Best of Best Kept Secret 2017 Dag 1

Ook dit jaar kon je de Dansende Beren ism. Musiczine.net terugvinden op Best Kept Secret, het fijne festival aan het meer van de Beekse Bergen in Hilvarenbeek. Na vijf edities heeft het festival geen geheimen meer voor ons. Of toch, hoe hebben ze in godsnaam Radiohead en Arcade Fire kunnen strikken? En hoe groot zal hun omzet zijn, nu je met het cashless betalen geen idee hebt hoeveel geld je eigenlijk uitgeeft? Een antwoord op al je vragen, vind je in dit groot overzicht. Geen stress want wij delen onze jaarlijkse “Best of Best Kept Secret” uit. Imaginaire awards voor al het goede en minder goede dat we de afgelopen drie dagen hoorden, zagen, proefden en wisten te smaken op het festival terrein. Hier lees je al een eerste lading laureaten van dag 1.

Moedigste opener: Leif Vollebek

Een festival openen is altijd een ondankbare taak. Om het dan nog eens op je eentje en in de kleinste tent van het festival te moeten doen, maakt het zo mogelijk nog moeilijker. Leif Vollebek probeerde gewapend met een piano en een gitaar het publiek warm te krijgen. Jammer genoeg was datzelfde publiek zo vroeg gekomen om vooral wat bij te praten en moest Vollebek constant het gezellig gekeuvel trotseren.

Witste kostuum: Amber Arcades

Haar paasbest kostuum had Annelotte Van der Graaf aangetrokken om met haar band Amber Arcades de stage two te openen. Helaas viel haar set even bleek uit als haar hagelwit pak met olifantspijpen. Het uptempo “Right Now” bracht wel wat zoden aan de dijk, maar het constant wisselen tussen snel en traag werkte alles behalve goed. Nieuwe single “It Changes” en “Fading Lines” kwamen te laat om de sputterende motor nog op gang te krijgen.

Lekkerste baslijn: Metronomy

Welke plek is er beter om te genieten van Metronomy’s frisse, zomerse funkpop dan aan het meer van BKS? “The Bay” leek zich even verplaatst van Miami naar Tilburg al waren de snikhete temperaturen (gelukkig? jammergenoeg?) thuis gebleven. Het publiek kreeg dan wel genoeg om zich aan op te warmen: het springerige “Love Letters”, de lekkere baslijn van “The Bay” en “Night Owls”. Frontman Joseph Mount kruidde het allemaal af met op tijd en stond een solo op bongo’s of cowbell. Een zwoelere versie van LCD Soundsystem met fijne nummers die je onbewust doen dansen: meer moet dat soms ook niet zijn.

Beste karma: Sundara Karma

Dingen ook mee naar de prijs van beste willekeurige Britse band, maarde jongens van Sundara Karma verdienen meer dan dat. De gouden kopstem van frontman Lulu heeft alles om een wei in te pakken al werkte het publiek niet altijd mee. 3FM single “Flame” kreeg hen wel aan het dansen. Ook “Loveblood” en het nagelnieuwe “Exporer” kregen de beentjes los. Sundara Karma heeft de présence (die lange haren en maniertjes), de stem en het talent om het te maken. Enkel tijd zal uitwijzen hoe ver deze jongens het gaan schoppen.

Eerste crowdsurfer: The Parrots

Wie voorspelde dat een Spaanse band de eerste crowdsurfers van het festival zou hebben, zou wellicht zot verklaard worden. Maar kijk, The Parrots uit Madrid konden omstreeks 19u de eerste waaghalzen tot crowdsurfen verleiden. We zouden in een klap ook de band gek kunnen verklaren, want hun punky rockabilly raakte kant noch wal, maar was zo aanstekelijk en energiek dat niemand stil kon blijven staan. “No me gustas, te quiero” raasde als een dolleman doorheen de stage five tent en straalde zoveel energie uit dat we plots alle vermoeidheid kwijt waren.

Beste thuismatch: Millionaire

Ondanks alle Nederlandse bands op het programma was het toch een Belgische band die de grootste thuismatch mocht spelen. Wie vorig jaar op het festival vertoefde zag toen een massa Rode Duivelssupporters voor de match tegen Ierland. Bij het optreden van Millionaire zagen we gelijkaardige taferelen van blijdschap, euforie en tricolore. Tim Vanhamel, de Vlaamse Jack White zeg maar, is dan ook een Belg om trots op te zijn. Zakte de set in het midden nog wat in, dan schudde de band het publiek bruusk wakker met het furieuze een-tweetje “I’m in a high” en “Champagne”. België boven!!

Beste ‘concert’: Hundred Waters

Achteraf is het altijd makkelijk praten. Vooraf twijfelden we tussen de dreampop van Real Estate of de dreampop van Hundred Waters, om dan uiteindelijk voor die laatste te zwichtten. Een keuze die we ons nu kunnen beklagen. Hoewel de band uit Florida wel probeerde, slaagden ze er niet in om te blijven boeien. De stem van Nicole Miglis klonk goed, de vele nieuwe nummers helemaal niet zo slecht en toch bleef het publiek gewoon kijken. We werden niet meegesleurd in de droomwereld van Hundred Waters. De band speelde dus gewoon een concert, niet goed, niet slecht. Gewoon een concert ¯\_(ツ)_/¯.

Meeste ooh’s en aah’s: Kelly Lee Owens

Brits producertalent Kelly Lee Owens stond voor een moeilijke opgave. Haar minimalistische elektronische muziek werd al vroeg op de dag geserveerd wat er voor zorgde dat het publiek moeite had om los te komen. Toch slaagde Kelly erin haar duistere en ijle techno aan de man te brengen. Het materiaal uit haar debuut werd dan ook extra gespierd uitgevoerd met de nodige vocale uithalen en ooh’s en aah’s er boven op, zonder aan de intimiteit en het mysterie in te boeten. Die mix van dromerigheid en beats werkte voortreffelijk. Zo eindigde het optreden alsnog met een publiek dat danste op het ritme van Kelly’s aanstekelijk enthousiasme.

Breedste grijns: King Gizzard & The Lizard Wizard

Soms is iemand gelaatsuitdrukking een perfecte weergave van het concert. De man met de breedst mogelijke grijns op zijn gezicht die naast ons stond tijdens King Gizzard & The Lizard Wizard is zo’n voorbeeld. Niet meezingen, zachtjes headbangen maar vooral die grijns die niet van zijn gezicht weg te krijgen was. Halverwege de set verdween hij wel in wat zo mogelijk de grootste moshpit was in stage two. We hebben hem daarna niet meer terug gezien. Opgeslokt door de hongerige mond van de salamander. Mocht u zich nog afvragen of King Gizzard & The Lizard Wizard goed was: moet u dat echt nog vragen?

Beste niet-afzegging: The Japanese house

Dit tekstje hadden we eigenlijk op de vorige editie willen schrijven, want ik 2016 moest The Japanese house noodgedwongen afzeggen. Een jaar later is het probject rond de Britse Amber Bain wel van de partij en ze bedankte het publiek met haar zoete dreampop die makkelijk te verteren viel. Denk aan The 1975 zonder maniertjes en met meer integriteit. De hele set baadde in een roze waas en elk nummer leek zonder einde te stoppen. Bain was wel heel dankbaar en zei haast na ieder nummer ‘Thank you’. Dat was ook het gevoel dat het publiek had na het optreden. Bedankt dat ze deze keer niet afzegde.

Beste dansfeestje: Run The Jewels

Hoe kan je zien of een headliner slaagt in zijn opzet? Als tot ver weg van het podium mensen zich laten gaan op de steenharde beats van Run The Jewels, dan weet je dat Killer Mike en El-P hun plekje zeker verdienden. Het publiek dat dicht genoeg stond, at uit hun handen en beleefde 75 minuten lang het beste hip-hop optreden uit de geschiedenis van BKS. De voze lyrics, de jongensachtige grapjes en de politieke boodschappen nam het publiek er maar al te graag bij. G – O – L – D.

Vooraf vreesden we dat RTJ de intensiteit geen uur en een kwartier zou kunnen volhouden. Ze schoten straf uit de startblokken, vuurden al snel “Legend Has It” en “Nobody Speak” af en hielden gelukkig nog wat overschot voor op het einde. Onderweg hielden “Stay Gold” en “Everybody Stay Calm” het interessant al hoefden ze echt geen tijd te maken om de moshpit-etiquette uit te leggen. Een festivalganger weet dat ondertussen wel. Met afsluiter “Run The Jewels” en bisnummer “Down” gaven RTJ een duidelijk antwoord op de vraag “Past een hip hip act als headliner van een festival?”. Ja, godverdomme ja!