LiveRecensies

Jenny Hval, Peter Doherty & Trixie Whitley @ Gent Jazz: Excentrieke figuren, amusante optredens

LiveRecensies

Jenny Hval, Peter Doherty & Trixie Whitley @ Gent Jazz: Excentrieke figuren, amusante optredens

Waaraan denkt u bij het horen van het woord “Jazz”? Vermoedelijk neigen uw gedachten dan richting bluesy, frivool saxofoongeschal en improvisaties. Diezelfde saxofoons kwamen donderdag al aan bod, gisteren was de hoofdrol weggelegd voor experimentele electronica en experimenteel… gedrag.

Vertoeven op de prachtige Bijloke-site in Gent, een aangenaam weertje erbovenop en de vooruitzichten van een eerste feestnacht op de Gentse Feesten in het verschiet. Gent stond aan de vooravond van heel wat moois. Eerst hadden de gelukkigen, die een kaartje kochten voor de ‘meest muzikaal-toegankelijke Gent Jazz-dag van het jaar’, alvast een aangename festivaldag voor de boeg.

Het blijft een lastige, maar eervolle taak om als eerste band een gigantische tent te laten vollopen. Band van dienst: de 9000-locals van Stadt. De vier leden, waarvan Fulco Ottervanger het meest prominente lid is, speelde helaas voor een nagenoeg lege tent. Helaas? Inderdaad, want wát een fijne opener was Stadt!
Van begin af verkende, sleurde en daaide een gretige Ottervanger alle mogelijkheden van en uit zijn synths. Eens groovy, dan weer wat strikter, de variatie mocht er wezen. Wanneer de band ons de synthetische drug “Catch Or Fall” liet slikken, waren we helemaal overtuigd. Het nummer kan aanzien worden als het krautpop-paradepaardje van de band. Hét hoogtepunt werd echter de statische uitvoering van “Escalators”.(uit hun gelijknamige plaat uit 2015). Een harde synth, andermaal aangedikt door de drum van Simon Segers. We voelden een SUUNS-vibe opborrelen. Frederik Segers en Joris Cool vijlden en polijstten het nummer ten slotte tot haar finale vorm.

Stadt – © Urgent.fm//Tumult.fm – Anneleen Eeckhaut

Gent Jazz werkt voor het festival ook samen met School of Arts Gent. Zo kreeg Ivy Falls de opportuniteit om de Garden Stage te openen. Na enkele jaren tranen uit onze ogen te persen bij I will, I swear, besloot Fien Deman meer ‘haar eigen ding’ te gaan doen. De muzikale tranen van toen verdwijnen bij Ivy Falls al gauw in een pastelkleurige, linnen zakdoek. Deman omringt zich door drie even bekoorlijke bandleden, met een netjes verdeelde man-vrouw-verhouding. Openen deden ze met de titeltrack “Mean Girls” uit hun nieuwe EP, waarna “Twelve” ons deed denken aan een zondagse ontbijt-op-bed met versgeperst fruitsap. Gezellige, juicy bedroompop dus. Terwijl ze de nummers opvoerde, tuurde Deman met indringende blik het publiek in. Zingen deed ze op een half-vertellende manier, waardoor we van begin tot eind geboeid bleven luisteren. De schaduwhoofdrol bij afsluiter “Gold” was weggelegd voor tweede stem annex bassiste Trui Amerlinck (oa. ook bij Tsar B). Even subtiel als Deman, maar met een tikkeltje extra grinta droeg ze de melodie tot het slotakkoord. We kijken alvast enorm uit naar hun debuut-EP, waar we uiteraard ook de drums van Simon Raman en gitaren van Xavier De Clercq op zullen horen.

Ivy Falls – © Urgent.fm//Tumult.fm – Anneleen Eeckhaut

Terug naar het hoofdpodium, waar Jenny Hval niet veel later aan haar set begon. We stonden erbij, keken ernaar en dachten meer dan eens ‘wat doe ik hier’, ‘wat mankeert die vrouw’ en ‘Why This?’. Toch kreeg je ons met geen stokken uit de tent. Haar elektronicus van dienst maakte de meest gekke beatcompilaties aan zijn tafel vol elektronisch speelgoed. Terwijl ijsbeerde Hval – zo leek het toch – al dagdromend over het podium. Soms fluisterde ze iets in haar micro, dan eens zong ze zachtjes, finaal schuurde ze met haar zangborstel over al het textiel aan haar lijf. Bi-zar. Zwarte pruiken opzetten, een huilbui ensceneren, een volledig nummer met haar iPhone opnemen,… we voelden ons wat ongemakkelijk worden. Qua uiterlijk en gedrag deed Hval zelfs een beetje denken aan Yolandi Visser (Die Antwoord). Qua graad van gestoordheid, zeker. Wanneer je daarentegen naar haar teksten luisterde, gaf je de conceptuele performance al gauw een plek. Overwegend feministisch gekleurde thematieken, vooral bloederig maandstonden-rood dan. (n.v.d.r Hval haar laatste album Blood Bitch handelt dan ook uitsluitend over maandstonden.) Het zijn de hardere, puur realistische thema’s die Jenny op sferische wijze uit de taboesfeer sleurt. “Conceptual Romance” uit Blood Bitch werd trouwens het laatste nummer van de Noorse. Bij het Gentse publiek kon ze toch op behoorlijk wat bijHval rekenen.

Jenny Hval – © Urgent.fm//Tumult.fm – Anneleen Eeckhaut

Een icoon, geen onbeschreven figuur en in de lage landen geen enkel optreden meer kunnen aanvatten zonder gewezen te worden op een nogal turbulente periode. Peter Doherty, frontman van Engelse rockbands Babyshambles en The Libertines leek aanvankelijk een vreemde booking voor een Jazz-festival. Maar jazz kent geen grenzen en mits wat duiding, is het begrip enorm rekbaar. Ja, zelfs Doherty krijg je ertussen. Afzakkende joggingbroek, uitpuilende onderbroek, wit marcelleke en uiteraard, zijn zwarte hoed. Doherty schoffelde nonchalant het podium op en het eerste nummer werd ingezet. Toch altijd een beetje de alcoholtest voor het verloop van het optreden, zo’n eerste nummer. Cozy meezinger “I Don’t Love Anyone” had hij nog maar net afgerond of Pete flapte eruit dat er Belgische chocolade aan z’n tanden plakte. Die spontane, onvoorbereide attitude, het is enerzijds rock ‘n’ roll en tegelijk ook pure improvisatie. Wat dan weer met (heel) wat moeite als jazz aanzien kan worden, niet? “Last of the English Roses” werd door een aanzienlijk deel van het publiek meegezongen. Doherty heeft in ons land een resem trouwe fans waarmee hij een uitstekende band onderhoudt. Tijdens het optreden maakte hij tal van verwijzingen naar één van die overleden, jonge Belgische superfans, Hendrik Van Dale. Zelden zien we artiesten met zo’n groot fan-hart als Doherty. Toch halen de media (n.v.d.r al een tijdje afgekickt) hem nog steeds door de mangel als junk, een beetje frusterend om te lezen soms.

Peter Doherty – © Urgent.fm//Tumult.fm – Anneleen Eeckhaut

Verder werd er tijdens “You’re My Waterloo” even zonder micro gezongen en gaf de Brit ons bij “Hell To Pay At The Gates Of Heaven” de keuze tussen een J-45 en een AK-47. Tijdens de show was er van een song-afvurende-mitrailleur geen sprake. Daarvoor was onze losbol in een te relaxte, knuffelbare bui. Niet enkel zijn gitarist kreeg het bij momenten hard-zacht te verduren, ook het publiek kreeg haar portie knuffels en we werden nagenoeg verplicht de roadie het luidste applaus van de avond te geven. Na het optreden wist ‘Pete’ met zijn enthousiasme geen blijf meer en resulteerde de band-groepsknuffel in een grote vleeshoop waarbij enkele versterkers tegen de grond smakten. Komisch, maar ook wel hartverwarmend, op een gekke manier. Na een korte duik in de backstage keerde de onstuimige knuffelbeer nog even terug om wat handtekeningen uit te delen. Tot groot jolijt van de fans.

Peter Doherty – © Urgent.fm//Tumult.fm – Anneleen Eeckhaut

Een fel, witverlicht scherm met golvende bewegingen, veel podiumrook en een gitaarintro. Meer had Trixie Whitley niet nodig om onze aandacht terug op scherp te zetten. Trixie in Gent, dat is een terugkeer naar de stad waar ze zowel geboren werd, als waar ze zich (naar eigen zeggen) een alien voelt. Uit haar (her)nieuw(d)e thuisbasis New York, had ze multi-instrumentalist Chris Vatacaro meegenomen. Met z’n tweeën bekoorden ze beiden op hun eigen manier ieder aanwezige. Vatacaro speelde zijn rol van stille motor perfect. Hij was duidelijk aanwezig in het geheel, maar hielp vooral de kwaliteiten van Whitley te accentueren. Zonder zelf in de spotlight te stappen, gaf hij zo de gouden stem van Trixie alle ruimte. Die gouden strot deed ons meermaals naar onze eigen keelholte grijpen bij onder andere “Soft Spoken Words” en “Need Your Love”. Waarvan we zelden een meer beklijvende, rauwe, bloedmooie versies hoorden.

Trixie Whitley – © Urgent.fm//Tumult.fm – Anneleen Eeckhaut

In tegenstelling tot haar nummers die ze in perfect ‘algemeen Engels’ bracht, verstopte ze haar Gents accent bij haar bindteksten niet. Als geschenkje voor deze thuisbasis debuteerde ze twee fonkelnieuwe nummers en trakteerde ze ons ook nog op een uiterst intieme versie van “The Visitor”. “Breathe You In My Dreams” werd opgespaard tot de bisronde. Zo strandde het concert waar het begon, in beklijvende duisternis. Vree wijze madam, die Trixie Whitley.

Trixie Whitley – © Urgent.fm//Tumult.fm – Anneleen Eeckhaut

145 posts

About author
Gediplomeerd cultureel ondernemer en manager als OENGER, functioneel analist als inkomstenbron.
Articles
Related posts
AlbumsFeatured albumsRecensies

Ivy Falls - Sense & Nonsense (★★★½): Toekomstvolle melancholie

Mooie liedjes duren vaak niet lang, maar de weg daarnaartoe soms wel. Dat is hoe we het parcours van Sense & Nonsense van…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Ivy Falls - "Golden"

Ivy Falls is zich stilaan aan het klaarmaken om haar debuutplaat, Sense & Nonsense, los te laten op de wereld. Fien Deman…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Paolo Nutini, Trixie Whitley, Warhaus en meer naar Live /s Live 2024

Na een lange periode van anticipatie maakt Live /s Live eindelijk een van zijn laatste headliners bekend, en achteraf gezien hoefde men…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.