Dirk. is een band. Een beschrijving die vaak terugkomt als je het viertal uit Tielt en Ingelmunster op het wereldwijde web probeert te traceren. De bronzen medaille van Humo’s Rock Rally 2016 speelde al enkele mooie supportshows, denk maar aan De Staat, Robbing Millions of DIIV. Ze zijn stilaan klaar om kleine en maar zeker ook wat grotere venues aan te vallen. Zo staan ze binnenkort op Schoolrock Festival te Kontich. Gisteren stonden ze in Café Den Trap in Kortrijk, en daar wilden wij zeker bij zijn.
In het knusse en gezellige Café Den Trap werden we kort en bondig begroet: “Hallo, wij zijn Dirk.” De band vermeed van bij aanvang het doekjes winden en het rond de pot draaien, wat de hele show zo zou blijven. Na een korte intro in neutraal werden versnelling 1 tot 3 meteen overgeslagen in de stevige opener “Gnome”, die de aandacht van het publiek meteen op scherp zette.
We herkenden gitarist Pieter-Willem Lauwers en zanger en bassist Jelle Denturck, die hun sporen reeds verdienden bij Protection Patrol Pinkerton. Het was echter meteen duidelijk dat de muziek van Dirk. een heel andere richting uitgaat dan de aanstekelijke indiepop van PPP. Indierock die heel noise aandoet, met ook garage invloeden, in een rauwe en kruimelige sound. Ook vocaal liet Jelle Denturck een heel ander gedaante zien dan we van hem gewoon zijn. Zijn uithalen, die al vanaf het openingsnummer indruk maakten, ketsten door het café en hij screamde hier en daar met heel wat allure.
We herkennen het volgende nummer “Waste” vanop de finale van Humo’s Rock Rally. Erg dansbaar en herkenbaar, een liedje dat in je oren blijft plakken als een hardnekkige kauwgom in iemands haar. De backing vocals van Frederik Desmedt vormden hierbij een mooie toevoeging aan de karakteristieke stem van de energieke Denturck, en samen zongen ze ons toe in het catchy refrein: “God I’m only wasted.” Alsof ze van bovenaf vergeving moesten vragen omdat ze zich zo aan het amuseren waren. Want zo stonden de bandleden alle vier voor ons: de dynamiek en het plezier straalden van hen uit in alles wat ze deden.
Wat volgde waren enkele heel jachtige, snelle en ophitsende songs, waarin drummer Ruben Vanhoutte het voortouw nam. Dat hij als drummer bij onder andere Faces On TV en Noémie Wolfs reeds heel wat ervaring meedraagt in zijn muzikale rugzak, staat als een paal boven water. Met krachtige slagen en erg gevarieerde ritmes stuwde hij de band vooruit, gewoon rechtdoor zonder ook maar enige aarzeling om een zijweg in te slaan.
Het moest ook niet altijd hard en gruizig zijn. In “Lek” zette zanger Denturck vocaal in, liet zijn bas die zanglijnen vervoegen, om daarna ook vergezeld te worden van de twee gitaristen, die voor dit nummer een heel warm gitaargeluid hanteerden. Een heel vrolijke sound, die ons na een week vol mooie dagen toch serieus deed verlangen naar de zomer. Het einde van het nummer werd weer wat ruiger, dus bleef het tempo, dat tot hiertoe in de set zat, mooi constant.
Datzelfde tempo werd er vervolgens toch wat uitgehaald met een zich geheel eigen gemaakte cover van Beach House, waarin zanger Denturck ook de breekbare kant van zijn stem liet zien, en een zachtere ballad. We zijn er nog steeds niet aan uit of dit nu een rustpunt vormde in de set of eerder een breekpunt. Veel tijd om daarover na te denken hadden we echter niet, want meteen daarna werd het geweldige tweeluik “Hide” en “Hit” op ons afgevuurd. Twee nummers die aantoonden dat de band het potentieel heeft om een hit als “Hit” te schrijven en die dan ook heel enthousiast te brengen. De schwung zat er, voor de mensen die het even kwijt waren, weer helemaal terug in. Geen emmers en spades dus bij “Zand”, maar tonnen energie en een lust voor het oor was wat we kregen. We gingen stilaan naar het einde van de set, maar de mannen van Dirk. waren nog lang niet uitgeput.
Desondanks was het dan toch tijd om afscheid te nemen. Laatste song van de avond begon als een nummer dat van Explosions In The Sky had kunnen zijn, waarbij zanger Denturck als een orkestmeester voor het podium kwam staan en de andere bandleden dirigeerde met zijn heen en weer wiegende basgitaar. De song werd vervolgens onder impuls van drummer Vanhoutte geleidelijk aan versneld richting een heuse climax, om daarna toch weer stil te vallen. Met zijn bas ging de zanger het publiek in en jutte hen op om samen met het viertal te brullen, ging hierna in foetushouding gaan liggen voor het podium met zijn microstaander boven hem hangend, om tenslotte nog een laatste keer los te barsten begeleid door enkele mokerslagen op de drums en scheurende gitaren. Voor we het beseften was het na dit ietwat vreemd aandoende einde plots gedaan. Dirk. ging van het podium. Dirk. is een band. En wij? Wij zijn fan.
