Dat hun eerste album Psychedelic Mango heet, zet meteen de toon voor het verdere verloop van hun muziek. De band die ondertussen al aan hun zevende album toe is, blijft op dezelfde golflengte zweven.
Niemand minder dan Kevin Parker, bekend van Tame Impala, zorgde voor de productie van hun nieuwe album The Weather. Maar de invloed van deze band was sowieso al voelbaar mits er ook twee andere leden aan dit project meewerkten. Twee jaar na het uitkomen van hun vorige album Man it feels like space again zijn ze terug van hun ruimtevaart om hun buitenaardse tunes aan ons te laten horen.
Toch gaat het niet enkel om inhoudsloze deuntjes die aanzetten tot excentrieke woonkamer-dansjes. Het album wil zijn licht schijnen op alle donkere dingen die onder de glinsterende buitenkant van ontwikkeling, geld en blanke privileges liggen. De plaat is opgenomen in Perth, de geboortestad van Pond.
Zo vertelde Nicholas Allbrook in een interview met NME dat het vooral gaat om contradictie. We willen een gezond, respectvol leven leiden, terwijl we zelf in essentie onrespectvol zijn. Aan het einde van al deze verwarring in onze vreemde, kleine, tegengestelde wereld is er het strand, zuiverheid en de natuur die ons allemaal samenbrengt.
Het album gaat van start met “30 000 Megatons”, een nummer dat veelbelovend begint en langzaam opbouwt om vervolgens een soort van dromerige extase te bereiken. We krijgen onder andere te maken met het schreeuwen van een elektrische gitaar, de typische echo’s en minimalistische deuntjes van een synthesizer om te eindigen met het vredige geluid van vogels. De boodschap die ze met hun album wilden brengen is volgens ons vooral in dit nummer merkbaar.
Het volgende nummer: “Sweep Me Off My Feet” begint iets meer uptempo en funky, maar opnieuw is de Tame Impala-vibe voelbaar. Het is een nummer dat de mogelijkheid heeft om te blijven plakken, al is het na een paar keer luisteren. Iets wat je over veel van de overige liedjes van dit album helaas niet kunt zeggen. “6A_B” knalt vanaf het begin met een hoop energie door de speaker om vervolgens over te gaan naar simplistische pianomuziek met wat vingergeknip om uiteindelijk gewoon uit te doven. Ook “Edge of the world Pt. 1”, dat vanaf het midden soms zowat een christmas-jingle-vibe heeft lijkt niet helemaal in het rijtje te passen. Op een psychedelische, zomerse versie van “All I want For Xmas” zaten we jammer genoeg ook niet te wachten.
Toch zitten er gelukkig nog enkele verrassingen tussen. Zo zie je jezelf bij het nummer “Colder Than Ice” al midden in de nacht onder een sterrenhemel met een sigaret in de mond op een verlaten autostrade aan de nog net toegelaten snelheid rijden. Ook “The Weather” en “Paint Me Silver” blijven na enkele keren luisteren wel kleven in onze gedachten.
Pond laat de luisteraars ietwat verward en gedesoriënteerd achter. Samenhang is er in het album moeilijk te vinden en weinig nummers blijven echt hangen. Wellicht was het dan ook niet de bedoeling om dijken van singles te maken. De band wilde graag een boodschap overbrengen die je na een paar keer luisteren en wat opzoekwerk wellicht kunt achterhalen. Pond wilde ons meenemen in hun kleine, eigenzinnige wereldje waar vrede en liefde is, maar vooral waar alles kan. Daar zijn ze, zonder twijfel, met glans in geslaagd.
Wie klaar is voor een tripje door Pond-land kan zich vanaf vandaag laten meevoeren.
