LiveRecensies

PopKatari Birthday @ Reflektor: Zetels, gps’en en vooral veel noise

LiveRecensies

PopKatari Birthday @ Reflektor: Zetels, gps’en en vooral veel noise

Hoe moeilijk kan het zijn een gps te volgen? Heel moeilijk, zo blijkt. Eens we de Waalse grens zijn gepasseerd, krijgen we het heel moeilijk. Na een tijdje in cirkels gereden te hebben, vinden we dan toch de juiste rijstrook richting Liège. Duidelijk zichtbare verkeersborden waren niet misplaatst geweest. Gelukkig zijn we uiteindelijk toch aan de Reflektor geraakt. Waarom, vraag je je misschien af? Vandaag wordt daar namelijk het achtjarig bestaan gevierd van het collectief PopKatari. Ter gelegenheid organiseren ze een minifestival.

Dankzij ons gebrek aan ruimtelijk inzicht, komen we wat later aan dan verwacht. De Nieuw-Zeelanders van Hollywoodfun Downstairs zijn ondertussen al aan hun laatste twee nummers gekomen. Spijtig dat we de rest gemist hebben, want hier zit heel wat power achter. Wat bovendien ook merkwaardig is, is dat deze heren niet op het podium optreden, maar in het publiek. Zalig, toch?

Veel rust wordt ons niet gegund, want nog geen kwartier later horen we scheve beats vanuit de grote zaal komen. Ons zo snel mogelijk naar daar begeven, is de boodschap. Het zou zonde zijn zelfs maar een seconde van Onmens te missen.

Voor de gelegenheid werken de Gentenaren met heel wat intro’s. Op deze manier heeft gitarist Kasper Van Esbroeck steeds voldoende tijd om stiekem van gitaar te wisselen tussen nummers. We willen niet zeggen dat het van ietwat vreemd naar compleet geschift varieert, maar… Dat is nu eenmaal de enige mogelijke beschrijving. Kreungeluiden nemen meer dan eens de monitors over. Maar dat maakt het enkel nóg zaliger.

Met ‘Encore deux chansons’, laat frontman Sigfried Burroughs weten dat het er bijna op zit voor Onmens. Door op te volgen met het überbrakke “Take A Life”, verzacht hij gelukkig het veroorzaakte verdriet.

Niet veel later neemt Brutus over. Dit belooft even heel strak te worden. Of toch niet? Een foute timing van frontvrouw Stefanie Mannaerts, zorgt voor een awkward momentje. ‘Sorry. Thank you for clapping.’ Het publiek vergeeft het haar gelukkig. En terecht, want vanaf hier levert ze een prachtige prestatie van achter haar drumstel.

Naar het einde toe, neemt Stefanie meer dan eens het publiek in de ban met een wonderbaarlijke vocale solo, die steeds plotsklaps omslaat in loeiharde gitaren en vernietigende drums.

‘Thank you so much. Enjoy the rest of the night’ wordt gevolgd door een indrukwekkende gitaarsolo, waarna “Eviva Espana” van opa Leo Caerts door de speakers galmt. Gevoel voor humor is duidelijk aanwezig binnen Brutus.

Praktisch gelijktijdig begint het West-Vlaamse duo van The Glücks aan hun set in de foyer. De kleine oppervlakte doet de sfeer enkel toenemen en we merken dat menig toeschouwer het moeilijk krijgt met stil te blijven staan op deze strakke punksongs. Tussen nummers in, probeert frontman Alek wat te communiceren met het publiek. Dat lijkt echter moeilijker dan verwacht. De meerdere effecten op zijn stem zorgen ervoor dat dit uitdraait in niet meer dan wat onverstaanbaar gebrabbel. It sounds cool, though. Drumster Tina kondigt wat later hun laatste nummer aan, waarop Alek zowat onmiddellijk het publiek induikt. Wij zijn alvast volledig overtuigd van hun kunsten.

Tijd om ons terug naar de grote zaal te begeven. Cocaine Piss staat klaar om de boel af te breken met hun rauwe noisepunk. Het heeft even geduurd, maar het publiek begint eindelijk te snappen dat moshpits zijn toegelaten vandaag. Gelijktijdig wordt de eerste crowdsurfer richting podium begeleid en grijpt deze maar al te graag zijn kans om frontvrouw Aurélie Poppins een knuffel te geven. Lang duurt het bovendien niet voordat Aurélie beslist betere oorden op te zoeken en wisselt podium voor publiek in. Hier gaat ze meerdere keren tegen de grond, waardoor sommigen zich zorgen beginnen te maken. ‘Ça va? Oui, oui, encore deux chansons.’ Altijd leuk te zien dat mensen bezorgd zijn. Gelukkig is dit voor niets nodig, want onmiddellijk hierna begint Aurélie al schreeuwend weer verder door het publiek te huppelen.

Voor de eerste keer vanavond wordt ons eventjes rust gegund. Na even een fris luchtje te scheppen, keren we terug om headliner van vanavond te beleven: Kapitan Korsakov.

Met “Caramelle” is de toon direct gezet: strak, stevig en intens. In tegenstelling tot frontman Pieter-Paul Devos, heeft het publiek wat moeite om terug op gang te komen. Pas enkele nummers later, tijdens het intense “Cancer”, begint iedereen weer los te komen en is de eerste KKK-pit een feit. Even verschieten wanneer Pieter-Paul opvolgt met ‘Thank you for showing up and stay around. This is our last song.’ Tijdens “Strobo Stripper” zitten we met een bang hart af te wachten. Is dit effectief al het laatste nummer? De smiechten. Ze spelen (gelukkig!) gewoon door. We hadden dus wel bijna een hartaanval gekregen, hé.

Halverwege de set krijgen we te horen dat het onze geluksavond is. ‘This new song is a song we haven’t played live before. We recorded it in a session for our previous album. It didn’t make the record.’ Vaag, intens en scheef zijn slechts drie woorden die in ons opkomen. Diegenen die erbij waren, zullen het beamen. Wij vinden het alleszins spijtig dat het de plaat niet heeft gehaald. Een mens kan niet alles hebben in het leven, natuurlijk.

Wanneer het einde nadert, weet iedereen maar al te goed wat te verwachten. De opkomst van extra bassist Dries Hoof, bevestigd onze vermoedens: tijd voor “In the Shade Of the Sun”. Lief als hij is, draagt Pieter-Paul het op aan Steak Number Eight frontman Brent Vanneste en vriendin Sarah Veders. Zij hebben namelijk vanuit Amsterdam gehitchhiked om hier te kunnen zijn.

Wanneer de gitaren doven, wordt nog maar eens duidelijk hoe hard iedereen in de ban is van deze intense rit. Iedereen zingt met volle overtuiging mee. Het stevigere gitaarwerk neemt onmiddellijk hierna weer over en brengt iedereen in een roes, waar we mogelijk nooit meer uit geraken. En dat vinden we best oké.

‘I was standing here and someone kept farting all the time. I’m sure it was that girl. No, it was actually me.’ Al grappend wordt overgegaan naar een van Kapitan Korsakov’s meest intense nummers: “Rabid Ghawazi Shuffle” om geruisloos te eindigen in het ijzingwekkende “Very Friendly Fire”.

Na een oorverdovend applaus, besluiten de Gentenaren het hier niet bij te kunnen laten en keren nog een laatste keer terug met het oorverdovende “Don’t Believe the Hope”.

Wanneer we de zaal verlaten, heeft The Night reeds de discobar ingepalmd. Dit lijkt ons het perfecte moment om ons even neer te leggen in de dichtstbijzijnde zetel. Wat een prachtidee, eigenlijk: zetels. Het is beslist. We gaan een petitie starten. Elke concertzaal zal vanaf heden zetels hebben.

Related posts
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Eerste namen Rock Herk 2024: Brutus, Whispering Sons, Herman Brusselmans en meer!

Nu de affiches van ’s lands grootste festivals almaar meer vorm beginnen krijgen, beginnen ook de eerste namen van de middelgrote varianten…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Jera on Air maakt met Architects laatste headliner bekend

Afgelopen maand voelde voor iedere Jera on Air-liefhebber aan als een zwart gat. Nadat in december bijna dagdagelijks nieuwe namen aan de…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

België boven op Rock Werchter 2024 met o.a Brutus, J. Bernardt en BLUAI!

Het is de ‘Week van de Belgische Muziek’ en dat laat Rock Werchter niet onopgemerkt passeren. Vandaag voegt de organisatie immers een…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.