In de Charlatan is het nooit stil, er is altijd wel iets te doen. Gisterenavond was het de beurt aan Pavlove en Frøwst om de vloer van de Charlatan te doen daveren. Daar leken heel wat mensen naar uit te kijken want al heel vroeg op de avond was het er over de koppen lopen. Beide bands wisten op hun eigen manier te overtuigen, de ene met gitaren en de andere met synths, heel veel synths.
De band die de spits mag afbijten, is Pavlove. Niet vanaf het eerste nummer maar vooral vanaf het tweede, hebben ze onze aandacht beet. De stem van Fabian Rasti klinkt echt heel droog en zwaar, maar een stem zoals deze past perfect bij de muziek die ze spelen. Op bepaalde momenten doet het ons wat denken aan Allah-las, vooral dan de gitaarrifjes. Wat de band live ook goed tot z’n recht laat komen, zijn de backing vocals. Het is misschien een klein detail maar toch zorgt dit detail voor een extra touch.
Als we eerlijk moeten toegeven, het is allemaal wel nogal braafjes. Het mist wat aan originaliteit, maar dat is natuurlijk geen drama. Het zelfvertrouwen van de bandleden groeit doorgaans de set, wat resulteert in het nodige enthousiasme die nodig is om de songs met de juiste hoeveelheid power het publiek in te sturen. Wat ons het meeste is bijgebleven, is het kleine meisje uiterst links op het podium die toch wel duidelijk wist hoe ze haar gitaar moest bespelen.
De tweede band van de avond Frøwst heeft in Gent blijkbaar een enorme fanbase rondlopen. Vooraan het podium is het echt drummen om een geschikt plaatsje te bemachtigen. Maar goed, we zijn ondertussen geïnstalleerd en het optreden gaat van start. Al van bij de eerste klanken die de band produceert, worden we omver geblazen. Ze klinken heel bombastisch en de bewegingen van frontman Arne zorgen in combinatie met de muziek voor iets heel eigenaardigs. Zo hebben we het graag.
Als we één puntje van kritiek mogen geven, de drummer lijkt in het begin wat onzeker en zit er soms een beetje naast. Geen drama jongens, schoonheidsfoutjes moeten kunnen, zeker als je weet dat dit nog maar hun derde optreden na de finale van Humo’s Rock Rally is. Het eerste hoogtepuntje van de avond is wanneer de band een cover van Madonna speelt. “La Isla Bonita” klinkt in de versie van Frøwst dan ook zonder twijfel beter dan de originele versie, sorry Madonna.
Zo groeit de band ook verder tijdens het optreden. De drummer die daarnet nog wat onzeker leek, voelt zich nu volledig in zijn sas en speelt ondertussen met veel meer zelfvertrouwen. Het is moeilijk om de sfeer die in de zaal hangt te beschrijven. We wanen ons momenteel echt in de jaren tachtig en een nummer zoals “Laura” doet dit gevoel alleen maar groeien. Wat een topnummer trouwens.
Het ultieme hoogtepunt hebben ze duidelijk als laatste gehouden. “Moon” is zonder twijfel het beste nummer van de set en wat ons hier opvalt, is een uitermate sterke zanglijn in het refrein. Speelden ze dit nummer op de finale van Humo’s Rock Rally, dan ging een top drie plaats er zeker ingezeten hebben. De band verlaat het podium en het publiek blijft schreeuwen om nog enkele nummertjes van hun favoriete band te horen. Tevergeefs, de band blijft in de coulissen en wij ontwaken uit onze trip van de jaren tachtig. Sterk optreden jongens!
