te pakken. Denk aan Imagine Dragons maar dan minder overtuigend. Zelfs zijn twee covers (“Billy Jean” en “Hey Ya”) vallen tegen. Het evenwicht heeft hij nog niet gevonden, maar gelukkig hij heeft nog tijd. Zijn stem zit goed en ook het gitaarwerk is strak, nu nog live een overtuigende show brengen en we zijn helemaal mee.

Sigala heeft weinig moeite om de Dance Hall volledig te vullen. De DJ heeft dan ook al ettelijke hits op zijn conto. Hij beseft dus maar al te goed dat de vlam maar meteen in de pan moet en met “Sweet Lovin” heeft hij de perfecte opener beet. De confetti vliegt in het rond, het publiek springt en danst in diezelfde richting. Het feest is begonnen. Opmerkelijk genoeg vergeet Sigala goeie nummers te spelen, net omdat hij iets te veel een feest wil brengen. Wat volgt, is de ene remix na de andere, maar nooit echt iets vernieuwend. Dat is jammer, want Sigala heeft zelf wel enkele sterke songs die veel meer verdienen dan een aanvulling te zijn op een chirofuif dj-set. Uiteindelijk zal dit het publiek geen hol uitgemaakt hebben, de MC’s jutten de aanwezigen op tot ze niet meer wisten waar hun hoofd stond, maar wij gingen toch eerder misnoegd weg uit die Dance Hall.

Philippe Denayer

Voor klassieke hip hop kon je bij Pukkelpop op donderdag naar de Main Stage. Daar representeerden B-Real en Sen Dog met DJ Julio G en Eric Bobo 26 jaar hip hop met Cypress Hill. Centraal bij dit optreden is de sfeer, de ambiance en de West Coast. “Jump Around”, “Insane In The Brain”, … het hoorde er allemaal bij en het publiek was uitgelaten. Zelfs toen ze de weide clichématig opdeelden in twee delen, hadden ze iedereen mee en riep zelfs de saaiste piet ‘Fuck that side!’. Oké, de uitgebreide scratchsolo van DJ Julio G en de percussiesolo van Eric Bobo duurden misschien iets te lang, maar de sfeer verdween nooit. Cypress Hill mag dan tegenwoordig niet meer zo hip zijn, op Pukkelpop bewezen ze dat old school hip hop nog steeds kan boeien.

The Naked And Famous is een stille groeier. Hoewel de band de laatste jaren nagenoeg geen airplay meer krijgt, wisten ze de Club toch goed te vullen. Meer nog, nagenoeg iedere song op de setlist werd uitbundig meegezongen. Lag dat aan het grote aantal Nieuw-Zeelanders in het publiek? We zijn er nog steeds niet uit, maar wat we wel kunnen zeggen, is dat The Naked And Famous er nog steeds staan. Ze beseffen ook dat hun laatste plaat niet de beste is die ze al uitbrachten. Het gevolg zijn vooral nummers uit het debuut afgewisseld met de betere nummers uit de tweede en derde plaat. Eigenlijk staat The Naked And Famous hierdoor garant voor een klein feestje met ook plaats voor wat rust. “A Stillness” is hier het perfecte voorbeeld van, met een geniale outro als apotheose. “Young Blood” knalt de set op een eind en wij omschrijven dit concert als een aangename verrassing.

“Speeding Cars”, dat is de hit waarvoor iedereen naar Walking On Cars kwam. Voor de rest is er niet veel te beleven in deze saaie set waarin alle clichés van het pop-rock genre naar boven komen. De gitaren zijn te stil, de zang is te eentonig en de nummers blijven niet boeien. Toch zijn de songs waarin de gitaren de bovenhand nemen, iets beter dan de afgelekte melige songs. Voor de rest valt er niet veel meer te vertellen over de set, behalve dat op het eind dan eindelijk de apotheose volgt waar iedereen op wachtte met “Speeding Cars”. Een bewijs dat de band meer potentieel bezit dan het toonde.

Dat Strand of Oaks een ijzersterk concert ging geven op Pukkelpop, stond in de sterren geschreven. De bebaarde man heeft een goeie band met Pukkelpop en is dan ook het hele concert door zichtbaar geëmotioneerd. Timothy Showalter ziet eruit als een rasechte rockster en gedraagt zich ook zo, al staat hij hier meer als een profeet voor het rockgenre. De dankbaarheid van de man komt ook terug van het publiek: ze beantwoorden het met veel liefde. De ene gitaarsolo volgt de andere en het publiek brult alles mee. De mensen die een hele dag in de Boiler Room zitten, konden bij Strand Of Oaks leren wat rock ’n roll nu precies is; alles geven en een boodschap van liefde verkondigen.

Deel 1 en Deel 2 van ons verslag op Pukkelpop zijn ook nog steeds te lezen!