Shht, uitgesproken zoals je leerkracht in het eerste middelbaar, bracht gisteren in het Krawietelke hun 7” release show. Hoewel ze eerder nog niets officieel uitbrachten, zijn de vijf jonge Gentenaren zeker geen onbekende meer, want goed een kwartier voor de geplande start stond het café al boemvol. Om het met de woorden van de vrouw naast onze beer te zeggen: naar het toilet gaan is onmogelijk geworden, je raakt gewoon niet meer door het volk.
Na een week zoveel Tetris gespeeld te hebben, zat hun laatste single steevast in ons hoofd. Met grote verwachtingen trokken we richting de plaats van de waarheid. We waren bijna vergeten dat er gefilmd ging worden voor hun volgende krankzinnige videoclip, al werd dat wel snel weer duidelijk toen er aan het volledige publiek glowsticks werden uitgedeeld. Met een kleine vertraging, ze zullen vast door al het volk niet op tijd op het podium geraakt zijn, begonnen we met bedampte ruiten aan wat een hels optreden werd.
Toeval of niet, 20 meter verder was er de jaarlijkse kermis, maar hier deed Shht zeker niet voor onder: vanaf de eerste noot had je door dat dit een serieuze band is die niet serieus genomen wil worden. Snelle riffs werden onder gedoopt in een chaotische oase van een synthesizer en knotsgekke effecten op de vocals. Dat deze effecten zo sterk waren dat de bindteksten amper verstaanbaar waren, zorgde enkel voor nog meer sfeer. De strakke drums waren het teken voor een vriendin van de band om in carnavalskleren op de toog te kruipen en daar een halve set lang slagroom in en rond haar mond te sproeien.
Dat er gefilmd werd, weerhield niemand om ongegeneerd mee te dansen op de prachtige nummers, zeker ook een gevolg van het uitstekende werk van de geluidsman: werkelijk alles zat goed in elkaar. Toen de vrouw op de toog eindelijk besloot te crowdsurfen konden we al onze aandacht in de set steken en werden we verwend met gekke en geniale songs. Als er dan toch iets misliep, de basgitaar viel soms uit, werd dit fantastisch opgelost met een fantasietje (willekeurige geluiden die het publiek na moest zingen) van de ervaren frontman dat iedereen kon appreciëren.
Enkele minuten nadat de zaal uit volle borst 15 keer ‘time’ meejoelde, zat de set erop. Dit was niet naar de zin van het enthousiast dansende publiek, veel was er dan ook niet meer nodig om er nog een laatste bisnummer uit te krijgen. Toen werd de micro aan de kop van de gitaar gehangen, zodat de man, die normaal voor strakke akkoorden zorgde, veranderde van job en als een geluidsman de microfoon boven het publiek liet gaan. Na de laatste groove van de drummer waar je een kasteel op kan bouwen, had iedereen plots zin in Aalst Carnaval.
Shht kwam, zag en overwon het Krawietelke met gekke songs waarop gewalst, gemosht en gelachen kon worden.
