De samenwerking tussen concertreeksen In Heaven en Wilde Westen schonk ons gisteren een semi-akoestisch concert van Amenra in de kerk van Sint-Denijs, in het kader van hun recentste album Alive. Met Graspop en Dour in het vooruitzicht, lijkt dit voorlopig hun enige akoestische set voor de rest van dit jaar. Op deze hete dag trokken we dus naar het verre Sint-Denijs om ons voor de laatste keer van 2017 te laten omarmen door de intieme obscuriteit van Amenra.
Bij het toekomen kwamen we al meteen in contact met een heel zomerse sfeer. De witte festivaltentjes waren uitgezet voor de merchandise en de bar op het gazon van de kerk. Al meteen voelde deze sfeer iets té harmonieus aan voor een show van Amenra, alsof we ons op een geforceerde barbecue van onze schoonouders bevonden. Gelukkig gingen de deuren van de kerk vrij snel open, en kon het bescheiden publiek de kerk binnentreden. Omringd door de wierook en typische kalkgeur, begon het Amenra-plaatje steeds meer te kloppen. Het avondlicht scheen wondermooi door de gekleurde kerkramen wanneer het beperkt aantal toeschouwers plaatsneemt.
Net zoals een echte misviering, werkte het repertoire van Amenra zuiverend. Hun muziek rakelt de emoties van je meest interne zelve op, en doet je dieper in jezelf kijken dan welke andere band ook, waardoor je achteraf als een ander mens weer naar buiten komt. Bij hun akoestische shows komt er natuurlijk veel minder brute kracht aan te pas, maar we vinden die diepgang terug in de teksten die voor de gelegenheid niet uitgeschreeuwd worden, maar op confronterende wijze plots heel verstaanbaar worden. Ook opvallend was de combinatie tussen Nederlands, Frans en Engels in de lyrics. De moedertaal, zoals in hun versie van “Het Dorp” van Zjef Vanuytsel, had een nog directere impact dan de traditionele Engelstalige nummers. Als we het goed hebben, was er ook één nummer in het Frans, dat door z’n aparte tongval en ritme een eigen gevoelswaarde op je netvlies schildert. De meertaligheid brengt uiteindelijk een vibe van oprechtheid met zich mee, wat de band met het publiek enorm versterkt.
De instrumentatie hield het sober maar bleef duister, met een violiste die soms die duisterheid versterkte, maar soms ook een onvermijdelijke insteek van folk toevoegde aan de nummers. Ondanks de intieme sferen, creëerde de natuurlijke reverb van de kerk ook een bepaalde grootsheid die niet viel te ontwijken. Het bleek dus allerminst dat, omdat Amenra hier akoestisch ging, ze je daarom niet bij je nek kon grijpen en je kippenvel over heel je ruggengraat kon bezorgen. Soms kolossaal, soms minimalistisch, maar steeds inspelend op je diepste gemoedstoestanden; en dat alles in het melodramatische ondergaande gebroken licht van de avondzon.
Als luisteraar had je ook het gevoel dat je een echte evolutie doormaakte; het begon met wanhoop en verwarring, groeide uit tot angst en verdriet, maar keerde daarna om in vertrouwen, liefde en moed. Deze pelgrimstocht van emoties werd met een uiterst droevig instrumentaal stuk beëindigd, waarbij elk bandlid één voor één het podium verliet, alsof ze daarmee ook hun eigen struggles achterlieten. En hoewel er toen een geweldig (en terecht) applaus volgde, leek dit toch niet helemaal op zijn plaats te zijn. Het enthousiasme contrasteerde enorm met de enorme gevoelswaarde die Amenra bij deze dansende beer achterliet. De ontmoeting met je meest innerlijke gevoelens is niet bepaald iets dat toegejuicht kan worden. Het werkt daarentegen wel helend, en je leert jezelf beter kennen. Amenra mag dan wel magistraal goed zijn in elektrische vorm, in hun (semi-)akoestische gedaante zijn ze even aangrijpend!
