LiveRecensies

Lokerse Feesten dag 1: Twee duo’s, een miljonair en Pixies

Op de eerste dag van de Lokerse Feesten waren het allemaal gitaren die de leiding namen. Eerst kregen we een trio Belgische artiesten. Het begon vroeg op de avond met de jolige jongens van Equal Idiots, ging over in wat psychedelica met Millionaire waarna Black Box Revelation de Belgische overname met vooral hits tot een einde bracht. Uiteindelijk werd de avond afgesloten met Pixies, de band ramde er 32 nummers door in anderhalf uur. Dat het overweldigend was, bleek een understatement.

“Het is vrijdag, joepie joepie”, zo begint de set van Equal Idiots. Met de nodige reverb zet de band de eerste dag van de Lokerse Feesten in. De één op de gitaar, de ander op de drum maar beide geven ze alles wat ze in zich hebben. Ze winden er dan ook geen doekjes om en knallen van bij het begin de grote kaai aan gort. Met het nodige bier en evenveel plezier, weet Equal Idiots de vroege nieuwsgierigen al meteen mee te krijgen. Toch valt de set na een tijd in een dipje, want de groep heeft net iets te weinig nummers om 45 minuten te kunnen blijven boeien. “Money Man Midas” wordt te lang uitgesponnen waardoor de initiële power helemaal verdwijnt. Hierdoor geraakt de energie wat uit de set en zie je het publiek ook minder enthousiast worden. Uiteindelijk spaart Equal Idiots het echte orgelpunt voor op het eind met “Ca Plane Pour Moi” in hun eigen interpretatie en “Put My Head In The Ground”. Deze kunnen rekenen op het meeste appreciatie vanuit het publiek, missie deels geslaagd dus.

Ondertussen is Millionaire al weer even onder ons en kon je ze al op verschillende festivals aan het werk zien. Ook de Lokerse Feesten konden niet ontbreken en met hun over the top rock-‘n-roll leken ze wel een bepaald publiek op de been te brengen. Tim Vanhamel haalde af en toe zijn beste moves boven en liet zich ook door niets afschrikken. Vreemde manoeuvres, de nodige furiositeit of zelfs wat arrogantie tegenover zijn bandleden, het kan allemaal en dat maakt dit Millionaire zo goed. Toch blijken de nieuwe nummers van de band live net iets minder over te komen. Ze zijn te weinig gekend, iets psychedelischer en bijgevolg minder toegankelijk. Het is vooral ouder werk dat het publiek gek maakt, dat bewijst het afsluitend trio “I’m On A High”, “Champagne” en “Petty Thug”. De uitgesponnen versie van “Champagne” kwam nog nooit zo hard aan en putte uit de instrumentale sterkte waardoor het voelde alsof we net een slok kregen van het duurste merk. De climax bewaarde Millionaire duidelijk voor eind, en daar zijn wij niet rouwig om.

Jan Paternoster en Dries Van Dijck zijn gelukkige mannen. Met twee grote glimlachen komen de twee van Black Box Revelation het podium op. Toch is het vooral Paternoster die zijn geluk tentoonspreidt (zou de aanwezigheid van zijn nieuwe vlam daar voor iets tussen zitten?!). Het resulteert alvast in een erg goeie set, al ontbrak het hier en daar wat aan vinnigheid. Opvallend is ook dat er maar één nummer uit de nieuwe plaat werd gespeeld. “War Horse” werd opgedragen aan de paardenworsten van Lokeren, alweer een bewijs dat Paternoster geen blad voor de mond neemt.

Er was ook ruimte voor hier en daar een verrassing. Zo lieten ze “Sleep While Moving” naadloos overlopen in “Heart Of Gold” van Neil Young, krijgen we met “Crazy White Men” een zeldzaamheid live en verschijnt Tim Vanhamel op het podium bij “Sealed With Thorns”. Het is vooral door Tim Vanhamel dat het niveau nog een tikkeltje hoger ligt, want de gitaarsolo die Vanhamel en Paternoster hier serveren, is er eentje voor de geschiedenis. We stonden in vuur en vlam en dan sloot de groep nog af met “Set Your Head On Fire”, je begrijpt dat we hier niet zonder brandwonden uitkwamen.

Frank Black heeft weinig woorden nodig om een overtuigend optreden neer te zetten. En zo geschiedde ook op de Lokerse Feesten. Pixies hadden niet meteen de meest toegankelijke set meegebracht (al is meebrengen relatief want de setlist werd ter plekke verzonnen) en dus moesten we het zonder “Gigantic” of “Here Comes Your Man” doen. Geen gemis uiteindelijk, want Pixies speelde alles kapot met korte en snedige songs. Het ene nummer was nog niet gedaan, of het andere werd al ingezet. Zo vloog de set van Pixies voorbij als een sneltrein zonder halte, behalve als Black Francis zijn gitaar moest stemmen.

Het begint mysterieus met de band in het donker en een zwoele instrumentale intro die het publiek wat jent waarna “Gouge Away” wordt ingezet. We kunnen dus rustig in de set komen waarna ze vier nummers van net geen twee minuten speelden. Jawel, Pixies hadden duidelijk hun bolide meegenomen naar Lokeren en Black Francis laat zijn schreeuw meer dan één keer gelden. Het publiek geniet er duidelijk van want van begin tot eind staan er rechts en links vooraan mensen opgewekt in het rond te springen. Het is ook mede dankzij de sterke lichtshow dat deze show zo strak overkomt. Bij de snelle nummers kan je spontaan een epilepsieaanval krijgen omdat de lichten zo chaotisch in het rond bewegen. De band speelt ook vijf nummers van Head Carrier, en deze lijken helemaal niet uit de boot te vallen in deze setlist. Ze konden evengoed ook uit de jaren ’90 komen.

Wanneer na vijftien nummers een eerste gigantische hit passeert met “Monkey Goes To Heaven”, nemen ze ook bewust wat gas terug nadien. Deze dynamiek in de set, maakt het concert zo sterk. De stevige nummers gaan door merg en been en zelfs tragere nummers bevatten een hardere ondertoon. Dit is niet enkel te danken aan de straffe stem van Frank Black maar evengoed aan de energieke drummer of de sterke gitarist. Joey Santiago, die gitarist, geeft ook een lekkere solo bij “Vamos” waarmee hij krakend en piepend aantoont waar deze show van Pixies voor staat; weinig voorbereiding en veel improvisatie. Dat zorgt er voor dat het concert altijd boeiend blijft en dat het na één uur en dertig minuten nog steeds voelt alsof ze aan hun eerste nummer bezig zijn.

“Where Is My Mind” wordt met een akoestische gitaar gespeeld en geeft zo het nummer wat ruimte tot ademen waardoor het helemaal geslaagd overkomt. Als de band dan uiteindelijk hun set “Into The White” wil afsluiten, nemen ze dat ook letterlijk. De rookmachine gaat in overdrive en voor de volle drie minuten staan we naar een witte wolk te kijken. Zo snel als die wolk verdwijnt, zo snel is het optreden van Pixies gedaan. Hoewel Pixies niet altijd als een punk band wordt omschreven, brachten ze hier een voorbeeld van hoe punk live moet klinken. Geen bullshit, gewoon alles geven, en dat na een carrière van dertig jaar. Straf.

3662 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles
Related posts
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

The Dillinger Escape Plan, Nova Twins en meer naar Lokerse Feesten

Terwijl de Lokerse Feesten langzaam haar tiendaagse programma begon te vullen met iconische en veelbelovende artiesten uit diverse genres, bleef het opvallend…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Suikerrock vult affiche aan met Faithless, Brihang, Froukje, Royel Otis en meer!

Je zou het misschien niet zeggen als je aan het raam kijkt, maar het festivalseizoen begint nu echt wel heel nadrukkelijk op…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Chris Isaak, Richard Hawley en Richard Ashcroft naar de Lokerse Feesten!

Het regent deze week aankondigingen bij de Lokerse Feesten en dat is ook vandaag niet anders. Voor woensdag 7 augustus bevestigde het…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.