Bitter 23 Festival
Dit weekend sloten we ons aan bij ‘Bitter 2.’ Een festival in Antwerpen dat zich wil profileren met ‘vernieuwende, spannende en experimentele acts uit de hedendaagse elektronische muziekwereld’. Op het menu stonden Haring, Dark Sky en hoofdact Jacques Greene. Restaurant van dienst was de Trix Club.
27 mei was een dagje om ‘U’ tegen te zeggen. Eerder nog, 27 mei was de warmste 27 mei ooit gemeten en neen, ik weet het, we zijn geen weerstation, maar deze warme zaterdag heeft wel degelijk te maken met het verloop van Bitter 2. Ten eerste had het openbaar vervoer (je weet wel wie) last van de hitte waardoor wij niet op tijd konden zijn voor de Brusselse ‘chill-house’ van Haring. Een artiest waar we wel naar uitkeken. Dan eerst maar even afkoelen op het terras…
Dark Sky had zich mooi centraal opgesteld en lokte ons met met een paar tonen de Club in. Een setting die ons deed denken aan de dubstep-hype tussen 2006 en 2011 waar zij toentertijd mee op die kar sprongen. Nu hoor je die herkomst nog wel in een nummer zoals “Domes”, maar krijgen ze hun interessante nieuwe richting wel overtuigend aan de man. Het mooie van Kiasmos, de herkenbaarheid van Moderat, de percussieve sfeer van Mbongwana Star en de ruigheid van Surgeon = Dark Sky. De beheerstheid waarmee Matt Benyayer en Thomas Edwards op het podium staan en elkaar soms halfweg omver lopen om alles live te spelen is schattig en zeer te waarderen, maar leidt hen wel wat af van het publiek.
Nochtans is het niet per se door Dark Sky’s toedoen dat het publiek niet pro-actief is. Met een schamele 60 man in de club staat men met zoveel ruimte al dansend wel zeer ‘te kijk’ en dat durft menig festivalganger nog niet. In de eerste helft van de set lijkt er een sloot van 3 meter tussen het podium en het publiek te liggen. Toch slaagt een groepje verkenners er halverwege in het podium te bereiken en lijkt het meerendeel te durven volgen. Dark Sky zet een dynamische en zeer kwalitatieve live-set neer, maar moet uitmaken of ze ook een ‘act’ willen zijn. Moesten we rond de apparatuur mogen staan en al schommelend meekijken was de act al rond. De mannen spelen een mooie 80 minuten en bedanken ons bescheiden als ze achter het podium verdwijnen. DJ Sixsixsixties heeft de ondankbare taak ons van achtergrondmuziek te voorzien terwijl we ons allemaal weer naar het grote Trix-terras begeven. Hier, met een briesje, wachten we op de act waarvoor de meesten onder ons zijn gekomen.
Een medewerker van de Trix komt ons vriendelijk verzoeken naar binnen te gaan omdat Jacques Greene klaar staat ons te ontvangen. De reactie lijkt een soort anonieme ‘Ja, straks…’ waarop binnen geantwoord wordt met de inzet van de set. Jacques Greene begint met “Fall”, de intro van zijn nieuwe album Feel Infinite waar we eerder onze interesse over bogen. Gedurende dit nummer staan alleen wij en een koppeltje ons te focussen op wat er op het podium gaande is. Na de eerste vijf minuten is zowat iedereen wel naar binnen gedruppeld en applaudisseert men uitbundig om zich te verontschuldigen.
Greene speelt een redelijk verwarrende set waarin hij tamelijk vasthoudt aan de opbouw van zijn nieuwe album, maar er dan met regelmaat een ouder nummer tussen plaatst. Zo kunnen we niet echt dansen op “After Life, After Party” omdat hij te veel met effecten speelt en laat hij ons een beetje zitten met de climax van “Feel Infinite” bij het inzetten van de beat (je plaatst op dat moment gewoonweg geen break mister Greene.) Een “You Can’t Deny” en “Afterglow” mixt hij er dan weer wel prachtig in en kunnen we gebruiken om onze beste moves te testen. Toch lijkt Jacques Greene vooral met zichzelf bezig in plaats van met de schamele opkomst die voor hem staat, wat een rare sfeer creëert.
Halverwege de set besluiten we om onze focus eens van het podium naar het publiek te richten. Rechts op het podium zittend bevecht een meisje de hooikoorts met een stoffen zakdoek. Aan de linkerkant lijkt er zich op dramatische wijze een relatie op de klippen te lopen. Naast ons staat er een man alles, maar dan ook alles, van zich te geven op elke kick die hij hoort en in het midden van de zaal is er een ware ‘what’s on Facebook’ epidemie aan de gang. Dit in combinatie met de frame-per-frame setting van een buitensporige stroboscoop in een half gevulde Trix Club. Uhh, David Lynch, you filming?
Iets na middernacht trakteert Greene ons nog op wat oudere bekenden zoals zijn Frank Ocean remix “White Ferrari” en zijn meest R&B nummer “No Excuse”. Deze worden door het ondertussen tipsy publiek goed ontvangen en het laatste uurtje van Jacques Greene’s live-set wordt netjes afgedanst voor hij net voor één uur zijn schop afkuist, een keer zwaait en achter de schermen verdwijnt. Zo…Terug naar het terras?
Bitter 2 maakte van 27 mei niet alleen de warmste dag, maar inderdaad ook een ‘vernieuwende, spannende en experimentele’. Vernieuwend zijnde de goede keuze van bands die het licht in België nog niet echt hebben gezien en door de organisatie een mooie kans krijgen zich verder te ontpoppen. Het spannende, de manier waarop de bands hier mee omgaan en zich profileren tegenover het publiek. Het experimentele, de elementen waarmee beiden het moeten doen; De hitte die de mensen loom maakt, de (waarschijnlijk daardoor) lage opkomst, de motivatie die dat opbrengt bij de artiest en de reactie die daarop volgt bij het publiek. Bitter 2 was door verschillende factoren geen geweldige editie, maar ondanks de ietwat negatieve ondertoon doorheen dit artikel, neemt het ons enthousiasme voor de volgende alvast niet weg.
Dark Sky
Facebook I Instagram I Soundcloud
Jacques Greene
