Alejandro Ghersi zag het levenslicht op 30 April 1990 in Caracas, Venezuela. Hij opereert vanuit Londen en is vooral bekend om zijn unieke muzikale stijl onder de naam ‘Arca’. Zijn compositorische elektronische aanpak werd pas recent (2014) bejubeld toen hedendaagse artiesten hem op de boot trokken in de productie van menig succesvol album. Met zijn derde solo album geeft hij ons een nieuwe blik op zijn carrière waarin we deze (eigenlijk) mixtape moeten zien als een muzikaal geheel van 43 minuten.
“Piel” neuriet ons het album in alsof het eerste wat ons te doen staat, slapen is. Feedback en orkestrale bassen staan hem bij wanneer hij overgaat in zijn moedertaal. Spaanse strofen leiden ons naar het tweede nummer “Anoche”. Dit deel mengt er hier en daar een paar van zijn typische klanken doorheen. Zijn herkenbare schelle pianotonen gehuld in reverb tegenover bassen waarvan men de dieptes niet kent maken ons ervan bewust dat we wel degelijk naar een Arca-album luisteren.
In “Urchin”, het vierde nummer op de mixtape, komen we in aanraking met een ritme zoals we dat van Ghersi kennen. Niet echt een kick, niet echt een clap of snare en al helemaal geen hi-hat. Dit is de wereld van Arca en daarin bestaan geen muzikale conventies. De ruwe bassen en dissonante pianotonen geven het even een opdringerige kleur in deze oase van donkere rust, maar komen niet overeen met de zenuwachtigheid van bijvoorbeeld Xen (2014). Alejandro Ghersi houdt zich deze keer bij een ietwat simpele aanpak, wat het tot nu toe ook de meest toegankelijke plaat maakt van de drie.
“Reverie” gaat de epische kant op. Als Game Of Thrones van Venezuleaanse maak was, hadden we ze dit aangeraden. De drie minuten en twaalf seconden van deze track zouden een geweldige intro vormen van een serie van dat kaliber. Ghersie laat zich in deze videoclip zien op prothetische paardenhoeven, vol moed als een performer, maar uiteindelijk wankelend en zwak. Iets dat het nummer qua beeld sterkte geeft. Een primeur, aangezien we Alejandro zelf nooit zagen in zijn clips, maar hij noemde dan ook dit album naar zichzelf.
In “Castration” horen we weer wat meer frustraties naar boven komen. Ghersi durft redelijk breakcore uit de hoek te komen in dit intermezzo en doorbreekt daarmee even de rust. We hebben lang genoeg zijn falsetto zangstem mogen bewonderen. Hoewel dit een instrumentaal stuk is, is dit het moment om te speculeren over de aanwezigheid van zijn stem in de rest van de mixtape. Nog nooit eerder kwamen we zo dicht bij het gevoel van deze Venezolaan. De overgave aan langgerekte tekstuele zangpassages laat ons gluren in een emotionelere kant van Alejandro Ghersi. Een zangwijze die ons hier en daar doet denken aan uithalen van Sigur Rós-zanger Jonsi.
Toch lijkt hij hierna standvastig zijn stem te gebruiken. “Sin Rumbo” en “Coraje” brengen ons terug naar zang en rust. Hoewel hij het hier en daar lijkt te verliezen door middel van half geïntegreerde ‘beats’ en een neiging naar een agressieve opbouw. Onderdeel van deze sequentie is “Whip”. Twee minuten aan geluiden die men kan refereren met het slaan van een zweep. De knappe breaks geven het een extra interessante laag.
“Whip” gaat over in “Desafio.” Een zeer poppy nummer dat breekt met alles dat we al van hem hoorden. Alles wat hij voor Björk (Vulnicura), Kanye West (Yeezus), FKA Twigs (EP2) produceerde lijkt zich in één nummer op te dringen. Repetitieve synths ondersteund door die irritante luchthoorn die we zo vaak in hedendaagse hip-hop horen. Toch is dit een bevrijding, niet alleen voor ons maar ook voor Ghersi zelf. Zijn jeugdige zelf is hier zo aanwezig dat het een verademing is terug te denken aan zijn tijd als Nuuro, waarmee hij dromerige synthpop maakte in de trend van The Postal Service en Passion Pit. Hoewel deze laatste en Arca niet verder uit elkaar kunnen liggen, krijgt hij het voor elkaar er een meer dan aanvaardbaar pop nummer uit te wringen.
“Fugaces”is een nummer met uitgereikte synthpartijen waarop hij bedeesd een verloren liefde toezingt. “No, no quiero vivir preso de la melancolía” – “Nee, ik wil niet leven met deze melancholie” zing hij als refrein. In “Miel” gaat hij verder op zijn gemis. Hij refereert naar zichzelf als zijnde honing (zie titel) die rustig gegeten moet worden. Eveneens een rustig geweven nummer met afwisselende melodische partijen tussen holle bassen, hoge synths en zijn fragile stem. Twee nummers die na een poppy “Desafio” weer vragen om concentratie. Het laatste “Child” (tevens de enige engelse titel van het album) is een goed uitgedachte compositie van bijna alle geluiden die hij in het album naar voor bracht. Fonkelende pianotonen op de rust van het lage register faden uit naar een totale stilte waar we ons nog niet echt aan verwacht hadden.
Ja, we hebben hier te maken met een schaars in leer geklede man waarvan die enge slager om de hoek nog wat kan leren. Daarenboven zijn we ons zeker bewust dat Ghersi mogelijks een bepaalde angst creëert met zijn gevisualiseerde fantasieën, maar dat neemt niet weg dat we hier te maken hebben met muziek waar uit geleerd kan worden. Kanye, Björk, FKA Twigs en Frank Ocean gingen ons al voor om zijn muzikale talent te erkennen. Arca lijkt nu steeds meer in dat rijtje te passen in plaats van achter de schermen.
Facebook / Twitter / Instagram
