Gisteren zakten we af naar Antwerpen, waar het Amerikaanse Rival Sons speelde, en dat zal men tot ver daarbuiten geweten hebben.
Aftrappen deden ze met hun gebruikelijke Ennio-Morriconeintro, waarna de baardenparade uit Californië een ijzersterk “Hollow Bones” inzette en daarmee merkbaar het volledige publiek meer en meer naar zich toe trok. De zaal had er duidelijk zin in, en dat zou er alleen maar op verbeteren wanneer “Tied Up” en “Thundering Voices” van hun nieuwe plaat in sneltempo volgden. Ademruimte laten behoorde duidelijk niet tot hun plannen.
Na “Thundering Voices” namen ze even gas terug om het betere solowerk van gitarist Scott Holiday te showen, waarna ze opbouwden naar een van hun bekendste nummers: “Electric Man.” Al teasend kregen ze de zaal met groot gemak aan het klappen. Een kreet van zanger Buchanan, die klonk alsof ze uit het diepste van zijn lijf kwam, deed het feest daarna echt losbarsten. De doors-style keys voegden een extra toets aan het geheel toe die de zaal wel kon smaken.
https://www.instagram.com/p/BQ-JNt4BMEg/?taken-by=devriyoolan
Na een explosieve Electric man was er ruimte voor een drumsolo die opbouwde naar een al even explosief “Secret” van hun derde plaat (Great Western Valkyrie) Het nummer ontaardde in een jamsessie die meer dan tien minuten zou duren, en tijdens het refrein brulde de volledige zaal mee. Ze zagen dat het goed was.
‘Toch even gas terug nemen’, moeten ze gedacht hebben, want na “Secret” volgde een zachtere ballad, “Jordan.” Daarmee bewezen ze direct ook het zachtere werk machtig te zijn. Sommige mensen in het publiek konden het zelfs niet droog houden en waren zichtbaar geraakt door wat de Sons brachten. Het gas terug was echter van korte duur, want een oerkreet van Buchanan bracht ons vlug terug naar de realiteit. Bij een groovy volgend nummer werden er overal in het publiek heupen heen en weer geschud, de avond kon niet meer stuk.
Buchanan maakte van een wat kalmer moment even gebruik om zijn gitarist voor te stellen. ‘In the illegal back-alley gambling circuits, Mr Holiday is known as the Fuzz lord.’ Waarop hij nog een laatste keer zijn kunnen bewees in een bezwerend solostukje. Petje af, Scott. Afsluiten deden ze met “Face Of Light”, wat Jay opdroeg aan zijn nichtje Nava.
Rival Sons verraste en overklaste voor een tot de nok gevulde Trix, waar je voor het betere blueswerk die avond aanwezig diende te zijn. Zelf bleven we geen moment op onze honger zitten, en losten de Sons alle verwachtingen in. Een dijk van een band en een dijk van een concert.
