LiveRecensies

Hans Zimmer @ Sportpaleis: De definitie van episch

LiveRecensies

Hans Zimmer @ Sportpaleis: De definitie van episch

“Met onze muziek willen we iedereen omhelzen,” predikte filmcomponist en allround held Hans Zimmer halverwege het tweede deel. Hij had het over muziek die verbindt, heelt en mensen samenbrengt. En dat was exact waar de Duitse componist in slaagde. Met zijn grootse composities die vaak ‘larger than life’ waren, deed hij een aardig volgelopen Sportpaleis wegdromen, filosoferen en vooral twee uur en dertig minuten likkebaarden van zijn epische en alom gekende soundtracks.

Als een echte rockster stapte Hans Zimmer het lege podium op. Enkel vergezeld van een enorme lichtzuil en een spot die hem voor de rest van het concert zou blijven achtervolgen. De themesong van Driving Miss Daisy zette hij solo in op piano en werd dan al snel bijgestaan door een saxofoon, bas en keys. Terwijl vier violistes over het podium krioelen, schakelt Zimmer moeiteloos van piano naar banjo en terug om een nummer uit de Sherlock Holmes film in te zetten. Wie het nummer niet kende (of geen programmaboekje van 15 euro kocht), merkte haast niet dat we al in een andere film en universum zaten. Vaak werden nummers vakkundig aan elkaar gelijmd tot heuse medleys. Het flardje uit Madagascar zette alleen de subtropische temperaturen in het Sportpaleis nog meer in de verf en tekende voor een eerste wauw-moment. Halverwege het nummer viel een groot doek naar beneden waar een koor en een orkest met bladersectie en strijkers (samen zo’n dertig man sterk) verborgen zat. Het werd niet de enige keer dat Zimmer en zijn orkest ons met verstomming sloeg.

Na een rustig begin, bracht het prachtige nummer van Crimson Tide ons al naar een eerste hoogtepunt. De manier waarop het onheilspellende koor geruggesteund werd door de strijkers en er dan een venijnige gitaarsolo door priemde, deed onze haren een eerste keer rechtop staan. Het Sportpaleis kleurde aardedonker. “I like to bring these musicians out of a dark windowless room into a new windowless room,” verklaarde Zimmer tussendoor de reden van zijn indrukwekkende concertreeks. Naast een gesmaakt optreden op Coachella, bracht de man zijn orkest ook al naar Polen, Finland, Zweden … kortom overal in Europa en Amerika.

Over dat orkest valt ook een heel boek te schrijven. Want als we de verhalen van Zimmer mogen geloven, kent hij elk orkestlid persoonlijk en wil hij ze elke avond opnieuw in het zonnetje zetten. Zijn verhalen zijn aandoenlijk maar halen de vaart steeds opnieuw uit de set. Oké, het koor en het orkest kan zo even op adem komen. Maar de beste introductie die we van de muzikanten kregen, was toen ze tijdens nummers hun moment de gloire kregen. Muziek zegt zo veel meer dan woorden, een genie als Hans Zimmer zou dat toch moeten snappen. Op Gladiator staat de spotlight op de Venezolaanse fluitspeler en zangeres Czarina Russel, even later is het de beurt aan ‘de echte Lion King’ Lebohan Maroke en zijn dochter om de kelen te smeren op “Circle of Life”. Het nummer begint bij de zo gekende opening, maakt een uitstapje naar “Lea Halalela” en “King of Pride Rock” om dan uiteindelijk de cirkel rond te maken met een herneming van het refrein. Het jeugdsentiment droop van het podium en deed het publiek in een uitzinnig applaus uitbarsten.

Ook de visuals droegen bij aan de totaalervaring die Hans Zimmer in het Sportpaleis neerpootte. Abstracte figuren, close-up beelden van de solisten, een opkomende zon tijdens The Lion King, een pulserende rode lijn tijdens The Thin Red Line … telkens was het een meerwaarde voor de nummers en kreeg je soms het gevoel dat je samen met de muzikanten op het podium stond. Woeste golven drijven ons dan richting de stoere Pirates of The Carribean-medley. Celliste Tina Gwo gooide haar volledige lichaam in de strijd en speelde alsof haar leven er van afhangt. Hans Zimmer overlaadde haar dan ook terecht met complimentjes en raadde het publiek aan om hun leven aan iets ‘playful’ te weiden.

Na een korte pauze ging Zimmer en zijn orkest onverstoord verder. Toch merkten we al meteen een shift in toon en kleur. Voor de pauze kregen we heel wat oudere films, met opgewekte en meeslepende soundtracks. Na de pauze kregen de superhelden het voor het zeggen. Superman en Spiderman kregen potige rockanthems die deden denken aan Bon Jovi of Rammstein (waar bleef het vuurkanon?). ‘Let’s add some guitars,’ beloofde Zimmer en zo geschiedde. Het rustige “The Thin Red Line” bloeide dan weer mooi open als een klaproos. Toepasselijk voor een nummer uit een oorlogsfilm. De tedere, opbouwende compositie werd gedragen door een contrabassiste die letterlijk net van de luchthaven kwam.

Pas echt interessant werd het wanneer Zimmer een blikje achter de schermen gaf. Net voor de Gladiatormedley vertelde hij hoe hij inspiratie vond voor de Da Vinci Code score in de abstracte piramide van het Louvre. De clash van stijlen, van oud met nieuw vinden we nu terug in zowat al zijn recente werk en wordt naar hartenlust gekopieerd door andere componisten. Ook over het verhaal van de samenwerking tussen Zimmer, Christopher Nolan en James Newton Howard voor de score van The Dark Knight licht hij een tipje van de sluier. Dat hij geïnspireerd werd door de doorleefde performance van wijlen Heath Ledger doet het publiek spontaan applaudisseren. En als hij het even later het nummer “Aurora” opdroeg aan de slachtoffers van de schietpartij in de cinemazaal in Aurora en bij uitbreiding alle slachtoffers van terreur in Parijs, London, Manchester, Brussel … komt hij oprecht en integer over. Het publiek werd er stil van, ook al wisten ze niet dat er op dat eigenste moment een mislukte aanslag plaatsvond in Brussel Centraal.

🇧🇪 A N T W E R P 🇧🇪 #tinaguo #hanszimmerlive #electriccello #sportpaleis #antwerp #hanszimmer

Een bericht gedeeld door Tina Guo Fans (@welovetinaguo) op

De zeurende gitaren van “Why So Serious?” kondigden de komst aan van The Dark Knight. Daar leefde Zimmer zich uit in abstracte en nerveuze composities. Het is Zimmer op zijn ruwst en meest onvergefelijk. En alsof het nog niet episch genoeg was, deed hij er nog een serieuze schep boven op met de soundtrack van Interstellar. De priemende orgels nemen ons mee door het heelal.

Slim als hij is, spaarde Zimmer zijn Inceptionmedley voor de bisronde. Ook al was het slechts een formaliteit, “Dream is Collapsing” en “Mombasa” groeiden uit tot fenomenale hoogtepunten. De alomgekende drone voelde je tot het diepste van je lichaam en de ritmische drums en nerveuze strijkers haalden het bloed van onder je nagels. Met het verstilde en meeslepende “Time” knipte hij eigenhandig en alleen aan de piano definitief het licht uit.

Ondanks de hoge ticketprijzen, kregen we in het Sportpaleis zeker waar voor ons geld. Met een orkest van meer dan vijftig man (en vrouw) sterk, een stortvloed aan herkenbare en meeslepende scores en een componist die zich even rockster waande, hadden we zonder meer één van de meest spraakmakende en memorabele concerten van dit jaar gezien. Volgend jaar misschien iets voor Rock Werchter?

Setlist:

Driving (Driving Miss Daisy)
Discombulate (Sherlock Holmes)
Zoosters Breakout (Madagaskar)
Roll Tide (Crimson Tide)
160 BPM (Angels & Demons)
The Wheat (Gladiator)
The Battle (Gladiator)
Elysium / Honor Him (Gladiator)
Now We Are Free (Gladiator)
Chevaliers de Sangreal (The Da Vinci Code)
Circle of Life Intro / Lea Halalela (The Lion King)
King of Pride Rock (The Lion King)
Jack Sparrow (Pirates of the Caribbean)
One Day (Pirates of the Caribbean)
Up Is Down ‘Pirates of the Caribbean)
He’s a Pirate (Klaus Badelt cover) (Pirates of the Caribbean)
What Are You Going to Do When You Are Not Saving the World? (Man of Steel)
Is She With You? (Batman vs Superman)
Journey to the Line (The Thin Red Line)
The Electro Suite (The Amazing Spider-Man 2)
Why So Serious? (The Dark Knight)
Like a Dog Chasing Cars (The Dark Knight)
Why Do We Fall? (The Dark Knight)
Introduce a Little Anarchy (The Dark Knight)
Gotham’s Reckoning (The Dark Knight)
The Fire Rises (The Dark Knight)
Aurora
Day One (Interstellar)
No Time for Caution (Interstellar)
Stay (Interstellar)
Dream Is Collapsing (Inception)
Mombasa (Inception)
Time (Inception)

Related posts
InstagramLiveRecensies

Editors @ Sportpaleis: Sluipt de sleur in het droomhuwelijk?

Editors en België, een geslaagd huwelijk dat al meermaals werd beklonken op de Belgische festivalweides. Wie vorig jaar tevergeefs voor de gesloten…
LiveRecensies

Niall Horan @ Sportpaleis: Vloedgolf aan gesmolten tienerharten

Boybands staan bekend als ware wereldsterfabrieken. Take That bracht ons Robbie Williams, *NSYNC had Justin Timberlake en Ricky Martin zette zijn eerste…
LiveRecensies

Rampage 2024 (Dag 1): Vijftien kaarsen, blazen maar!

Na het Total Takeover-experiment vorig jaar, waarbij drum-‘n-bass- en dubstepfestival Rampage naast het Sportpaleis zowat elke club in Antwerpen voor een nacht…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.