LiveRecensies

Het Grote Pukkelpop 2017 Verslag Deel 2 (met oa. The XX, Bastille en Mumford & Sons)

LiveRecensies

Het Grote Pukkelpop 2017 Verslag Deel 2 (met oa. The XX, Bastille en Mumford & Sons)

Het voorbije weekend kon je Dansende Beren terugvinden op de weide of in één van de vele tenten op het terrein van Pukkelpop. We zagen veel, heel veel. Zo veel dat het moeilijk allemaal in één post te vatten is. Daarom delen we onze meningen en recensies op en lossen we nu alweer een tweede deel. Dit keer met wat grotere namen en zelfs alle headliners, lees hier hoe ze het er vanaf brachten!

Wie The xx ondertussen al een beetje kent – wie kent ze nu nog niet – weet dat ze garant staan voor een indrukwekkende show. Op Pukkelpop was dit dan ook niet minder waar. Net zoals in 2013 besef je weer eens hoe goed dat trio wel is. Het enige kleine verschil met 2013 was dat ze toen de wei stil kregen. Nu zingt iedereen de songs mee. Een kenmerk van de allergrootsten. Ze hadden ook iets te vieren, Romy was jarig (op hun show van 2013 was dat ook al het geval). Toch doen we vooral onze hoed af voor Jamie die er telkens bovenuit springt. Als ze hem even laten doen, dan komt zijn solo Jamie xx kant boven en dat betekent altijd dat de show een hoger niveau aanneemt. Hij draaide enkele verassende technobeats om via een sample van Hall & Oats “On Hold” te beginnen. Man, wat hadden we Jamie graag nog eens in de Dance Hall zien draaien.

Goede, oude Paul Kalkbrenner heeft ondertussen al 25 jaar ervaring in spelen met electro beats. Daarom brengt hij een show van twee en een half uur met enkel doordringende technobeats uit ‘de goede oude tijd’. Hij maakte drie mixtapes die massaal werden gedownload van zijn Soundcloud. Daarom dacht hij ‘dit moet ik eens live brengen’. Wie wachtte op “Sky and Sand” of andere hits van DJ Ickarus die we kennen uit de film Berlin Calling, was eraan voor de moeite. Onder leiding van de Duitser veranderde de Boilerroom tot een Berlijnse nachtclub uit de jaren ‘90. Af en toe moesten de kelen wel gesmeerd worden met enkele frisse pintjes, want wie kan anders zo lang op deze klinkende beats blijven dansen?

De New Yorkers van Parquet Courts mochten de Club hun indie punk voorschotelen. Een mooi bende fans kwam opdagen voor hen waaronder ene Jan Paternoster. Wij kregen een stevige, maar nogal rommelige set voorgeschoteld. De energie kwam wel los en af en toe was er eens een goede oude moshpit die werd losgeweekt door de stevige gitaren. Toch gingen de meesten gezellig aan het kletsen over hoe ze om 16:50 eigenlijk toch nog restanten van de kater moeten wegspoelen met deze punk geluiden.

Ondertussen heeft zowat elke Belgische festivalganger Editors al aan het werk gezien. De Britse band die in eigen land amper gehoor krijgt, werd sinds 2005 tien keer geboekt als headliner op Pukkelpop en Rock Werchter. Duidelijk misnoegd met het vroege tijdslot, speelden Tom Smith en co donderdagavond een korte set met weinig hits en nog minder power. Het waren de gigantische ventilatoren en het vuurwerk die de meeste kijklustigen wakker hielden. Wat wil je ook als je de set begint met een nieuw nummer en dat opvolgt met het eentonige “Sugar”. De houding van Smith, die zich ondertussen koning te rijk voelt op een Belgische weide, bracht daar geen verandering in. Nadat de avond een beetje vaart kreeg dankzij “Munich” en “An End Has A Start” zakte het verwachte knaloptreden weer als een pudding in elkaar. We verdronken in gegeeuw tijdens “Ocean of Night” en werden dan op tijd wakker geschud door een confetti-kanon op het einde van “Marching Orders”.

Ja, Tom Smith kan goed zingen en zijn arrogante attitude past bij de stevige muziek, maar je excuseren omdat je ‘te vroeg moet spelen’ is te veel egostreling. Zeker wanneer je een stel goeie singles (Waarom speelden ze “Bones” niet?) laat liggen voor flauwe nieuwe nummers. Gelukkig was er nog “Papillon” dat routineus werd meegezongen door de wei en toonde Smith in de bis zijn hart tijdens “No Sound But The Wind” dat hij opdroeg aan Barcelona. Volgend jaar zijn ze ongetwijfeld weer te zien op Pukkelpop of Rock Werchter, maar wij raden dan toch aan een of andere tent in te duiken. Muzikale overtuigingskracht maak je niet goed met tierlantijntjes en irritante slangenbewegingen. En een headline-plek eis je niet op met alleen maar vuurwerk en confetti.

London Grammar op een Main Stage, het wringt wel een beetje (hoewel de zonsondergang op geen beter moment kon). De gevoelige muziek van de band komt naar onze mening toch veel beter tot zijn recht in een tent. Rondom ons hoorden we zelfs mensen zeggen “Amai, hierop kan je toch echt niet dansen, zo saai”. Voor die mensen hebben we een boodschap: Ga ergens anders heen. London Grammar is een sterke band met een nog straffere zangeres die een fenomenaal stembereik kan voorschotelen. De muziek is dan weer erg sferisch en de intro van het concert had zelfs iets mee van Pink Floyd. Breekbaarheid staat centraal bij de band en ondanks het vele gepraat, weten ze ons met verstomming te slaan. De nieuwe nummers lijken ons wel meer geschikt om de grote zalen mee te vullen dan nummers als “Hey Now” en “Sights”. Deze band is klaar voor grootse dingen, al zien we dit liever in een zaal dan op zo’n gigantisch open podium.

Bastille kreeg van Chokri een plek op de Main Stage omdat ze eerder dit jaar een Sportpaleis uitverkochten. Jammer dat de Britse boyband zonder babyface dan niet even de kans grijpt om hun set open te trekken en iets nieuws te proberen in Kiewit. De boys schrapten simpelweg een aantal songs, maar hielden de ‘bescheiden’ bindteksten, de ‘innemende’ Nederlandse zinnetjes en de obligatoire publiekspassage tijdens “Flaws” in de show. Net omdat al zijn fans zanger Dan Smith een half uur eerder als een echte rockster zagen voorbij wandelen tijdens London Grammar, werkten de ‘wij zijn maar een bandje uit Londen’-attitude niet.

De groep is ondertussen uitgegroeid tot een tienerfenomeen en weet zelf nog niet goed hoe daarmee om te gaan. Gelukkig probeert Bastille de jeugd ook wat basiswaarden mee te geven met politieke songs als “The Currents” en “Fake it”. Plots verscheen dan ook een gigantische Theresa May-lookalike in de visuals op de achtergrond. Het showgehalte bij Bastille lag hoog en op die manier passen ze perfect in het headline-plaatje van de jonge pukkelpop-gangers: veel meebrullen, veel springen en af en toe in zwijm vallen voor stuiterbal Dan Smith. Met “No Angels”, een dubbele cover van TLC en The XX, die ze amper live brengen, wisten ze ook de trouwe fans te bekoren. Hoewel tragere nummers als “Two Evils” en “Overjoyed” niet goed tot hun recht kwamen op de wei, deed iedereen graag mee met een sit-down tijdens “Of The Night” en de eh eh oh eh oh-zangstonde van “Pompeii”.

Cashmere Cat, Noorse producer en fervent kattenliefhebber kreeg de eer om in de vooravond van de laatste dag de legendarische Boiler Room te vullen. In de vaste uitvalbasis van de Pukkelpopse dansfanaten was het de vorige dagen vooral Techno wat de klo(c)k sloeg. Met Cashmere Cat kregen de reeds aanwezige nachtraven iets volledig anders voorgeschoteld. Vanaf minuut één verkeerde het publiek in trance met dank aan de hypnotiserende deuntjes van “Mirror Maru”. Nummers van zijn laatste nieuwe album zoals “9 (After Coachella)” en “Quit”, een samenwerking met Ariana Grande, deden ons enkel nog dieper wegdromen. Afsluiten deed Cashmere Cat met zijn remix van Miguel “Do You Like Drugs?”, ‘Yeah, well me too!’ antwoorde hij zelf, dat verbaast ons eerlijk gezegd niets… Wij kozen toch gewoon wijselijk voor een fris pintje om te ontwaken uit deze roes en nog wat verder de weide af te kunnen schuimen.

Met de ondergaande zon op de achtergrond bracht Bear’s Den de rust terug op de Main Stage voor hun banjo-broeders van Mumford and Sons het over zouden nemen met meer geweld. Op hun nieuwe album Red Earth & Pouring Rain lieten ze de banjo’s en het intieme kampvuurgetokkel duidelijk achterwege. Toch brachten net die oude nummers als “Magdalene” en “Isaac” het kippenvel naar Kiewit. Of waren het de subtiele trompetten? Zonder al te veel woorden te zeggen, begrepen we dat Andrew Davie en Kevin Jones oprecht onder de indruk waren van de stille wei. Bij een technisch mankement voelde Davie zich dan toch geroepen het publiek iets mee te delen. Hij vertelde hoe hij zijn idool Guy Garvey (Elbow) ontmoette in de backstage. Niet op de manier waarvan hij zolang al droomde maar via een verloren gerold pingpongballetje. “‘Mag ik mijn balletje terug, mijn naam is Davie’, zei ik tegen hem, en hij antwoordde: ‘Ok, Davie Ping Pong.’” Kiewit lachte en sloot de twee behaarde tokkelaars nog meer in hun hart. De zonnebrillen die de laatste zonnestralen van de dag tegenhielden, konden tranen niet verbergen tijdens het emotionele “Above The Clouds of Pompei” en prachtige afsluiter “Agape”.

Mumford and Sons is al een tijdje de weg kwijt. De sympathieke banjo-boys die van meezing-country een populair genre maakten met Sigh No More, wijken sinds dat debuutalbum meer en meer af van hun basis banjo-gitaar-bas-formule. Op de Main Stage van Pukkelpop zorgden dan ook hun oude songs voor het verwachte volksfeest, die nieuwe nummers zullen we maar snel vergeten. Ze klonken ver weg van waar Mumford and Sons ooit zo sterk mee begon. Een banjo was ver zoek en een simpele akoestische gitaar kwam er ook niet langer bij kijken. Maar tussen die kitscherige poprock, zorgde Marcus en zijn band voor een waar volksfeest.

Al meteen na opener “Snake Eyes” ramde Mumford “Little Lion Man” op zijn gitaar. Bijval kreeg hij van zijn vaste bandleden en af en toe kroop de frontman ook zelf achter de drums. “Ghosts That We Knew” kreeg de wei makkelijk stil en wanneer First Aid Kit kwam meezingen op “Awake My Soul” bloeiden alle folkharten open. “Dust Bowl Dance” kreeg een bombastische intro, maar keerde dan snel terug naar de vertrouwde versie. De drie bandleden die naast Marcus netjes op een rij stonden, lieten hun frontman ook even het publiek induiken tijdens “Ditmas”. Een slimme afleiding van de commerciële Mumford and Sons 2.0-sound. Het hoogtepunt van de avond is “I Will Wait”. Het slotstuk van de folkkaraoke is “The Wolf”, een nummer dat niet verder verwijderd kon zijn dan debuutsingle “Little Lion Man”, maar daarom niet minder luid werd meegebruld.

Helemaal uitgedost in het wit stond Flume klaar op de machtige Main Stage om Pukkelpop 2017 af te sluiten. Tijdens het eerste nummer “Helix” sloten we kortstondig onze ogen en waanden we ons even terug op in de kolkende Dance Hall van de editie van 2014. Hoewel een donkere tent misschien eerder de natuurlijke habitat is van de 25-jarige Australiër en hij zelf een beetje onder de indruk leek dat hij op dit toneel mocht verschijnen, kreeg hij de weide toch verbazend snel aan het dansen met nummers als “Lose it” en “Get Free” van Major Lazer. Ook besloten we onze ogen terug te openen want net als onze oren werden ook dezen verwend. Het hoofdpodium werd voor de gelegenheid uitgerust met vierkante lichtblokken die bengelden aan het dak van de Mainstage en samen met de provocerende beelden op de achtergrond zorgden dat we vergaten dat er eigenlijk niet veel meer gebeurde op het podium dan Harley Streten die af en toe op zijn drumpad hamerde.

Dat Flume zijn weg gevonden heeft naar het grote publiek, werd duidelijk toen hij zijn Remix van “Tennis Court” van Lorde liet overvloeien in “Never Be Like You” en menig enthousiasteling zijn kopstem opzette om mee te krijsen met de hoge stem van Kai. Na radiohit “Say It” klauterden de fans van de eerste rijen voor de laatste keer deze Pukkelpop op de schouders van die net iets sterkere vriend(in) om met luxe-uitzicht te kunnen genieten van “You and Me”. Tegen alle verwachtingen toverde Flume nog een nummer uit zijn hoed. “Free” leek niet meer dan een excuus voor Streten om nog een paar keer knalhard op zijn drumpad te rammen. Laten we het beschouwen als symbolisch tromgeroffel om het vuurwerk in te luiden. Slotakkoord? Flume was misschien niet de meest imposante afsluiter die Pukkelpop ons doorheen de jaren heeft aangeboden, toch deed hij waarvoor ze hem in Australië zijn gaan halen: nog een laatste keer een feestje bouwen.

Related posts
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Ook The Kills, Pommelien Thijs, Miles Kane, Dimension en meer naar Pukkelpop 2024!

Aan een ongezien recordtempo vlogen de Pukkelpop-tickets begin deze maand de deur uit. Het mag duidelijk wezen dat het festival op de…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Editors laatste headliner Live /s Live 2024

Na Editors als headliner te hebben gezien op Hear Hear, leek het erop dat de Britten zelfs in hun geliefde België aan…
InstagramLiveRecensies

Editors @ Sportpaleis: Sluipt de sleur in het droomhuwelijk?

Editors en België, een geslaagd huwelijk dat al meermaals werd beklonken op de Belgische festivalweides. Wie vorig jaar tevergeefs voor de gesloten…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.