Op de zesde dag van Les Nuits had Botanique een wel erg speciale triple bill voor ons klaar in de Rotonde. Met drie bands die de donkerste regionen van het punkgenre onderzoeken, gingen we met hoge verwachtingen kijken. Iedere band kreeg veertig minuten waardoor er dus geen headliner was deze avond. Toch viel het op dat Ulrika Spacek het meeste volk op de been kon krijgen. Het ging van shoegaze bij Froth naar donkere repetitieve klanken bij Ulrika Spacek tot poppy nummers bij Communions, voor ieder wat wils dus.
Froth mocht de avond openen en stelde hun nieuwste plaat Outside (Briefly) voor aan het talrijk opgekomen publiek. Al van bij het begin windt de band er geen doekjes om en laten ze de instrumenten spreken. Het viertal heeft genoeg aan twee gitaristen, één bassist en een drummer om ons over de streep te trekken. Het geheel is snedig maar bevat soms een bepaalde dromerigheid waardoor het live zo voor shoegaze zou kunnen doorgaan. Het publiek reageert enthousiast en laat na ieder nummer zijn appreciatie blijken door een kreet van geluk uit te schreeuwen.
Het lijkt er ook op dat de rustige songs, die de band ook heeft, thuis gebleven zijn. We krijgen enkel stevige gitaarnummers zonder veel zang, waardoor de muziek echt spreekt. De nummers zijn op plaat iets korter dan live waardoor ze veel speling hebben om het dat tikkeltje meer body te geven. De songs komen hierdoor strakker en steviger over, wat een live performance alleen maar beter maakt. Eindigen doet de band toch in rust met “Petals” waarbij ze eerst een kalme intro inzetten om uiteindelijk toch met gierende gitaren af te sluiten. Froth deed het goed en bracht zonder veel tierlantijntjes een strakke set die voor even bleef nazinderen.
Daarna was het de beurt aan Ulrika Spacek. Begin juni verschijnt hun tweede plaat en daaruit kregen we al exclusief enkele nummers te horen. Daarnaast had de band speciaal voor ons ook visueel wat spektakel mee. Het begon met geruis op de achtergrond maar mondde gedurende de set uit tot een visualisatie van alles wat ze op het podium deden. Door de bewegingen te filmen en die te projecteren, kreeg heel het een concert een extra dimensie, leuk. Naast dit alles was ook de muziek wel te smaken. Het ging met “Mimi Pretend” van start en volgde gedurende de volledige show hetzelfde stramien.
De band slaagde er desondanks wel in om hier en daar diversiteit in de set te stoppen. Zo eindigden sommige songs in een stevig potje potpourri waarbij noise niet ver weg was. Ulrika Spacek is perfect op elkaar ingespeeld en het vijftal maakt met zijn drie gitaren telkens de perfecte overgang van het ene nummer naar het andere. Het is straf dat deze jonge band al zo’n sterke techniciteit heeft. Het geheel is erg dreigend en bij momenten heb je schrik om helemaal te verdwijnen in de muziek van Ulrika Spacek. Ze hypnotiseren je en nemen je mee naar de donkerste kelders van hun gedachten. Dat bewees ook “Beta Male” nogmaals door de stevige gitaren die ons doormidden sneden maar ons toch lieten dansen naar de poppen van de melodie. Een unieke band die zonder veel zang toch een volledige Rotonde wist te boeien.
Afsluiter Communions had de zware taak om de twee vorige bands nog te overtreffen. Dat bleek al van bij opener “Forget It’s A Dream” erg moeilijk te zijn. De band stond zonder veel enthousiasme op het podium wat er voor zorgde dat het publiek ook statisch bleef. De kracht die sommige van hun songs op plaat hebben, kwam live helemaal niet over. Het geheel is nochtans erg aanstekelijk en zeker niet slecht maar het lijkt er op dat de band nog wat ervaring mist. Hoewel de frontman wat meeheeft van David Bowie in zijn vroege tijden, is dat ook de enige vergelijking die we met hem kunnen maken.
“Come On, I’m Waiting” heeft dan weer iets mee van “Dancing With Myself” van Billy Idol, wat op zich erg catchy is. Communions speelt gewoon hun nummers maar doet er helemaal niets mee. Ook op het podium is helemaal niets te beleven, de bandleden zijn precies wat verlegen en durven zelfs niet kijken naar het publiek. Dit is allemaal erg jammer want het zorgt er voor dat de songs helemaal niet overkomen. Het gevolg hiervan was dat de helft van de zaal verdwenen was tegen het einde van de show, of het late uur hiermee te maken heeft laten we in het midden. Er zit duidelijk wel potentieel in de muziek van Communions want hier en daar horen we een sterk refrein of een leuke melodie maar het geheel verzinkt wat in de diepte. Ook de sterkte van Froth en Ulrika Spacek hielpen hier niet bij.
Uiteindelijk werden we toch verwend in de Botanique door deze drie bands op dezelfde avond, in dezelfde zaal te kunnen zien. Drie bands in hetzelfde genre maar elke met hun eigen stijl. Het was boeiend om te zien hoe iedere band er op zijn eigen manier mee omgaat maar het was toch vooral Ulrika Spacek die de meeste maturiteit wist te tonen. Froth toonde dan weer dat een wall of sound ook interessant is om te beluisteren en Communions ten slotte heeft nog wat werk aan de live performance, spijtig.
