LiveRecensies

Blossoms @ Botanique: Foutloos in een zwijgzame Orangerie

Afgelopen zaterdag stond de Britse band Blossoms in de Botanique. Eind 2015 haalde het vijftal de nominatie voor BBC Sound of 2016 binnen, en ondanks het feit dat ze niet in de prijzen vielen, heeft de nominatie hen geen windeieren gelegd. Deze zomer speelden ze op Best Kept Secret en ook Klub C op Rock Werchter moest er aan geloven. Hun debuutalbum Blossoms werd dit najaar gevolgd door een speciale editie met 10 extra nummers. Uit die uitgebreide catalogus speelden de jongens zaterdag een mooie mix.

Declan Mckenna, BBC’s favoriete koorknaapje dat net nog beloond werd met een nominatie voor Sound of 2017 en in 2015 Glastonbury’s Emerging Talent Competition won, mocht de avond inleiden. In een salopette en met glitter op z’n wangen bracht hij vijf oude nummers en één nieuw, meer heeft de 18-jarige Mckenna voorlopig niet te bieden. Geflankeerd door een overwegend vrouwelijke band, speelde hij het ene kritische popnummer na het andere. Ook al gaat hij hier en daar soms de mist in, Declan weet perfect hoe hij zich moet gedragen op een podium en kan het publiek heel goed bespelen.

Waar Declan Mckenna water drinkt, verkiezen de mannen van Blossoms flesjes Maes. Op de beats van Dr Dre’s What’s The Difference lopen de lads uit Stockport het podium op. At Most a Kiss zet meteen de toon, Blossoms gaat hard en snel. Na wat 80s synthesizerdeuntjes glijdt die opener mooi over in Texia. Hoewel frontman Tom Ogden wat alleen staat centraal op het podium, weet hij die ruimte toch moeiteloos te vullen. Zijn langharige drummer Joe Donovan en keyboardspeler Myles Kellock staan op een verhoogje achter hem. De bassist Charlie Salt en gitarist Josh Dewhurst flankeren hun frontman opzij in het halfdonker. De drummer lijkt zo weggelopen uit de jaren ’70 terwijl de toetsenist met zijn witte leren jas perfect in de 1980’s past. Blossoms brengt indie rock met hier en daar een synthesizer en een orgeltje, muziek die thuishoort in beide decennia. De stem van zanger Tom Ogden in combinatie met zijn podiumpresence doen bovendien denken aan Alex Turner, al mist Ogden nog wat arrogantie.

Na een beleefde begroeting ‘We’re Blossoms from Stockport’ (bij Manchester, voor zij die het nog niet wisten) wordt Blow ingezet. Hun muziek is duidelijk geïnspireerd door bands als Oasis, The Stone Roses en The Doors. Een occasionele orgel en de overwegende synths maken de muziek erg eightees. De eerste meezinger van de avond is Getaway, een romantisch lied waarop de zaal makkelijk meewiegt. Als er dan toch een nummer Arctic Monkeys-vibes heeft is het Smashed Piano’s. Met een spot op de bas en een acapella-einde komt de set met deze B-side tot een eerste hoogtepunt. Toch passeren niet alleen nieuwe nummers de revue. Madeleine, een ouder nummer waar Ogden zijn elektrische gitaar inruilt voor een akoestische, klinkt als een oude hit van The Kooks met een extra orgel onder.

Frontman Ogden vraagt zich af waarom de zaal zo stil is ‘Ach ja, zelf ben ik ook zwijgzaam op concerten. Voor dit nummer is er trouwens een dramatische sfeer nodig.’ Een rode gloed vult het podium. De catchy riff van hun nieuwste single Honey Sweet weerklinkt uit Kellocks synthesizer en de eerste rijen springen meteen de lucht in. Die sfeer zakt al snel weg bij Across The Moor waar de zanger het zonder gitaar doet. Net als tijdens Deep Grass weet de frontman zijn teksten ook non-verbaal te brengen. Aan expressiviteit geen gebrek. Dat hij plots op de grond gaat liggen is misschien net te veel van het goede.

‘Wie hier is niet van Brussel? En wie komt uit België?’, polst Ogden. ‘I’m from South Korea!’ roept een meisje op de derde rij. ‘Wow’ antwoordt de zanger net voor hij het kampvuurlied Blown Rose begint, een meezinger over een zekere Felicia en de landhuizen van het Engelse platteland. Toch vindt de band ons een stille zaal. ‘Gisterenavond in Amsterdam moesten we de zaal vragen stil te zijn, jullie kunnen dat al zelf. That’s nice.’ De rest van de band verlaat het podium en de zanger blijft alleen over met zijn akoestische gitaar. ‘This one is called Favourite Room because you’re my Favourite Room.’ Humor hebben de mannen uit Stockport wel. Het liefdeslied klinkt nog oprechter met maar één gitaar en een klok van een stem. ‘Did you think how might I feel?’ zingt Tom. We zouden bijna medelijden krijgen met z’n gebroken hart.

De rest van de band komt terug het podium op. Met een nieuwe lading bier zet Blossoms hun finale in. Na een vette gitaarsolo tijdens Cut Me And I’ll Bleed volgt een tweede B-side, Polka Dot Bones. Het angstaanjagend goed nummer wordt afwisselend gehuld in blauwe spooky lichten en een flikkerende schijnwerper achter de frontman die het silhouette van zijn drie flesjes Maes en zijn lange haar aftekent. Afsluiten doen de lads uit Stockport met het langdradige Deep Grass en publieksfavoriet Charlemagne, dat wordt opgevrolijkt met een ‘I’m a motherfuckin’ Starboy’-intermezzo.

Blossoms speelde zaterdagavond in de Botanique alsof ze al hun hele jonge leven niks anders gedaan hadden. Hoewel niet iedereen van de harige vijf even expressief is als de frontman, kregen ze dit keer toch meer dan de helft van de zaal mee. De pretentie die typisch is voor Britse bands weegt nog niet op tegen hun aaibare schuchterheid. Ondanks het stille publiek, brachten de jongens van nabij Manchester een ambitieuze en foutloze set.

Setlist: At Most a Kiss/Texia/Blow/Getaway/Smashed Piano’s/Madeleine/Honey Sweet/Across the Moor/Blown Rose/Favourite Room/Cut Me and I’ll Bleed/Polkadot Bones/Deep Grass/Charlemagne

Related posts
LiveRecensies

Ways Around Festival 2024 (dag 3): Noise voor iedereen

De derde en laatste dag van het Ways Around Festival was opnieuw een groot succes. Ditmaal diende de museumzaal van de Botanique…
LiveRecensies

Griff @ Botanique (Orangerie): Voorzichtige popshow

Griff mag dan wel net naast de titel BBC Sound of 2021 gegrepen hebben, toch lijkt het al een tijdje de goede…
LiveRecensies

S. Carey @ Botanique (Grand Salon): Allesbehalve beangstigend

De naam S. Carey zegt misschien niet iedereen veel, maar als we er de naam Justin Vernon of Bon Iver bijhalen, dan…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.