Nieuwe singles

Het elftal van het jaar 2016 volgens Jasper Verfaillie

Waarom een top tien maken, als je ook een top elf kan maken? Onze “beiren” maken de balans op van een alweer zeer vruchtbaar muziekjaar en pikken er de beste elf albums uit. Eerst enkele artiesten die dit jaar hele goeie albums uitbrachten, maar de basis elf niet hebben gehaald: Warhaus, Ryley Walker, Radiohead, Nicholas Jaar, Michael Kiwanuka, Local Natives, Eefje De Visser, Ry X, Frankie Cosmos, A Tribe Called Quest, Anderson. Paak, Conor Oberst.

 

  1. David Bowie – ★/Leonard Cohen – You Want It Darker/Nick Cave – Skeleton Tree

We beginnen dit elftal met een ex-aequo dat er eigenlijk geen is. Drie platen die onmogelijk in een ranglijst te plaatsen zijn en tegelijk te goed zijn om ze er niet in te vernoemen. Want zeggen dat Bowie’s laatste plaat beter is dan Cohen’s testament, is niet alleen onrespectvol, maar ook heel moeilijk om objectief te beoordelen. Beide grootheden voelden aan dat het einde naderde en destilleerden dat besef in twee zwaarmoedige en pijnlijk mooie platen. Ook onlosmakelijk met de dood verbonden, is Nick Caves laatste plaat Skeleton Tree. Daarin bezingt hij het verlies van zijn zoon op zo’n eerlijke en persoonlijke manier dat je er ongemakkelijk van wordt. De beste muziek komt meestal voort uit verlies en leed. Jammer dat die muziekregel dit jaar iets te letterlijk werd gevolgd.

  1. Black Foxxes – I’m Not Well

Een ferme schop in de radijzen: dat was het gevoel bij een eerste beluistering van de debuutplaat van Black Foxxes. Al van bij opener “I’m Not Well” grijpen de Britten je aandacht om die pas na het laatste nummer “Pines” te lossen. Onderweg worden we bedolven onder de stevige gitaren en schrille vocals zonder dat het pijn doet aan de oren. Dat niet elke song van dezelfde hoge kwaliteit is, kunnen we nog beschouwen als een jeugdzonde; de band is immers nog maar twee jaar bezig. Wel leveren ze een debuut af dat opvallend coherent, hard en meeslepend is. Kortom één van de beste rockplaten van dit jaar. Het doet ons vooral ook uitkijken naar wat Black Foxxes nog voor ons in petto heeft. De toekomst ziet er hier niet pikzwart uit.

  1. Keaton Henson – Kindly Now

Wie Keaton Henson ooit al eens live aan het werk heeft mogen zien, weet dat zijn muziek intens, doorleefd en intiem is. Henson plooit zich vaak letterlijk dubbel over zijn gitaar of piano en zingt de ziel uit zijn lijf. Je merkt dat het hem moeite kost en dat hij werkelijk alle gewicht in de schaal legt om je te overtuigen. Dat deed hij ook op zijn nieuwe plaat Kindly Now. In haast ieder nummer legt hij zijn ziel op tafel en mag je in zijn diepste zieleroeselen toeven. Op papier klinkt het geen aangenaam uitstapje, maar Henson houd het altijd muzikaal interessant en wisselt meer af dan op vorige albums. Hier laat hij al eens zijn gitaar aan de kant staan en maakt dan hartverscheurende pianoballades (“Alright”) of experimenteert met stemloopjes (“March”). Keaton Henson is zo fragiel en kwetsbaar dat we hem moeten koesteren.

  1. Andrew Bird – Are You Serious

Over de uitspraak van de albumtitel valt te discussiëren. Andrew Bird zette bewust geen vraag- of uitroepteken en liet zo de betekenis in het midden. Zo barst ook zijn plaat van de ambiguïteit en dubbele bodems. Op het eerste zicht klinken zijn liedjes onschuldig en opgewekt, maar in de teksten sluipen verwijzingen naar kanker, angsten en verleiding. Bird is een virtuoze violist, fluiter en tekst- en melodieschrijver, toch voelt het nergens aan alsof hij zijn kunsten ten toon wil stellen. Elke tedere vioolsolo (“Truth Lies Low”) of vrolijke melodie (“Roma Fade”) is er om de nummers beter te maken. En dat loont. Are You Serious is een plaat die zelfs na de twintigste luisterbeurt niet verveelt.

  1. Whitney – Light Upon The Lake

Was 2016 een enorm donker en mistroostig jaar (zie: Bowie, Prince, Trump, Brexit …) dan bracht Whitney een welkome streep zonlicht en warmte. Drummer/zanger/frontman Julien Ehrlich bundelt de krachten met Smith Westerns gitarist Max Kakacek en het resultaat is de perfecte soundtrack voor een zondagse barbecue met een wijntje in de hand. Hun schaamteloze positiviteit werkt enorm aanstekelijk en dat merk je ook tijdens hun optredens. Zelden zoveel naastenliefde en broederschap gezien als op een avond met Whitney. Met “No Matter Where We Go”, “Golden Days” en wereldnummer “No Woman” hebben ze alleszins alle troeven in handen om onze beste maatjes te worden.

  1. ANOHNI – Hopelessness

Politiek en muziek zijn vaak geen goed huwelijk. En wat ANOHNI doet op haar album Hopelessness heeft ook meer weg van een scheiding, maar de combinatie werkt hier wel. ANOHNI is het nieuwe alias van Antony (bekend van Antony and The Johnsons). Nadat ze zich outte als transgender gaat ze sindsdien als Anohni door het leven en bezingt ze politieke en maatschappelijke problemen. De klok van een stem is gebleven, de klassieke arrangementen zijn vervangen door elektronische beats van Hudson Mohawke en Oneohtrix Point Never. Haar liveshows zijn overweldigend, ontroerend en openbarend. Ze bezingt klimaatproblemen, dronestrikes en je mag drie keer raden waar het nummer “Obama” over gaat. ANOHNI schopte ons een geweten en de woede is nog altijd niet gaan liggen.

  1. Daughter – Not To Dissapear

Het is verdomd moeilijk om een hartverscheurende plaat te maken, maar het is nog duizend keer moeilijker om het trucje nog eens over te doen. Dat is exact wat Daughter voor elkaar speelde met Not To Dissapear, de opvolger van If You Leave die in 2013 een spoor van gebroken harten achter zich liet. Toch is de nieuwe plaat geen copy paste van hun debuut. De teksten barsten nog steeds van de tristesse, weemoed en verlatingsangst, maar anno 2016 durft Daughter ook wel eens gevaarlijk uithalen. De weerhaakjes in “New Ways”, de bijtende lyrics in “Doing The Right Thing” of zelfs het uptempo “No Care” bewijzen dat Daughter niet stil heeft gestaan en blijft evolueren. Kleine dochters worden groot.

  1. Day of The Dead

Oké, hier heeft uw Beer wat vals gespeeld. Day of The Dead is een vijfdelige boxset gecureerd door Aron en Bryce Dessener van The National en volgestouwd met covers van de legendarische Amerikaanse rockband The Grateful Dead. Maar op welke andere release van 2016 vind je The National, Local Natives, The War on Drugs, Courtney Barnett, Steven Malkmus, Grizzly Bear en talloze andere topartiesten. En alsof dat nog geen reden genoeg is, gaat alle opbrengst naar The Red Hot Organisation, een aidsbestrijdende organisatie. Met een speeltijd van meer dan vijf uur is Day of The Dead de ideale soundtrack voor een roadtrip. Als je plannen maakt voor 2017, denk dan aan uw medepassagiers in de auto en laat The Grateful Dead door je boxen knallen.

  1. Bon Iver – 22, A Million

Moedig, dat is het adjectief waarmee je de nieuwe plaat van Bon Iver het best mee kan beschrijven. Eclectisch, bloedmooi en bevreemdend ook, maar die dekken de lading niet volledig. Vijf jaar na het perfecte Bon Iver, Bon Iver en negen jaar na het nog altijd hartverscheurende For Emma, Forever Ago maakt Justin Vernon eindelijk zijn hattrick compleet met 22, A Million. En hij maakt het zichzelf niet makkelijk. Wie een album vol breekbare winterliedjes als ‘Skinny Love’ verwachtte, was er aan voor de moeite. De cryptische titels en lyrics, de vreemde samples en het gegoochel met autotune en vocoders doen je schrikken bij een eerste luisterbeurt. Maar hoe meer tijd je doorbrengt met het album, hoe beter het wordt. Bij elke luisterbeurt ontdek je kleine details, accenten, samples en besef je pas met hoeveel zorg en genialiteit dit album gemaakt is. Alles wat Justin Vernon aanraakt veranderd in goud. Daar kan zelfs een vriendschap met Kanye West niets aan veranderen.

  1. Klangstof – Close Eyes To Exit

4 september 2016, de dokken in Gent. Op het Big Next Weekend zien we Klangstof aan het werk in de Kantine voor alles samen twintig man. De Nederlandse band speelt zeven nummers van hun debuutalbum dat een week later zal verschijnen en blazen iedereen weg. Begin 2015 begon frontman Koen van der Wardt (ex-bassist bij Moss) Klangstof als een zijproject. Maar toen het Amerikaanse label Mind of A Genius interesse toonde, hoefde het niet meer voor de rest van de band. Van der Wardt verzamelde daarop wat vrienden uit Noorwegen, waar hij zes jaar woonde, en zette koppig door. Het resultaat is een debuut dat de lat al meteen ongelofelijk hoog legt. We horen vleugjes Radiohead, Balthazar en progrock. Altijd perfect gedoseerd zoals in “We Are Your Receiver” “Amansworld” of “Hostage”. Absolute prijsbeest is afsluiter “Islands” die je zes minuten lang de stratosfeer in katapulteert. Klangstof speelt op 18 februari in de AB, zeg niet dat we je niet gewaarschuwd hebben!

  1. Car Seat Headrest – Teens of Denial

Oefening baart kunst, dat is de leuze die nog het best past bij de beste plaat van 2016. Wie denkt dat Teens of Denial het debuutalbum is van Car Seat Headrest, slaat de plank compleet mis. Frontman Will Toledo bracht al sinds 2010 negen albums uit. Na Teens of Style, is Teens of Denial het tweede album dat hij uitbracht bij het grote Matador label. Die eerste was een compilatie met het beste uit alle vorige albums, die tweede bevat alleen maar nieuw werk. Toch is dit album meer dan de optelsom van Toledo’s vorige werk. Zijn stem kraakt en slaat over en hij trekt er zich vooral niets van aan. Hij blijft koppig zijn eigen ding doen en doet dat met een sprekend gemak en nonchalance. “Drunk Drivers/Killer Whales”, “Vincent” en “Fill in The Blank” zijn nu al klassiekers en verder valt er nog een verhaal over de Costa Concordia en goeie raad over hippies en drugs te rapen. Het album rammelt langs alle kanten, maar dat is net wat goeie garagerock hoort te doen. De kunst is om ook nog steengoeie nummers te schrijven. En die vindt je op Teens of Denial in overvloed.

Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Nick Cave & The Bad Seeds - "Wild God"

Misschien was je er ook bij toen Nick Cave in het gezelschap van Warren Ellis en de andere Bad Seeds enkele jaren…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Noah Kahan - “Forever”

Het is zeker geen geheim dat je op dit moment niet om Noah Kahan heen kan: “Stick Season” staat overal te gloeien…
InstagramLiveRecensies

Black Foxxes @ Kavka Oudaan: Sluwe sfeerschepping

Black Foxxes is een Britse rockband uit Exeter. De groep draait al iets meer dan tien jaar mee, maar een grote doorbraak…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.