LiveRecensies

Suikerrock dag 1: De perfecte Belgisch-Amerikaanse gitaarcoalitie

LiveRecensies

Suikerrock dag 1: De perfecte Belgisch-Amerikaanse gitaarcoalitie

Gisteren verwelkomde de binnenstad van Tienen voor de 31ste keer een menigte festivalgangers. Die hadden net als wij wel trek in een avond vol gitaren, want met Equal Idiots, Rival Sons, Black Box Revelation en Iggy Pop was het al rock ’n roll dat de klok sloeg. Net als andere jaren raapte Suikerrock op deze eerste dag weer een mooie mix van jong, oud, Belgisch en internationaal bij elkaar. Wat op voorhand een makkelijke overwinning leek, werd zelfs een forfaitscore met veel glans!

Equal Idiots, oftewel bier-drinken-en-kut-roepen muziek, mocht de avond op gang trekken. Was het het vroege uur? Of het feit dat ze al ettelijk shows afwerkten? Het volk stroomde maar met mondjesmaat toe en de de Grote Markt oogde nog behoorlijk leeg terwijl Thibault en Pieter hun energieke set afwerkten. Hun typerende garagerock wekte vooral jeugdig enthousiasme op bij nummers als “Salmon Pink”, “I Know” en “Butter (Up Down)”. Dat laatste werd uitgesponnen en heel explosief gebracht door het duo uit Hoogstraten.

Knallen en gewoon rechtdoor, zo kennen we Equal Idiots. Maar ze groeiden sinds de Nieuwe Lichting 2016 ook verder dan het idee van twee gekke jongens die maar wat lawaai staan maken en zich te pletter amuseren, de tong al dan niet buitensmonds. Voor ons stond een solide duo dat goed wist waar het mee bezig was. Het lawaai en het amusement bleven, maar met een iets minder grote hoek af en ietwat volwassener als we het zo kunnen omschrijven (al is dat natuurlijk relatief).

Dat resulteerde zich ook in hun debuutalbum Eagle Castle BBQ. De nummers die hun sound wat breder maken en wat afwijken van hun standaardformule, waren dan ook degene die het meest bleven hangen voor ons. Het zweverige “Toothpaste Jacky” was een uiterst aangename variatie en ook “Money Midas” kon op bijval rekenen, strak en heel vol gespeeld. Met “Ca Plane Pour Moi” liep de set bijna ten einde. Gek of geniaal, die cover van Plastic Bertrand werd joelend meegebruld. Als laatste geslaagde frats kregen we nog “Put My Head In The Ground”. Het publiek zag dat het goed was.

© Elke Briers

Met hun geslaagde passage in Trix begin dit jaar zal Rival Sons heel wat zieltjes gewonnen hebben. Aan enthousiasme ontbrak het alvast niet voor de band uit California. De stevige bluesrock die jaren 60-70 vermengt met allerlei moderne genres, liet ook nu weer menig mond openvallen van verbazing. Anders dan in februari had zanger Jay Buchanan nu wel even nodig om op gang te komen. Een gevuld tourschema was immers al hun deel geweest. Na klassiek openingstrio “Hollow Bones”, “Tied Up” en “Electric Man” (wat een kanjers van songs toch) was zijn diesel echter volledig onder stoom en werden we de rest van de show getrakteerd op een salvo oerkreten om van achterover te vallen. De blootsvoetse Buchanan weet hoe hij het publiek moet bespelen, en dat ging daar maar al te graag in mee.

“Where I’ve Been” was een moment voor sentiment, en een meisje dat op de schouders van haar papa zat werd beloond voor haar spandoek met ‘I Love Rival Sons’. Ze kreeg een tedere blik van frontman Buchanan toegeworpen en haar dag was waarschijnlijk dan al perfect. En dan was de tijd van gitarist Scott Holiday nog niet gekomen. Net voor “Torture” mocht hij zijn moment de gloire opeisen met een solostukje gitaar. Het inspireerde het publiek om massaal de oooh’s van het nummer mee te zingen, zelfs toen de band al gestopt was met spelen. De schwung zat er helemaal in. Het signaal voor Rival Sons om de laatste rechte lijn in te gaan. De band bedankte ons om ‘niet voor de tv te zitten vanavond maar hier aanwezig te zijn, want dit is echt’. Als kinderen in een snoepwinkel keken de mensen vol bewondering hoe Scott Holiday nog wat laatste kunstjes uit zijn hoge hoed toverde, een heerlijke solo in “Head Down” als kers op de taart. Rival Sons overtuigde weer jong en oud en bewees waarom Black Sabbath hen meenam op tour.

Opnieuw een Belgische band aan het woord dan, met Black Box Revelation. Jan Paternoster en Dries Van Dijck vormen al jaren een zekerheid in de Belgische rock. Met Highway Cruiser brachten ze in 2015 een erg pure plaat uit, mooi in zijn soberheid en eenvoud. De achtergrondzangeressen die “War Horse” extra cachet gaven op eerdere optredens waren er ditmaal niet bij. De talrijk aanwezige fans namen die taak echter met plezier op zich. Opvallend ook hoe de mannen uit Dilbeek voluit de kaart trokken van hun ouder materiaal: “War Horse” was het enige nummer uit de laatste plaat. Die keuze bleek ook de juiste. Sfeer troef van begin tot eind! Tijdens “We Never Wondered Why” kregen we een plensbui over ons hoofd maar dat kon de pret allesbehalve bederven. Jassen werden bovengehaald, evenals een aanzienlijk aantal dansschoenen.

Het aantal hits waaruit Black Box Revelation kan putten is groot, dat leerden we nogmaals gisterenavond. “Sleep While Moving” werd meegekweeld, “Never Alone Always Together”, “High On a Wire” en “My perception” stonden als een huis. Prijs voor het meest sexy en rauwe nummer van de avond gaat naar “Love Licks”, tevens ook het lievelingsnummer van Paternoster. Heel mooi ook hoe “Sleep While Moving” naadloos overging in “Heart Of Gold” van Neil Young. Een gevoel van eenheid voltrok zich over het voltallige publiek en iedereen deed mee. De erg gemoedelijke sfeer was een ideaal speeltoneel voor de Black Box Revelation. “I Think I like You” werd zoals vaker op het grootste gejuich onthaald en bevatte ook het meeste jus van de hele set. Met een knallend einde mochten Jan en Dries tevreden het podium verlaten, maar niet voordat ze ons gewaarschuwd hadden: Iggy Pop was en plein forme, zo hadden ze reeds gezien!

En dat was nog lichtjes uitgedrukt. Wat er in de suiker zit in Tienen, wij weten het niet, maar Iggy Pop zag eruit alsof hij er een paar stevige lijnen van had gesnoven. De eerste vettige noten weerklonken nog maar over de Grote Markt of alles stond in lichterlaaie. “I Wanna Be Your Dog” en “Gimme Danger” brachten al wat bewegen kon in actie. Opvallend en ook logisch: de gemiddelde leeftijd rondom ons steeg met elk optreden wat meer, om bij Iggy Pop zijn maximum te bereiken. Het was duidelijk waarvoor iedereen naar Tienen was afgezakt. Wie het van op een afstandje bekeek, zal gedacht hebben dat het om een bende onbezonnen jonge veulens ging die horendol stonden te springen. Maar niets was minder waar. Jong van geest, dat zeker wel, maar de meesten beleefden toch een stuk van hun jeugd opnieuw. En of het fantastisch was om die explosie van energie te ervaren!

© Elke Briers

Hits, al dan niet met de Stooges geschreven, volgden elkaar in sneltempo op: “The Passenger”, “Lust For Life”, “I’m Sick Of You”. Het volk kraaide het uit van de pret. Wie dacht dat Iggy Pop met zijn 70 lentes ook maar iets zou inboeten aan kracht, sloeg de bal volledig mis. Als een bronstige stier sprong, liep en danste Iggy op zijn eigen vreemde manier van links naar rechts. Hij begaf zich in het publiek tijdens “Search And Destroy”, en herhaalde dat nadien nog meerdere malen. Hij gunde zichzelf, zijn band en het publiek pas na een negental nummers wat rust met “Gardenia” uit zijn laatste album Post Pop Depression. Daarop werkte hij samen met Josh Homme en Matt Helders. Die waren er niet bij (stel je voor), maar hij had wel een betrouwbare band samengesteld voor gisterenavond. Daar schortte het in het verleden al eens aan. Maar deze mannen voorzagen hem van begin tot einde perfect van een flinke dosis rock ’n roll.

Als een sneltrein raasde de set voorbij, en voor we het wisten gingen Iggy en co het podium al af. Om daarna terug te komen voor een wervelende bis van vijf nummers, waaronder “No Fun” en “Real Wild Child”. We waren dan al niet meer mee met turven hoeveel hits er nu al gespeeld waren. Het publiek ging uit zijn dak. Iggy wees menig poging tot een kus van hitsige fans af, stak zijn middelvingers in de lucht, fluimde en vloekte (vooral dat laatste) er weer op los, maar bovenal: hij zette vocaal en qua performance een ijzersterke prestatie neer. Het optreden was één groot orgelpunt van een geslaagde festivaldag. Bezweet, euforisch en voldaan ging iedereen huiswaarts. Of richting Veemarkt, waar het feestje gewoon verderging!

 

 

Related posts
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Suikerrock vult affiche aan met Faithless, Brihang, Froukje, Royel Otis en meer!

Je zou het misschien niet zeggen als je aan het raam kijkt, maar het festivalseizoen begint nu echt wel heel nadrukkelijk op…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Oscar and the Wolf, Anne-Marie, Froukje en meer naar Lokerse Feesten

Het festivalseizoen is nog ver weg, maar de Belgische festivals schakelen de laatste weken een versnelling hoger met aankondigingen om het aftellen…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Graspop vult affiche aan met o.a. Turnstile, Limp Bizkit, Heart, Mr. Bungle en Architects!

Goed nieuws voor Graspop-liefhebbers die hun kerstcentjes nog niet hebben uitgegeven, want het festival brengt ons weer een nieuwe lading aan namen!…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.