Dat het gisteren Internationale Vrouwendag was, vierden wij al uitgebreid met onze ode aan muzikale powervrouwen. Ook het vrouwelijke drietal Dream Wife zag de kans schoon een stevig feministisch statement te maken. De Britse Alice Go en Bella Podpadec en de IJslandse Rakel Mjöll kennen elkaar van de kunstschool in Brighton. Dream Wife begonnen ze als een ‘fake girl band’ om het als kunstproject te gebruiken. Ze schreven enkele nummers, namen ze op, speelden ze op de opening van een exhibitie en van het één kwam het ander. Hun mosterdzaadjes halen ze bij andere knalvrouwen als Debbie Harry, Grimes, Sleater-Kinney en -o ja- de Spice Girls.
Met “Somebody” schreven ze ‘a ballad for women’ die het genre van indie punk alle eer aandoet. Het nummer verkent het leven in een vrouwelijk lichaam. Over vrouwen die hun eigen lichaam bezitten en als strijders van vrouwelijkheid de wereld inpalmen. Met een snedige baslijn als wapen en een gitaar met -zo zou Alex Callier het zeggen- een grain die meer korrel bevat dan de doorsnee kleuterzandbank. Mjöll zingt Emily Haines (Metric)-gewijs ‘I am not my body, I am somebody’. Punchy tekst, statement gemaakt. ‘Something’ om naar te luisteren dus.
Volgende week staan de drie voor het eerst in de VS op het podium van het SXSW festival en later gaan ze op tour met The Kills.
Website / Facebook / Twitter / Instagram / YouTube
