Michelle Zauner, een Amerikaanse met Koreaanse roots, bereikte enkele jaren geleden al wat naam en faam met de emo band Little Big League. Nadat haar moeder overleed, besloot ze deze ingrijpende gebeurtenis te verwerken met een solo project, genaamd Japanese Breakfast. Hiermee bracht ze vorig jaar het kort maar krachtige Psychopomp uit, een van de beste dreampop albums die 2016 rijk was. Lang heeft ze niet stilgezeten, want nauwelijks een jaar later is ze er al terug met een opvolger, Soft Sounds From Another Planet.
Toen de eerste single, “Machinist”, begin mei uitkwam was het wel even schrikken. Het nummer klonk een stuk gladder en gepolijster dan haar voorgaande werk en met de toevoeging van autotune en een saxofoonsolo moesten we echt wel even gaan checken of dit wel dezelfde artiest was. Het moest even bezinken, maar uiteindelijk onthulde zich een gracieus en aanstekelijk nummer waar we per draaibeurt grotere fan van werden. Zoals “Machinist” al deed vermoeden had Zauner geen zin om twee keer dezelfde plaat te maken. Soft Sounds From Another Planet is ambitieuzer dan zijn voorganger. Waren de nummers op Psychopomp vooral catchy deuntjes, vanop verschillende demo ep’s bijeengeraapt, dan is nieuwe werk veel beter uitgebalanceerd. De catchyness overheerst niet meer maar toch is het nieuwe album minstens even intrigerend.
Machinist klonk dan misschien wat gekunsteld, bij de rest van de nummers is dat minder het geval. De albumopener heet “Diving Woman”, met zes en een halve minuut veruit het langste nummer. Het is een vrij atypische opener maar blijkt qua sound behoorlijk exemplarisch voor wat nog komt. Duidelijk beïnvloed door shoegaze drijft het nummer voorbij, met een subtiele instrumentatie die niet verveelt. Het wijst al direct op een grotere experimenteerdrang. Je album openen met een nummer dat voornamelijk instrumentaal is, blijft altijd een beetje een risico, maar Zauner komt er probleemloos mee weg.
Ook op deze plaat staan twee nummers die niet volledig nieuw zijn maar al eerder op een demo-ep te vinden waren, al zijn ze wel sterk herwerkt om in de algemene flow van het nieuwe album te passen. Eén daarvan is de nieuwste single “Road Head”, gekenmerkt door een erg genietbaar ritselend gitaardeuntje. Het nummer gaat, zo zei ze op Twitter, over iemand die haar muzikale carrière geen kans gaf. Waar de teksten verder over gaan is soms lastig uit te maken, door haar slepende zangstijl is ze soms nogal moeilijk te verstaan. We horen liefdesverdriet en jaloezie in de tweede single (en hoogtepunt) “Boyish” en verder nog vlagen van feminisme en verwijzingen naar haar Koreaanse roots.
De sterkte van Psychopomp zat hem in het hoge gehalte aan verslavende, catchy tracks. Op Soft Sounds From Another Planet is het wachten tot in de tweede helft, met “12 Steps”, vooraleer een nummer met die allure voorbijkomt. Het laat goed zien dat Zauner het nog niet verleerd is om ‘knallers’ van refreinen (excuses voor de woordkeuze maar we vinden even niets beters) te schrijven die urenlang in je hoofd kunnen rondzweven. Naar het einde van de plaat gaat ze weer een versnelling lager schakelen, maar toch gaat de kwaliteit er niet op achteruit. Integendeel zelfs, op het einde trakteert ze nog op twee parels die absoluut het vermelden waard zijn. “Till Death” en vooral het oprechte, contemplatieve “This House” zijn op maat gesneden voor liefhebbers van melancholie en nostalgie.
Soft Sounds From Another Planet is het logische vervolg op het debuut. De dromerige sound en de shoegaze invloeden blijven sterk aanwezig en tegelijkertijd is het geluid meer ingetogen en subtiel. Er is langer over nagedacht en het klinkt een stuk creatiever. Op haar vorige stonden nummers over haar terminaal zieke moeder, maar desondanks is dit album even emotioneel diepgaand. Niet te missen voor fans van introverte indie-pop.
Japanese Breakfast komt op 27 oktober naar Nest in Gent. Info en tickets.
