Ooit hadden we op zondagavond Duyster, het radioprogramma op Studio Brussel waarin Ayco Duyster ons meenam op een duistere, magische tocht naar muzikale weemoedigheid en ongedurigheid. Het was een verademing om een hectische week mee af te sluiten, na een katerdag eindelijk het bed in te kruipen of met het oor aan de radio gekluisterd mee te luisteren. Gisteren zorgden Jesus is my son en Peter Silberman in de Rotonde in de Botanique voor de perfecte zondagavondsfeer sinds we die na Duyster niet meer gekend hadden.
Jesus is my son, artiestennaam van Grégory Duby -die zichzelf dus als een god beschouwt- heeft net een nieuw album uit dat hij Faust et l’Enfer de Dante doopte. Gebogen over zijn eletrische gitaar laat hij de muziek spreken en het is tussen de noten door dat we een tristesse voelen zinderen waarbij de te luide airco in de zaal ons uit de sfeer houdt. Duby speelt passioneel en zacht de schoonste ‘morceaux’. Opkijken doet hij pas nadat het nummer gedaan is. Het stuk dat het meest raakt is wel het laatste, dat in september uitkomt en het verhaal vertelt van twee vrienden die de trip van hun leven maken, maar in een auto-ongeluk belanden. De vrouw sterft en Jesus is My Son speelt het verdriet van de man zo echt en tastbaar dat het diep in ons hart dringt.
Peter Silberman, frontman van The Antlers die met Impermanence voor het eerst een soloalbum uitbrengt, komt op kousenvoeten toe. “Karuna” is een prachtige opener die ons een zacht fleecedekentje over de schouders legt en een warme adem in onze nek achterlaat. Met 50 zitten we in de zaal, allemaal gekomen om te luisteren, en Peter is ons daar dankbaar voor. Op zijn debuut staan zes nummers, dus speelt Peter ook nummers van The Antlers, die het meest aansluiten bij zijn eigen stijl. Bij fluitende “Zelda”, dat net als “New York” uitgekleed wordt tot een pure versie, voelen we toch dat hij in zijn soloproject meer zijn ei kwijt kan en de nummers met meer passie bezingt.
Peter zorgt voor een intieme sfeer en we voelen onszelf verzonken in nostalgie en weemoed. “Parade” geeft een nostalgisch Antlers-gevoel en het voelt alsof ook Peter het speelt alsof hij er veel aan te danken heeft. Hij speelt uit vier verschillende The Antlers-albums om die hele periode te omvatten. In “Maya” laat hij ruimte en pauze en een emotionele zucht geeft het nummer de diepgang die het nodig heeft. Ook “Corsicana” barst van emotie. Silberman legt zuiver alle noten neer en het is zo ontroerend schoon dat we zin hebben om onze zakdoekjes boven te halen. Zijn vibrato is subtiel, maar toch aanwezig en tilt het nummer van oppervlakkig naar dynamisch.
Op zijn dooie gemakje wandelt hij tenslotte weg op kousenvoeten en zo willen wij ook naar huis gaan. Om ons daar in onze zetel te nestelen met een rood wijntje, met een warm gevoel in ons hart en heimwee naar een zaal die van ons gerust een saunatemperatuur mocht bereiken, zolang de airco maar stil is.
Setlist
Karuna
Zelda
New York
Thirteen
Maya
Shiva
Parade
Corsicana
Ahimsa
