Na een eerste EP in 2016 en een hele resem aan shows, schenkt Major ons vandaag hun tweede EP With So Much Open Space. Hoewel er al eens beweerd wordt dat emo een uitstervend genre is, is er met Major een goed tegenvoorbeeld.
Hun EP beginnen, doen de jonge heren uit Gent en Kortrijk met “Recognise Me”, dat start met een eerder snel pop-punk achtige intro, waarna het wat rustiger wordt en we de eerste vocals horen. Wat meteen opvalt is dat er uitstekend werk geleverd is tijdens het opname- en mixingproces, alles klinkt klaarhelder. Wat volgt is een zeer mooie song waarop er met de ogen dicht nog het meest van genoten kan worden, relatief snel maar meewiegbaar. Het tweede nummer, “Go Long, Kid”, is een trage song waar tranen hun thuis vinden. Met langerekte vocals wordt het refrein verzorgd, en na een intermezzotje is het tijd voor het betere danswerk met een wat zwaarder emotioneel einde.
Het is niet altijd traag, soms kruipt er wat snelheid in zoals in “Nothing Will”. Je kan voelen dat er hard aan gewerkt is, geen standaardstructuur deze keer. De vocals worden dit keer deels verzorgd door de mooie stem van Amber Verschuere. Het geheel doet ons denken aan een zwoele regenachtige dag, waar we met z’n allen aan de ruit zitten, dromend over de mooie momenten we samen beleefd hebben, maar tergelijk mijmeren over de moeilijkere dagen.
De afsluiter is een akoestisch nummer, “Between Violet Street And Where You Love Now”, waar we ons nog steeds in dezelfde setting vinden als het vorige nummer, maar dan met nog wat meer verdriet. Het voelt net alsof je in aan het kampvuur zit van een lang en uitputtend chirokamp, voldaan maar al vol heimwee. Kort, traag maar krachtig en raakt zijn doel zoals een akoestisch nummer hoort te doen.
With So Much Open Space komt zachtjes op gang, en sluit af met twee ijzersterke songs: een meer dan geslaagd vervolg op To The Wall. Op 17 mei wordt hun EP voorgesteld in de Kinky Star, tot dan?
