Het psychedelisch garage rock gevaarte dat King Gizzard & the Lizard Wizard heet, breidt hun discografie uit met 21 nieuwe nummers. Na het heel conceptuele Flying Microtonal Banana bleven sommige fans lichtjes hun honger zitten. Murder Of The Universe zal daar, hoogstwaarschijnlijk, verandering in brengen.
De plaat is opgedeeld in drie stukken met elk hun eigen thematiek, ‘Chapter 1: The Tale of the Altered Beast’, ‘Chapter 2: The Lord of Lightning vs. Balrog’ en ‘Chapter 3: Han-Tyumi and the Murder of the Universe’. De plaat vertelt dus een verhaal over bezwering, mythe en angst en vertaalt dit ook prachtig in hun muziek. Het lijkt alsof we op een apocalyptische wereld terecht zijn gekomen met enkel een onheilspellend gevoel als omgeving. Het is met die gedachte dat je Murder Of The Universe doorworstelt en op het eind heb je ook het gevoel alsof alle leven uit je is geslurpt. King Gizzard & The Lizard Wizard klinkt vernietigend en laat niets heel van de planeet, al mocht het soms net iets minder speciaal.
Op te delen in drie hoofdstukken met aparte thematiek, wordt het eerste deel geopend met “A New World”. Een onheilspellende jonge vrouwenstem wijdt ons in in een chaotische occult van gitaren. Het steeds terugkerende spoken word is de lijm en meteen de redding voor de eerste reeks nummers. “Altered Beast/Altered Me” (acht nummers in totaal), putten gewoon te lang uit dezelfde riff. Een kwartier lang zo repetitief zijn, is iets waar zelfs een band zoals King Gizzard niet mee weg komt.
Na deze overbodig lange intro zijn er wel nog enkele pareltjes te spotten in het tweede deel; “The Lord Of Lightning” en “The Floating Fire” wekken vergezeld met enkele orgel-klanken veel meer interesse op. Het tweede deel verrast echter met een grote hoeveelheid donkere synths, de vrouwenstem wordt hierbij vervangen door een apathische computerstem. Koude rillingen die tevens doen denken aan Kraftwerk. Langzaam gaan we over richting ‘Chapter 3: Han-Tyumi and the Murder of the Universe’. De overgang naar “Digital Black” is heerlijk hard en de afwisseling met synths bewijst een enorm goede combinatie te zijn. De tussenstukken zoals “Soy-Protein Munt Machine” geven het album een grote meerwaarde, de boodschap van ontmenselijking door digitalisering is er klaarduidelijk.
Murder Of The Universe is in zijn geheel een sterke plaat die zich jammer genoeg hekelt aan het feit dat er even goed 14 nummers hadden kunnen opstaan in plaats van 21. Een te groot deel ervan bestaat uit nummers die het succes van Nonagon Infinity willen evenaren maar hier niet in slagen. Gelukkig draaien de Aussies halverwege het album hun schip. Vernieuwing zonder afbreuk te doen aan typerende kenmerken is de sleutel tot goede conceptalbums, dezelfde rifjes in een ander thema zijn dat niet.