Wie gisteren verkoeling en sereniteit zocht in de kronkelende straatjes van Brugge, was op het juiste adres in de Ryelandtzaal. De kapel was de ideale thuishaven voor het spraakmakend concert van Bing & Ruth. Het Amerikaanse ensemble rond David Moore kwam er namelijk hun recentste album No Home of The Mind (dat opgenomen is in een kerk) voorstellen. Dit wondermooi album kwam tussen de gewelven van de kapel nog meer tot leven.
Vanaf het beperkt aantal aanwezigen zich geïnstalleerd had op de stoeltjes, trad het ensemble met alle bescheidenheid naar voren. David Moore luidde het stuk in op de prachtige vleugelpiano. Zijn repetitieve melodieën die zich spannen over pulserende ritmes, doen vaak terugdenken aan de naoorlogse minimale muziek. Denk bijvoorbeeld aan het werk van Philip Glass. De lijnen konden strak en afgemeten klinken, maar nog meer dartelend en kolkend.
Toch draait het bij Bing & Ruth om veel meer. Tegenover dat pianowerk staat namelijk een bijzondere bezetting. Een klarinet en maar liefst twee contrabassen voegden boeiende texturen toe aan het klankenpallet dat zich in de zaal voltrok. De twee bassen werden met veel gevoel voor geduld aangestreken. Ze stuurden diepe stromen geluid de ruimte in, die dankzij de dualiteit een zwalpend effect veroorzaakten. Als het ware zoals twee golven die elkaar bedekken wanneer ze dreigen aan te spoelen. Boven die zee hoorde je nog de wind. De wind die uit de klarinet kwam van de muzikant die het volledige concert lang zijn ogen sloot om zich ten opperste te kunnen concentreren. Eenmaal hoorde je de laagste tonen, andermaal bleef er niet veel meer over dan geblaas.
De wisselwerking tussen de ritmiek op de piano en de ijle geluiden van het ensemble, vormden een spel dat tot een nieuw niveau geheven werd door een andere factor. Deze akoestische instrumentatie werd met zijn wortels uit de aarde getrokken dankzij de elektronica die de muziek voorzag van diepsnijdende omwentelingen. Af en toe gromde het obscure geluid wanneer David met zijn intens pianospel het geheel naar een climax dreef, maar vaak gleed het met een groots gevoel voor ruimte over de instrumenten heen. Dankzij die hybride vorm van ambient en minimalisme, past Bing & Ruth bij iets bekendere projecten zoals bijvoorbeeld A Winged Victory of The Sullen, maar behoudt het volledig zijn eigenheid.
De wereld die Bing & Ruth gisteren opwekte, voelde als een trip. Het was een trage reis waar de muzikanten het ene gevoel traag lieten bloeden in het andere. Nadat het stuk voorzichtig uit elkaar getrokken werd, viel er een alleszeggende stilte. Het leek wel alsof de tijd een uurtje had stil gestaan op die warme feestdag. De zon preek nog in de hemel, de temperaturen waren nog niet gezakt en Bing & Ruth had ons onvoorwaardelijk de waarde van geduld bijgebracht.
