Het was een drukte van jewelste in Brussel. Politie, militairen, betogers, dagjestoeristen … het leek alsof iedereen op woensdagavond in de hoofdstad wou zijn. Daar was natuurlijk een heel goeie reden voor. Het concert van Low Roar in de AB Club bood gelukkig een welkome oase van rust en introspectie. Weg van alle lawaai en reuring konden we anderhalf uur wegdromen naar een andere en betere wereld.
Een laptop, een mini keyboard en een stem, meer had Casey Diener niet nodig om het publiek op te warmen. Al reageerde het publiek aanvankelijk wat koeltjes op haar poppy glamrock nummers, gaandeweg kon Diener het publiek wel overtuigen met haar enthousiasme. ‘I’m gonna call up my band,’ grapte de Amerikaanse aan het begin van de set, waarop ze een nummer starte op haar laptop en begon te zingen alsof we in een Japanse karaokebar zaten. Toch kreeg Diener het publiek zo ver om het laatste nummer mee te zingen. Misschien toch eens investeren in een live band en dan kan ze ons helemaal aan het dansen krijgen met haar springerige dancepop.
Sinds zijn vorige passage in België (in 2015 in de Rotonde) is er heel wat veranderd in het leven van Ryan Karazija, de frontman en songwriter van Low Roar. Na die tour begon hij aan een roadtrip die hem langs Zweden en Polen bracht, terwijl zijn relatie ondertussen stuk liep. Het nieuwe album Once In A Long While werd persoonlijker, eerlijker en oprechter dan ooit. De AB Club mocht zich dus opmaken voor een avondje ronddwalen in de zieleroeselen van Karazjia.
Lang hoefden we niet wachten op magie. Al van bij het eerste nummer “Nobody Else” greep de band onze aandacht en liet ze niet meer los. Wat kleine technische problemen na dat het eerste nummer haalden de vaart er al meteen weer uit, maar als de band het lome “Give Me An Answer” inzette, waren we weer helemaal mee. Live werd Karazija bijgestaan door twee bandleden die afwisselend drums, bas, piano en keyboard spelen en tussendoor ook nog eens allerhande details en arrangementen toevoegden. De koele electronica blende perfect met piano en gitaar en zorgde voor filmische soundscapes en een intieme sfeer.
De grootste troef van Low Roar bleef de ijzersterke songwriterscapaciteiten van Karazija. Het duo “I’ll Keep Coming” en “Easy Way Out” toonde de band op zijn hardst en zachtst. Bouwde die eerste gestaag op naar een stevige climax, dan werd de tweede uitgekleed tot zijn essentie en bleef het zelfs in zijn pure vorm begeesteren. “Don’t Be So Serious” luidde dan een tweede deel van de set aan. De stevigere nummers met wat meer punch lagen al achter de rug, dus nu werd het tijd om het iets subtieler aan te pakken. Ironisch genoeg werd het net wel serieuzer. De stem van Karazija haalde soms indrukwekkende hoogtes en deed wat denken aan Jonsi van Sigur Ros. Het publiek werd er helemaal stil van en durfde zelfs tussen de nummers niet te klappen.
Low Roar ontstond eigenlijk in Karazija’s keuken als soloproject en dus speelde hij ook wat oudere nummers solo op een akoestische gitaar. Hij maakte ook van de gelegenheid gebruik om eens wat verhaaltjes te vertellen aan het publiek. “Just A Habit” raakte de juiste snaren en vooral “Friends Make Garbage (Good Friends Take It Out)” maakten indruk. Wanneer Karazija ‘I will hold you ’till I die’ zingt, kon je letterlijk een speld horen vallen. Daarna startte hij een rondje verzoeknummers dat begon bij Patience en Dreamer, maar uiteindelijk speelde hij “Breathe In”, omdat dat wel nog vers in zijn geheugen zat.
Op plaat wist Low Roar ons al te overtuigen, maar dat de band een haast perfect concert wist af te leggen, hadden we niet verwacht. Elk elektronisch biepje, percussie of pianoriedeltje zat perfect in de mix en de band wist van begin tot einde de magie vast te houden. “Tonight, Tonight, Tonight” zette de kroon op het werk en herhaalde waar het allemaal om draaide die avond. ‘There’s no right, no wrong. I ain’t gonna be here too long.’ Uiteindelijk bleef Low Roar ons anderhalf uur begeesteren, ontroeren en daar had het publiek in de AB Club elke minuut van genoten.
Setlist:
Nobody Else
Give Me An Answer
St. Eriksplan
Bones
I’ll Keep Coming
Easy Way Out
Don’t Be So Serious
Once In A Long While
Miserably
Vampire On My Fridge
Just A Habit
Friends Make Garbage, Good Friends Take It Out
Breathe In
Waiting (10 Years)
Tonight, Tonight, Tonight
