Soms loont het om eens over het muurtje te kijken bij onze noorderburen. De Nederlandse band Moss maakt al veertien jaar fijne indierock en speelde al van Noorwegen tot Amerika. Toch lieten de Amsterdammers België vaak links liggen. Aan de hoge concentratie Nederlanders in het publiek, blijkt dat gevoel ook wat wederzijds. De band bewees met hun strakke en energieke set in Trix de vele thuisblijvers hun ongelijk.
De jongens van Bonzo hadden twee opdrachten mee gekregen: het publiek warm maken voor Moss en het zonnige weer mee te nemen in de zaal. En daar slaagde de band met glans in. Hun chille gitaarrock overhaalde iedereen die op het balkon stond te genieten van de laatste avondzon om toch binnen te komen. Dat was op zich al een grote overwinning en dat ze daarna nog onze aandacht wisten vast te houden met hun eenvoudige maar fijne nummers, scoorden ze al bonuspunten. Vergelijkingen met Mac DeMarco zijn natuurlijk snel gemaakt, toch hadden de nummers van Bonzo een eigen gezicht. De speelse melodieën van “Bassi” en “Salty Water” bleven nog lang in ons hoofd hangen.
Strike, de nieuwe plaat van Moss, werd in Nederland letterlijk bedolven onder de superlatieven. Het NRC Handelsblad noemde het “een triomf” en de Volkskrant had het over “een hoogtepunt in de Nederlandse rockgeschiedenis”. De band plukte dan ook uitvoerig uit dat nieuwe album en speelde er maar liefst 11 nummers van. De rest van de set werd gekruid met wat ouder materiaal, dat vooral bij de (Nederlandse) fans op herkenning kon rekenen. Waar de Nederlandse pers zo lyrisch was, negeerde de Vlaamse media hun plaat compleet. Misschien was dat ook de verklaring waarom er haast meer Nederlanders dan Belgen in het publiek stonden.
Dat Moss hun tour begon in Antwerpen, was geen toeval. De nieuwe plaat werd opgenomen in de Vantage Point studio van dEUS in Antwerpen onder het alziend oog van Arne van Petegem (aka Styrofoam). Als we alle persberichten mogen geloven, vond de band zich er opnieuw uit en kwamen ze als herboren uit de studio. En inderdaad, op het podium van Trix zagen we een band die er zin in had alsof ze nog maar een jaar op de planken stonden.
Met twee nummers van hun nieuwe plaat vloog Moss er meteen in. “The Promise” trok meteen de aandacht en het sleepende “Bored To Death” overtuigde de laatste twijfelaars. Hun nummers zijn compact, goed gedosseerd en hebben genoeg weerhaakjes om te blijven hangen. De vergelijkingen met The Shins of Wilco mag Moss als een ereteken dragen, want de band speelt op datzelfde niveau. Ook nieuwe single “I Don’t See You Trying” past in die categorie. Het nummer duurt slechts twee minuten, heeft nu een bloedmooie videoclip en beukt hopelijk de poorten naar België open.
Moss raasde als een dolleman door hun set. Slechts heel af en toe namen ze een adempauze, waarop frontman Marien Dorleijn die vulde met de opmerking dat hij heel slecht is in praten met een publiek. Een open deur intrappen, heet dat dan. Toch reageerde het publiek enthousiast op Dorleijns vragen. Hij legde meteen ook en passant de verschillen tussen een Nederlands en een Belgisch publiek bloot. Want tijdens de subtiele intro van “Strike” merkte hij op dat dan het Nederlandse publiek begint te praten, terwijl Belgen stil blijven. Op de vraag hoe dat komt, antwoord iemand “Respect!”. Het resultaat was een beklijvende versie van “Strike” die de hele zaal stil kreeg.
Tussendoor gooide “I Apologise” wat Paul Simoneske ritmes in de mix en deed “With You” ons denken aan het beste van The War on Drugs. Ironisch genoeg speelde The Shins op diezelfde avond in de Paradiso in Amsterdam. De Amerikaanse band slaat jammergenoeg België over, maar met Moss hadden we een heel degelijk alternatief te pakken.
Moss bleef variëren en raakte niet verstrikt in één enkele stijl. “Almost a Year” kreeg een lekkere synth intro. Op “It’s So Hard To Keep a Secret” namen ze wat gas terug, zonder saai te worden, en daarna schudden de drums ons wakker tijdens “Spellbound”. Afsluiters “She’s Got A Secret” en “My Decision” trokken nog eens alle registers open. Het samenspel tussen gitarist en frontman stuwde de nummers in de richting van postrock.
Bij gebrek aan coulissen, moesten de jongens van Moss eventjes naast het podium staan wachten voor ze aan de bissen konden beginnen. Gelukkig konden ze er zelf best mee lachen, want het zag er best wel awkward uit. Moss eindigde in schoonheid met twee crowdpleasers waarvan vooral “I Like The Chemistry” bleef nazinderen. De Nederlanders hebben zich bewezen in Trix, nu is het aan het Belgisch publiek.
Setlist: The Promise/Bored To Death/Angry Young Man/Don’t Look Me In The Eye/Today’s Gold/It’s So Hard To Keep A Secret/Ghosts/Tiny Love/Spellbound/Almost A Year/With You/I Don’t See You Trying/I Apologize/Strike/Me Me Me/Kathmandu/The Hunter/What You Want/She’s Got A Secret/My Decision//…/I Like The Chemistry//
