Anton Coene
Dinsdagavond, 20 december stond Wallace Vanborn nog eens in de Vooruit te Gent. De Gentse band die ondertussen al drie albums uit heeft, stond er niet alleen maar nodigde een heleboel artiesten uit om mee te spelen. Na de geslaagde editie van twee jaar geleden was de Vooruit opnieuw klaar om nog eens stevig los te gaan.
Terwijl de intro afspeelt, stappen de mannen van Wallace Vanborn één per één het podium op waaronder het publiek nogal rustig blijft en de band onthaalt met een ingetogen geroep. Het eerste nummer klinkt niet echt overtuigend -de klank in de zaal is nog niet zo optimaal- waardoor het niet overkomt zoals het zou moeten. De mensen in de zaal lijken het helemaal niet erg te vinden en besluiten om de band te overrompelen met een applaus van jewelste. De opvolger van de niet al te sterke opener is “Cougars” en de fantastisch zang van Ian laat zich meteen gelden en schudt zowat iedereen wakker.
Na enkele nummers is het tijd om de eerste gasten,BRUTUS, op het podium te verwelkomen. Het publiek heeft precies niet zo goed door wat er aan het gebeuren is en reageert nogal hersendood op de komst van de gastartiesten. Weinig enthousiasme en dat heeft zijn weerspiegeling op de samenwerking. Gezamenlijk beginnen ze aan de song maar spijtig genoeg komt het liedje ook niet echt volledig tot z’n recht in de zaal. Nadien verlaat BRUTUS het podium en het publiek lijkt duidelijk wat ontgoocheld, spijtig.
“Voel dem al een beetje Gent?”, vraagt Ian aan de zaal waarna “We Are Wat We Hide” door de speakers weerklinkt. Met veel goeie wil blijven de mannen van Wallace Vanborn kappen op hun gitaren maar het publiek lijkt wel aan de grond vastgelijmd. Tot op een bepaald moment een kerel helemaal vooraan in de zaal besluit om zich niets van de rest aan te trekken. Hij begint te dansen zoals iemand die een epilepsie aanval krijgt, speciaal maar aanstekelijk. Een nieuw nummer wordt op het publiek gelost en het klinkt heel stevig en strak, het beste wat we tot dusver hoorden.
De volgende gast is er eentje met een glittervestje, namelijk Mattias De Craene van Nordmann. Gewapend met z’n tenorsaxofoon stapt hij het podium op en hij heeft er duidelijk zin in. Maar zodra het nummer van start gaat, verdwijnt het prachtige geluid van de sax tussen de bonkende drums en de galmende gitaren. Gelukkig heeft de geluidsman het net op tijd door en zet hij naar het einde toe de sax een pak luider waardoor het uiteindelijk echt wel tot z’n recht komt.
De ene gast is nog maar van het podium of daar is al een nieuwe, namelijk Lara Chedraoui van Intergalactic Lovers. De mannen in de zaal kunnen dit duidelijk appreciëren en trakteren Lara op een (positief) fluitconcertje. Samen spelen ze “Red Eyes And Tears”, een cover van Black Rebel Motorcycle Club wat perfect in hun repertoire zou passen. Vervolgens spelen ze een covertje, “Wicked Game” van Chris Isaak en tijdens dit nummer komt Lara haar stem er heel mooi uit, tijd dat Intergalactic Lovers nog eens een nieuw plaatje uitbrengt.
De sfeer in de zaal is ondertussen al stukken beter dan in het begin. Je merkt dat de artiesten plezier beleven aan hun avond en deze sfeer brengen ze over op het publiek. “Supply & The Damned” schiet uit de startblokken en voor het eerst deze avond ontploft de zaal. De wall of sound van Wallace Vanborn laat de vloer van de Vooruit trillen en dit zorgt ervoor dat de mensen niet meer stil kunnen staan. Het feest vooraan is officieel gestart en de dansende man die daarnet nog alleen stond, beleeft nu de avond van z’n leven.
Leander Van Het Groenewoud en Pieter-Paul Devos (Raketkanon & Kapitan Korsakov) zijn de volgende die het podium onveilig maken. Met een cover van Ween toveren ze de Vooruit om tot een Irish Pub en het publiek glundert bij het aanhoren van deze song. Dan is het eindelijk tijd voor “Found in LA”, de grootste hit –dit nummer kan je onmogelijk beu worden- van Wallace Vanborn. Sylvester Vanborn stelt zich middenin het nummer recht en hitst het publiek op waardoor de climax voor een ontploffing zorgt. Schoontje!
Wat we deze avond zeker kunnen concluderen, is dat Wallace Vanborn een grote muzikale vriendenbende heeft. De enige echte Flip Kowlier komt het podium op en samen brengen ze “De Grotste Lul Van’t Stad”, een nummer die Kowlier heeft geschreven voor de film Ex Drummer. Flip verdwijnt van het podium en dan is het tijd voor de best geklede drummer die België rijk is, Mario Goossens (Triggerfinger). “Cold Turkey”, een cover van John Lennon, wordt gespeeld. Uit het niets verschijnt plots Johannes Verschaeve (The Van Jets) op de bühne en hij palmt het podium in alsof het een optreden van The Van Jets is. Er ontstaat een geweldige jam op het podium en dit zorgt voor het hoogtepunt van de avond met Johannes in de hoofdrol.
Future Old People Are Wizards, de andere band van drummer Sylvester, is logischerwijs ook van de partij. De toeschouwers kijken nogal ongeïnteresseerd naar de twee nummers die ze brengen, maar dat laten de mannen van Wallace Vanborn niet aan hun hart komen. Met “Wave Goodbye” trekken ze terug alle aandacht naar zich toe. Net wanneer je denkt dat het optreden tot z’n einde komt, gebeurt er iets magisch. Thomas van Dingenen (Bulls On Parade) laat met zijn enthousiaste cover van “Sabotage” (Beastie Boys) de Vooruit uit haar voegen barsten. Wat een stem heeft die man!
De mensen die de affiche eens goed hebben bekeken weten dat er ook een internationale artiest van de partij is. En ja hoor, daar is hij, Marco Haas (T Raumschmiere) de Duitse electroproducer stapt het toneel op en het is precies alsof Marco zijn bestaan op deze aardbol even vergeten is. Hij staat ladderzat op het podium en de mensen in de zaal genieten met volle teugen van z’n gekke dansmoves. Wat een legend, hij lijkt wel een fan van Liverpool die nog steeds aan het nagenieten is van de overwinning tegen Everton.
Daarna is het tijd voor de jonge knapen van Steak Number Eight. Wie de band al eens live zag, weet dat ze enorm veel energie uitstoten en dit is nu niet anders. In een mum van tijd ontfermt zanger Brent Vanneste zich over het publiek en dat zorgt voor een zotte sfeer. Janne, de zus van Brent is ook van de partij en zingt mee met haar broer. Het nummer komt tot z’n einde en Steak groet het publiek. Wallace Vanborn zet met “Cowboy Panda’s Revenge” het laatste nummer van de avond op gang. Wat een perfecte sfeer, wat een perfecte afluister.
Wallace Vanborn heeft ons getrakteerd op een heleboel artiesten, nummers en een set van meer dan twee uur. Als we eerlijk mogen zijn, het viel op dat de kwantiteit belangrijker was dan de kwaliteit. Sommige gastartiesten hadden totaal geen bijdrage aan de nummers en dat is wel spijtig. Toch mogen we niet klagen want eerlijk, de laatste 45 minuten stond de Vooruit in brand! Binnen twee jaar weer van dat, Wallace?!
