Frankrijk heeft de afgelopen jaren heel wat moeten doorstaan. Aanslagen, verkiezingen, een verloren EK finale en, nog het ergst van al, sinds 2013 geen nieuwe muziek van Phoenix. Naast de robots van Daft Punk zijn de jongens uit Versailles zowat het bekendste muzikale exportproduct van Frankrijk. Ze wonnen in 2009 een Grammy voor hun monumentale popplaat Wolfgang Amadeus Phoenix en kregen zelfs de Verenigde Staten aan het dansen met klassiekers als “1901”, “Lisztomania” en “Entertainment”. En hoewel de band toen al tien jaar bezig was, werden ze plots tot wereldfaam gekatapulteerd. Opvolger Bankrupt! uit 2013 werd al met meer aandacht en kritiek onthaald. Nu dik vier jaar later kijken we reikhalzend uit naar het nieuwe Ti Amo, al is het zeer de vraag hoeveel er nog overschiet van de springerige pop van weleer.
Om met de deur in huis te vallen: Ja, Phoenix heeft het nog en nee, dit album is geen tweede Wolfgang Amadeus Phoenix. Zelf omschrijven ze Ti Amo als een romantische zomeravond in Italië en de plaat bulkt dan ook van de zwoele en sensuele ritmes. Waren hun vorige platen nog een voorzichtige mengeling van pop, rock en electro, dan nemen de stroperige synths helemaal de bovenhand op Ti Amo. Meer zelfs, hun aanstekelijke indierock maakt plaats voor meligheid, stroop en zoete melodieën. Makkelijk verteerbaar is het zeker. Voor de fans die iets anders hadden verwacht, zal het toch even slikken zijn.
Een blik op de tracklist doet menig fan wellicht fronsen. Een nummer over tuttifrutti’s? Een ode aan mozzarella (“Fior Di Latte”) en Franse lelies (“Fleur De Lys”)? Het lijkt onnozeler dan de nummers uiteindelijk klinken en, we zeggen het niet graag, maar de Fransozen komen er nog mee weg ook. Elk nummer op Ti Amo baadt in een zorgeloze laissez-faire sfeer die moeilijk te weerstaan zijn. We kunnen natuurlijk cynisch zijn en zeggen dat hun positieve muziek niet rijmt met de huidige toestand in Frankrijk, Europa en de wereld. Er is al genoeg negativiteit en dus is het net verfrissend dat Phoenix een tegengif biedt.
Eerste single “Just Because of You”, oftewel “J-Boy”, trapt de plaat op gang en zet meteen al de toon. Kleurrijke synths hebben het voor het zeggen en de gitaren worden naar de achtergrond verdrongen. “Ti Amo” is een ongebreideld liefdesnummer, al klinken de stuntelige lyrics eerder wat ongemakkelijke en zelfs bedreigend. “Don’t tell me no” en “Open up your legs” zijn nu niet meteen zinnen waar je het meisje (of jongen) van je dromen mee verleid. Daarmee vatten ze hun intenties goed samen. Dit album bulkt van de romantische feel good nummers en je zal je koste wat het wil ook goed voelen.
Het trio “Fior Di Latte”, “Goodbye Soleil” en vooral “Lovelife” baden in een nostalgisch sfeertje. Alsof het liefdesliedjes zijn voor een verloren gewaand vakantielief dat frontman Thomas Marz tijdens een hete zomer in Italië had opgedaan. Een dikke maand geleden konden we tijdens hun optreden in Trix al proeven van vier nieuwe nummers. Naast de twee singles “J-Boy” en “Ti Amo” was het toch het hoopvolle “Lovelife” dat het langst bleef hangen. Met zijn schattige arpeggio’s en synths weet het nummer nog het best het gevoel van dit album te vatten. Ti Amo is net als de albumcover doet vermoeden een permanent aandenken aan vluchtige liefde.
Diezelfde gevoelens komen ook terug aanwaaien in afsluiter “Telefono”. De Italiaanse flair waarmee Marz zijn teksten zingt doen ons even twijfelen of we hier nu wel met een jongen uit Versailles te maken hebben of een volbloed Napolitaan met een zonnebril en gebronsde borstkas. “Watch the ocean with you,” zingt hij en we voelen ons meteen aan een strand aan de Adriatische kust.
Ondanks de korte speelduur (zo’n 36 minuten) zit Ti Amo toch niet vol met voltreffers. “Role Model” is niet de blauwdruk van een popsong die het poogt te zijn en “Tuttifrutti” is een al even lekker tussendoortje als het snoepje. Op “Via Veneto” gaat het voor een keertje heel traag en melancholisch. Ook de nummers over mozzarella (“Fior Di Latte”) en Franse lelies (“Fleur de Lys”) wegen uiteindelijk wel te licht om echt te blijven hangen. Tekstueel is het vaak geen hoogvlieger, al maken de funky beats en catchy melodieën wel veel goed.
Toch ga je net als bij een echt vakantielief je op den duur afvragen ‘Is dit het dan?’. Ti Amo leest ook als een mooie romance: je leert elkaar kennen, alles ziet er rooskleurig uit, de liefde loopt de spuigaten uit, maar er komt een moment dat de stroperige en kleffe romantiek je te veel wordt of dat je echt terug naar huis moet. Zo voelt het nieuwe album van Phoenix ook aan. Als een tussendoortje, als een zoethoudertje. Hopelijk duurt het niet nog eens vier jaar voor de band met een opvolger komt, al hebben suiker en stroop wel een heel lange houdbaarheidsdatum.
Het nieuwe album Ti Amo verschijnt op 9 juni via Glassnote Records. Deze zomer staat Phoenix ook nog op Dour.
