“It may not be the lightest listen, but in these chaotic times, it’s a cathartic one”
Death Song is het vijfde album van The Black Angels, een psychedelische rockband uit Austin die al sinds 2004 bestaat. De plaat komt uit op 21 april en ligt volledig in de lijn van de vorige albums. Deze zijn allemaal psychedelisch en vaak met een duistere insteek. In dit album staat het politiek klimaat van de Verenigde Staten centraal naar aanleiding van de verkiezingen in 2016. De teksten zijn dus iets zwaarder dan de vorige albums, maar qua sound is deze toch heel erg vergelijkbaar.
Dat we hoge verwachtingen hebben van de Death Song van The Black Angels kunnen we niet onder stoelen of banken steken. De vijfkoppige psychedelische rockband stelde voordien zelden teleur en zeker hun vorige plaat Indigo Meadow, die uitkwam in 2013 sloeg meteen in als een bom. We keken dus met volle verwachtingen uit naar Death Song. Hoge verwachtingen zijn nooit goed, zo blijkt maar weer. Waarom? Death Song is slechts een zwakkere versie van de vorige plaat.
In slechts drie songs kan het aan de kwaliteit van het vorig album tippen, in “Currency”, “I’d Kill for Her” en “I Dreamt”. Het eerste lied op de plaat is “Currency”, wat een goede opener blijkt te zijn. Meteen vallen de uitbundige gitaren op in combinatie met de overweldigende riffs en de specifieke stem van zanger Alex Maas. Deze drie elementen zorgen ervoor dat de sfeer er meteen inzit. Het voelt daarom vanaf het eerste moment heel vertrouwd aan, maar tegelijk snakken we naar meer omdat het nummer van minstens even hoge kwaliteit is als vorige hits.
Het wordt vervolgd met “I’d Kill For Her”. Qua tekst een emotioneel lied over hoe ver we zouden gaan voor liefde, maar instrumentaal heel pittig en energiek waar de gitaren weer in uitblinken. Dit is echt hoe we The Black Angels kennen en hoe we ze willen blijven horen. Wat dan écht de verwachtingen overtreft is “I Dreamt”. Wat dit lied zo goed maakt is de absurde tekst en de aanstekelijke riffs die zorgen dat je het na één keer horen niet meer uit je hoofd krijgt.
De derde song op het album vertelt ons waarom de plaats ons niet volledig kan overtuigen. In “Half Believing” wordt gezegd: “I’m half believing, I’m half suspisous”. En zo voelen we ons ook. We geloven in de kracht van The Black Angels, maar het voelt aan als een B-kantje van Indigo Meadow. Kortom: te veel gelijkenissen en te weinig nummers die eruit springen.
The Black Angels zijn zeker nog niet afgeschreven na één minder album, maar de band gaat al lang mee waardoor er meer vergelijkingsmateriaal is en zo wordt overtuigen altijd maar moeilijker. Keep on trying, boys!
Hier kan je de plaat al eens voorbeluisteren!
